3-33.333 λέξεις

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Τίτλος ''3-33.333 λέξεις'' κι αυτομάτως σκέφτηκα το πως ο ιερός -για πολλούς λαούς καί θρησκείες- αριθμός ''3'' παίζει τόσο σημαντικό καί επιβλητικό ρόλο στον τίτλο του βιβλίου της συγγραφέως Μαίρης Τσέλιου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θα ''στηριχθεί'' καί θα ''αναπτυχθεί'' πάνω σε αυτόν τον αριθμό. Άραγε,τί ρόλο μπορεί να παίξουν τελικά στη ζωή μας οι αριθμοί; Ποια η σημασία καί ποιος ο κρυφός συμβολισμός πίσω από αυτούς;

  3 ιστορίες θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου,εξιστορημένες στα τρία πρώτα ρηματικά πρόσωπα που αφορούν τρεις ανθρώπους. Σαν να βλέπουμε μέσα από τρία διαφορετικά πρίσματα την ίδια καί ταυτόχρονα μία αλλιώτικη ιστορία. Κοινός παρανομαστής μία οικογένεια που ζει με τα τρία παιδιά της στην επαρχία την εποχή του '80 με τα όποια προβλήματα τους ταλάνιζαν. Τρία αδέλφια τα κύρια πρόσωπα των ιστοριών. Μία εκ των αφηγητριών θα είναι καί η συγγραφέας. Θα κάνει μία αναδρομή στο παρελθόν καί θα μιλήσει για θέματα που απασχολούσαν καί ακόμη συνεχίζουν να απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες. Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο καί στην παιδική ηλικία,θα ''σκάψει'' βαθειά μέσα στις μνήμες καί στην ψυχή της καί θα δει πως τα παιδικά μας χρόνια μας καθορίζουν για το υπόλοιπο της ζωής μας. 

   Η συγγραφέας μέσα από το παρόν κοινωνικό της μυθιστόρημα προσπαθεί καί εντέλει,τα καταφέρνει να αναδείξει τον αγώνα που επιτελούσαν καθημερινά πόσοι άνθρωποι για να επιβίωσουν,το πως η αναπηρία καί το στίγμα αυτής δύναται να καθορίσει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων,κι όχι μόνο του τότε,την γονεϊκή αγάπη προς τα παιδιά,την σχέση,την ζήλεια,αλλά καί την αγάπη ανάμεσα στα αδέλφια,την θέση της γυναίκας σε έναν κόσμο που διοικούνταν αποκλειστικά από άνδρες,τις όποιες δεισιδαιμονίες καί προκαταλήψεις,τα στερεότυπα καί όσα θεωρούνταν δεδομένα καί δεν επιδέχονταν ''τροποποιήσεις'',τις ιστορίες του παρελθόντος που έμειναν κρυμμένες,τα μυστικά,τα πάθη,τα λάθη,τις επιθυμίες καί τέλος,τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν χωρίς φραγμούς καί είτε πληγώνουν,είτε προκαλούν χαρά μέσα από μία μεταφυσική αίσθηση που κοινοποιείται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από την μετάβαση αυτών των παιδιών από την παιδική προς την ενήλικη,πλέον,ζωή. 

   33.333 λέξεις χρειάστηκε η συγγραφέας γα να ξεδιπλώσει το κουβάρι των αναμνήσεων καί να τις αποτυπώσει πάνω στο χαρτί με λόγο μεστό καί έντονα φορτισμένο συναισθηματικά που εναλλασσόταν από γλαφυρός σε δωρικός καί τούμπαλιν κι εγώ αισθάνομαι πως δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψω τα όσα ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο. Κι όμως,εκείνη το μπόρεσε! Έγινε ξανά παιδί με τα όποια χαριτωμένα λάθη στην εκφορά του λόγου,μίλησε αρβανίτικα για να αποδώσει έναν φόρο τιμής σε εκείνα τα άτομα καί να μπορέσουμε εμείς ως αναγνώστες/στριες να ενταχθούμε ομαλότερα μέσα στο κλίμα της εποχής καί εντέλει,επανέρχεται στο σήμερα καί με μία εκ βαθέων εξομολόγηση μας ''παρασύρει'' καί ταυτιζόμαστε -όσο είναι αυτό εφικτό μαζί της- καί ''αδειάζουμε'' καί ''γεμίζουμε'' πάλι από συναισθήματα. 

   Από κάποιες κριτικές που διάβασα για το βιβλίο,μπορώ να σας πω πως συμφωνώ με τον εύστοχο σχολιασμό περί κοινών χαρακτηριστικών με θέματα αρχαίων τραγωδιών. Από τους τραγικούς γονείς που προσπαθούν να ''παλέψουν'' με ανήμερα θεριά για να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους,αλλά καί την θέση των ίδιων των παιδιών,ως το αποτέλεσμα μίας νέμεσης εξαιτίας κάποιας ''ύβρεως'' που είχαν διαπράξει καί τελικά,να οδηγούνται όλα τα πρόσωπα σε μία πολυπόθητη λύτρωση που εκδηλώνεται μέσα από ένα γοερό κλάμα που ελαφραίνει την ψυχή καί τη συνείδηση. Άλλωστε,η κάθαρση συνεπάγεται μία χαρμολύπη για να επιτέλει άψογα τον σκοπό της. Ναι,το βιβλίο μου άρεσε πολύ καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε!

Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΙΡΗ ΤΣΕΛΙΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ