Τα παιδιά του φεγγαριού

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Από συζητήσεις μου με άλλους/ες αναγνώστες/στριες έχω αντιληφθεί πως υπάρχουν βιβλία που ανήκουν σε συγκεκριμένα λογοτεχνικά είδη που είτε τα αγαπούν,είτε λατρεύουν να τα μισούν. Εγώ διαβάζω τα πάντα καί δεν έχω κάποιο ταμπού απέναντι σε κάποιο είδος,αλλά να που συμβαίνει κι αυτό. Δυστυχώς,υπάρχει,αν καί τείνει να εκλείψει,μία λανθασμένη -κατ'εμέ- άποψη σχετικά με τα βιβλία φαντασίας. Μία προκατάληψη καί ανορθόδοξη σκέψη πως πρόκειται για βιβλία που δεν προσδίδουν το κάτι ιδιαίτερο καί σημαντικό στο αναγνωστικό κοινό,αλλά είναι ''υποδεέστερα'' άλλων. Συγγνώμη,αλλά έχω αντίθετη άποψη καί θυμάμαι να σας το έχω ξαναπεί. Πέραν του γεγονότος πως ψυχαγωγούν όσους κι όσες επιλέγουν να τα διαβάσουν,θα έπρεπε οι λοιποί/ες να σκέφτονται πως είναι ένα καλό κίνητρο για να διαβάζει ο κόσμος. Για μένα δεν έχει σημασία ποιο/α λογοτεχνικό/ά είδη μπορεί να ικανοποιούν κάποιον/α,αλλά μου φαίνεται πολύ θετική εν γένει η επαφή του/της με τα βιβλία. Οπότε,το θεωρώ κέρδος κι όχι ζημία... 

   Εγώ δεν έχω κρύψει ποτέ πως τα βιβλία φαντασίας είναι από τα πιο αγαπημένα μου γιατί με διασκεδάζουν,με αποφορτίζουν καί εντέλει,μπορεί να με προβληματίσουν καί να βρω μέσα στις ιστορίες τους,ακόμη καί παραδείγματα προς αποφυγή,ή,χρήσιμα για την μετέπειτα πορεία μου. Συνεχίζοντας,λοιπόν,το σεργιάνι μου στον χώρο της λογοτεχνίας,σειρά σήμερα είχε το νέο βιβλίο του συγγραφέα Κωνσταντίνου Πατηνιώτη,με τίτλο ''Τα παιδιά του φεγγαριού" που κυκλοφόρησε προ μηνών από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κι ενδιαφέρον μυθιστόρημα φαντασίας που όντως μου πρόσφερε το κάτι διαφορετικό από όσα έχω διαβάσει μέχρι τώρα καί ανήκουν στην ίδια κατηγορία. 

    ''Τα παιδιά του φεγγαριού'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί ήθελα να μάθω περισσότερα. Ποια ήταν,άραγε,αυτά τα παιδιά; Ποιοι οι γονείς τους; Ποιος ο σκοπός για τον οποίο γεννήθηκαν καί όφειλαν να εκπληρώσουν; Σε τί περιπέτειες θα εμπλεκόντουσαν; Κι αυτό το ματωμένο κόκκινο τριαντάφυλλο που κοσμεί την εικόνα του εξωφύλλου καί ''λερώνει'' με τις σταγόνες το λευκό του φόντου,τί συμβολίζει; Είθισται,τα κόκκινα τριαντάφυλλα να προσφέρονται ως δώρο που δείχνει τον έρωτα ανάμεσα σε δύο άτομα. Το αίμα,όμως; Η αγάπη δεν πληγώνει,ή τουλάχιστον,έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει... Μήπως είναι όλες αυτές οι σκέψεις μου λάθος; Μήπως είναι κάτι παραπάνω από το όποιο προφανές για τον καθένα καί καθεμία από εμάς;

    Για να λάβω επιπλέον πληροφορίες,στράφηκα προς την περίληψη του βιβλίου. Διαβάζουμε τα εξής: ''Μονοπάτια που συγκλίνουν, μοίρες που συγκρούονται, καθώς θεοί και δαίμονες μάχονται για τη μοίρα του κόσμου. Εκεί που η νύχτα συναντά τις ορδές των καταραμένων, και πλάσματα που έχασαν το δικαίωμα να περπατούν στο φως συγκρούονται με το πεπρωμένο τους, το αίμα θα κυλήσει σαν πορφυρό μεταξένιο χαλί…  Ένας άρχοντας-μάγος του σκοτεινού κόσμου Λόρνορ, χάνει τα πάντα, τη νύχτα του υπέρτατου θριάμβου του. Πάνω σε έναν χορό, μπαίνουν σε κίνηση τα γεγονότα που θα τον οδηγήσουν πέρα από τον κόσμο του, πέρα από ότι ήξερε και ότι φοβόταν, πέρα από τη ζωή.  Ένας νεαρός τυχοδιώκτης βρίσκει το δρόμο του ξεφεύγοντας από το σκοτάδι που τον κυνηγούσε όλη του τη ζωή.   Μία δαιμόνισσα θα πολεμήσει για τον εαυτό της… και ίσως όχι μόνο.  Μία Πριγκίπισσα θα δραπετεύσει από τα μεταξένια δεσμά της.  Ένας ιππότης θα φτάσει ως τις άκρες του κόσμου, και παραπέρα… αλλά θα παραμείνει πιστός στους όρκους του;  Ένας δρυΐδης μπορεί να κρατάει το κλειδί που θα τους φέρει όλους μαζί, και θα αντιμετωπίσει μία εισβολή από το ίδιο το στόμα της αβύσσου.  Οι σκληροί θεοί, και ο βασιλιάς θάνατος, παρακολουθούν καθώς οι μοίρες των χαρακτήρων χορεύουν έναν ασταμάτητο χορό, όχι διαφορετικό από αυτόν που τα ξεκίνησε όλα, τόσο καιρό πριν. Κάτω από το παγερό βλέμμα της σελήνης, το κάστρο της νεραϊδοβασίλισσας υψώνεται γεφυρώνοντας κόσμους και πεπρωμένα. Οι νύχτες ξεκινούν… '' καί θεωρώ πως,πλέον,μπορούμε να πιάσουμε σιγουριά το νήμα της υπόθεσης καί να το ξεδιπλώνουμε καθώς οδηγούμαστε όλο καί πιο βαθειά μέσα σε αυτήν.

   Ο λόγος του συγγραφέα είναι στρωτός καί σφιχτοδεμένος. Μου άρεσε αρκετά το ύφος γραφής του γιατί μου δείχνει ένα δημιουργό που ξέρει γιατί καί πως να γράφει καί ταυτόχρονα,μπορεί να σταθεί επάξια στην θέση του καί να μας οδηγήσει στον κόσμο των ηρώων καί των ηρωϊδων του,χωρίς να υπάρχει κάτι που θα επιθυμούσα να αλλάξω. Από το άφθονο λεξιλόγιο,την συνεχόμενη δράση,τις γλαφυρές εικόνες έως καί την αγωνία καί το μυστήριο που διέπουν όλο το κείμενο,το βιβλίο διαβάζεται άκοπα καί ευχάριστα. Ναι,μου άρεσε γιατί βρήκα πολλά από τα στοιχεία που αναζητώ σε ένα αντίστοιχο μυθιστόρημα φαντασίας ώστε να νιώσω ικανοποιημένη από την επαφή μου μαζί του. Πλάσματα της φαντασίας,κοινοί θνητοί,επικές μάχες καί ανατροπές είναι μερικά από τα θετικά στοιχεία της υπόθεσης. 

    Κλείνοντας,κάπου εδώ την αναφορά μου στο βιβλίο,θεωρώ πως είναι μία αρκετά καλή πρόταση για να έρθετε σε επαφή με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Καί πού ξέρετε; Μπορεί καί να σας αρέσει τόσο,που να αναζητάτε από εδώ καί πέρα παρόμοια έργα. Εγώ μελλοντικά θα ήθελα να διαβάσω κι άλλο έργο του συγγραφέα. Για να δούμε. Τί άλλο μπορεί να μας προσφέρει;

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΤΗΝΙΩΤΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

ΣΕΙΡΑ: ΜΥΘΩΔΙΑ