Δεν μπορώ να σου πω αντίο

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    ''Θα επέλεγες την αγάπη ακόμα και αν ήξερες ποιο θα ήταν το τέλος;'' το ερώτημα που τίθεται στο εξώφυλλο του βιβλίου που διάβασα καί σας παρουσιάζω σήμερα. Εγώ,όμως,θα σας ρωτήσω κάτι άλλο καί θα ήθελα να σκεφτείτε τι απάντηση θα δίνατε στον εαυτό σας. Θα επιθυμούσατε να ζήσετε μία μεγάλη αγάπη,γνωρίζοντας εξ αρχής πως το τέλος δεν θα ήταν το επιθυμητό,ή,θα επιλέγατε να προστατέψετε τον εαυτό σας από τον πόνο της απώλειας καί του χωρισμού,οπότε δεν θα εκφράζατε ποτέ την επιθυμία να βιώσετε τόσο έντονα καί ξεχωριστά συναισθήματα; Δύσκολη απόφαση καί δεν μπορούμε να τη λάβουμε έτσι αλόγιστα καί ελαφρά τη καρδία. Για μένα,όμως,φαντάζει τόσο άδεια κι ανούσια η ζωή μας,αν δεν έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που αγαπάμε καί μας αγαπούν το ίδιο. Όσο κι αν ασχολούμαστε με πράγματα που μας γεμίζουν,η ανθρώπινη παρουσία δεν αντικαθίσταται με τίποτα υλικό. Τουλάχιστον,για μένα αυτό ισχύει. 

   Η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Χόλι Μίλερ συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο ''Δεν μπορώ να σου πω αντίο" που κυκλοφόρησε πρόσφατα καί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας καί φαίνεται πως έχει ήδη κερδίσει τις καρδιές των αναγνωστών/στριων σε παγκόσμιο επίπεδο. Ένα μυθιστόρημα που θα το χαρακτήριζα ως γλυκόπικρο,συγκινητικό,ελπιδοφόρο καί σπαρακτικό την ίδια στιγμή. Ένα βιβλίο που από τον τίτλο του,κιόλας,μας γεμίζει με συναισθήματα που απειλούν να ξεχειλίσουν από την πηγή από την οποία αναδύονται μέσα στην ψυχή μας καί να μας ''παρασύρουν'' καί οι σκέψεις μας να ξεστρατίσουν φανερώνοντας μύχιους φόβους.

    ''Δεν μπορώ να σου πω αντίο'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι αναρωτιέμαι πως μία τόσο απλή,καθημερινή φράση μπορεί να κρύβει από πίσω τόση συναισθηματική φόρτιση καί τόσο έντονα νοήματα. Ναι,ο αποχωρισμός ενός,ή,περισσότερων αγαπημένων ανθρώπων είναι ένα απ΄τα χείριστα σενάρια που μπορεί να σκεφτούμε για τη ζωή μας,αλλά έτσι,δυστυχώς,είναι η ζωή. Είναι ουσιαστικά κάτι το αναπόφευκτο... Απλά εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να θεωρούμε πως τα κακά δεν μπορούν να συμβούν στα αγαπημένα μας πρόσωπα,ή,σε εμάς. Επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε καί να ζούμε τη ζωή μας σαν να μην υπάρχει ένα προκαθορισμένο τέλος για όλους κι όλες που έρχεται κάποια στιγμή αργά,ή,γρήγορα. Μήπως δεν μπορούμε να πούμε αυτό το αντίο για λόγους εγωϊσμού; Τί θέλω να πω με αυτό; Ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου μας επηρεάζει άμεσα. Νιώθουμε πως χάνουμε,όχι την αγάπη που προσφέραμε σε αυτό το άτομο,αλλά καί την αγάπη που λαμβάναμε από εκείνο. Ή μήπως είναι κάτι άλλο; Συγγνώμη,αλλά δεν νομίζω πως παύει η αγάπη μας για κάποιον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή επειδή απλά δεν είναι πια δίπλα μας. Βάζουμε διακόπτη καί ανοιγοκλείνουμε τα συναισθήματά μας; Δεν μπορώ να το καταλάβω,ούτε να το δεχθώ....

    ''Ο Τζόελ φοβάται το μέλλον. Από μικρό παιδί τον στοιχειώνουν τα όνειρά του για τους αγαπημένους του. Βλέπει όσα πρόκειται να συμβούν στο μέλλον – καλά και άσχημα. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτό είναι να μην αφήσει κανέναν να τον πλησιάσει ξανά. Η Κάλι δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν. Από τότε που πέθανε η καλύτερή της φίλη, η Κάλι νιώθει ότι χάνει τον εαυτό της. Ξέρει ότι πρέπει να αλλάξει και να κυνηγήσει τα όνειρά της. Και οι δύο έχουν αφήσει τη ζωή να τους προσπεράσει. Όμως, από την πρώτη στιγμή που τα βλέμματά τους συναντιούνται ξεκινά κάτι που θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά του. Εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και μοιράζονται τα πάντα. Μπορούν να ελπίζουν και να κάνουν σχέδια ξανά. Ώσπου ο Τζόελ βλέπει στο όνειρό του τι θα συμβεί στο μέλλον… Θα ζούσες μια αγάπη αν ήξερες την πορεία που θα ακολουθούσε;" διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί η απάντησή μου στην ερώτηση που τίθεται στο τέλος είναι ένα τεράστιο ''ΝΑΙ''! Για κάποιους/ες αυτό ίσως να φαντάζει ρομαντικό κι ονειροπόλο,αλλά εγώ έτσι αισθάνομαι. Γιατί να αποκλείουμε τόσο όμορφα συναισθήματα από τη ζωή μας εξαιτίας του φόβου; Αυτό για μένα δείχνει δειλία! Ναι,καλά ακούσατε! Ο εγωϊσμός καί η εσφαλμένη αντίληψη πως τάχα μου με αυτόν τον τρόπο δεν ''κινδυνεύει'' η ψυχή μας,προκαλούν μεγαλύτερο εντέλει πόνο,μιζέρια καί έλλειψη στη ζωή μας. Ναι καί πάλι ναι! Να ζήσω όσα είναι να ζήσω κι ας τελειώσουν κάποια στιγμή,παρά να περάσουν τα χρόνια καί να με βρούν να συλλογίζομαι καί να μετανιώνω για όσα δεν έκανα καί δεν ένιωσα.... Καί πιστέψτε με! Αυτό είναι χειρότερο...

    Άν από τη μία μεριά,σας δινόταν η δυνατότητα να βλέπετε το μέλλον των αγαπημένων σας προσώπων,τί θα κάνατε; Θα το μοιραζόσασταν μαζί τους με σκοπό να τους/τις προφυλάξετε,ή ακόμη για να γνωρίζουν καί να πάρουν εκείνοι/ες τις όποιες αποφάσεις σχετικά με τα θέματα που τους/τις αφορούν; Ή θα επιλέγατε να μην πείτε τίποτα για να μην τους/τις τρομάξετε καί εντέλει αυτό λειτουργούσε ανασταλτικά; Κι αν από την άλλη,υπήρχε τρόπος να μάθετε το πότε θα επέλθει ο θάνατός σας,θα θέλατε να το γνωρίζετε; Μαθαίνοντάς το θα επιλέγατε να κλειστείτε στον εαυτό σας καρτερώντας το επικείμενο τέλος,ή,θα κάνατε όλα όσα επιθυμούσατε καί δεν είχατε κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή; Εγώ νομίζω πως θα εξαντλούσα καί το τελευταίο δευτερόλεπτο της ζωής μου δίπλα στους αγαπημένους μου κάνοντας ό,τι θα γέμιζε την ψυχή μου. Ευτυχώς,από μικρή ηλικία έχω αντιληφθεί την ματαιότητα κάποιων πραγμάτων καί νοιάζομαι για ό,τι πραγματικά αξίζει. Το ίδιο προτείνω να κάνετε κι εσείς.

    Το βιβλίο είναι καλογραμμένο καί αν δεν διάβαζα στο βιογραφικό της συγγραφέως πως πρόκειται για πρωτόλειο δείγμα γραφής,δεν θα το αντιλαμβανόμουνα τόσο εύκολα. Είναι χωρισμένο σε τέσσερα μέρη αποτελούμενα από μικρά,γρήγορα κεφάλαια που κρατούν σταθερό το τέμπο της υπόθεσης. Εμένα μου φάνταζαν σαν τους τέσσερις καίριους σταθμούς στις ζωές των δύο κεντρικών ηρώων του βιβλίου. Από τις λέξεις καί τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν έως τις περιγραφικές εικόνες καί το τέλος,που ενώ το γνωρίζαμε σχεδόν από την αρχή,το βιβλίο διαβάζεται με μία ανάσα από την αρχή έως τον φοβερό του επίλογο. Ξέρετε,είναι δύσκολο ένας/μία συγγραφέας ενώ έχει προϊδεάσει το αναγνωστικό κοινό για το φινάλε του έργου του/της να ''κρατάει'' την προσοχή πάνω στην πλοκή. Καί η συγγραφέας το πετυχαίνει εδώ με μία φυσικότητα που λειτουργεί υπέρ της ιδίας καί του βιβλίου της. 

   Εν κατακλείδι,η συγγραφέας μέσα από το βιβλίο της καί την ιστορία των ηρώων της αποδεικνύει την αξία της πραγματικής,ανιδιοτελούς αγάπης. Ναι,δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το πεπρωμένο μας,αλλά η ελπίδα είναι ο οδηγός μας καί χάρη σε αυτήν μπορούμε να κάνουμε όνειρα,να είμαστε γενναίοι/ες καί η αισιοδοξία να αποτελεί κομμάτι της σκέψης μας. Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση,δεν πίστευα πως θα είχα επηρεαστεί τόσο από το βιβλίο,αλλά να που μου συνέβη. Κι αν το ήξερα από πριν,θα το διάβαζα πάλι με την ίδια λαχτάρα. Αξίζει να το αναζητήσετε κι εσείς.

                                                              Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΧΟΛΙ ΜΙΛΕΡ (Holly Miller)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: (The Sight of You #1)

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΘΕΟΔΩΡΑ ΔΑΡΒΙΡΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ