Ο θάνατος του Οδυσσέα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Ήταν το 2018 όταν έπιασα στα χέρια μου καί διάβασα το πρώτο βιβλίο της σειράς ''Σκοτεινά νερά'',του συγγραφέα Δημήτρη Σίμου,με τίτλο ''Τα βατράχια''. Έμελλε να είναι μία μοιραία ''συνάντηση'',αφού το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου αστυνομικά μυθιστορήματα -όχι μόνο της εν λόγω σειράς- αλλά ανάμεσα στα τόσα που έχω διαβάσει. Η θέση του στην καρδιά καί στην σκέψη μου μοιάζει να ''κλυδωνίζεται'' από το νέο (θα είναι το τελευταίο ; ) βιβλίο της σειράς,με τίτλο ''Ο θάνατος του Οδυσσέα'',που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένα βιβλίο που ανυπομονούσα να διαβάσω για πολλούς λόγους. Να,λοιπόν,που ήρθε η σειρά του καί ηθελημένα χάθηκα μέσα στο βάθος των σκοτεινών νερών...

    ''Ο θάνατος του Οδυσσέα'' όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι αμέσως αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποιος κρυφός συμβολισμός,ή,κάποια αλληγορία πίσω από αυτόν. Ο Οδυσσέας είναι ένας από τους πιο τραγικούς ήρωες των αρχαίων λογοτεχνικών κειμένων. Η ιστορία του γίνεται πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή του ομηρικού έπους ''Οδύσσεια''. Πέρα από βασιλιάς της Ιθάκης,σύζυγος της Πηνελόπης καί πατέρας του Τηλέμαχου,προστατευόμενος της θεάς Αθηνάς,ο πολυμήχανος Οδυσσέας βοηθά στην κατάκτηση της Τροίας καί την επιτυχία του Τρωϊκού πολέμου. Βασανίζεται εξαιτίας της ύβρεως του απέναντι στους θεούς. Επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια στην πατρίδα του καί εντέλει,δολοφονείται από τον Τηλέγονο τον γιο που απέκτησε με την Κίρκη. Πώς μπορεί,άραγε,να συνδέονται όλα αυτά με την υπόθεση του βιβλίου; Μήπως είναι κάτι παραπάνω από το προφανές; Το μόνο σίγουρο είναι πως ο συγγραφέας παίζει με ευφυή τρόπο με την ψυχολογία καί με την σκέψη μας,ιντριγκάροντάς μας για τη συνέχεια...

    Ο λόγος του συγγραφέα ακολουθεί την ανοδική του πορεία καί βιβλίο με το βιβλίο καθίσταται εμφανής καί πολύ ικανοποιητική η εξέλιξή του. Στο παρόν βιβλίο,θα μου επιτρέψετε να έχω την αίσθηση,πως μπορούμε να διαπιστώσουμε το πηγαίο ταλέντο του καί τις δυνατότητες της πένας του με το συναίσθημα που βρίσκουμε στο πρώτο βιβλίο. Για μένα είναι ο ιδανικός συνδυασμός καί με ''καλύπτει'' πλήρως ως αναγνώστρια. Ναι,δεν σας το κρύβω πως όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο,την λαχτάρα μου την ''ανταγωνιζόταν'' η αγωνία για το αν θα μου πρόσφερε όλα όσα επιθυμούσα. Όμως,οι όποιοι φόβοι μου κάμφθηκαν καί τελικά,εξαφανίστηκαν,καθώς κυλούσαν οι σελίδες καί έμπαινε όλο καί πιο βαθειά στην υπόθεση.

   ''Ένας άντρας απειλεί να πηδήξει από την ταράτσα ενός ξενοδοχείου, όταν φτάνει για τη διαπραγμάτευση ο αστυνόμος Καπετάνος. Ένα ταριχευμένο τσακάλι ανακαλύπτεται στην ντουλάπα του, ενώ η αντιτρομοκρατική φτάνει στην Εύβοια. Εθνικιστικά στοιχεία στα σώματα ασφαλείας, το κυνήγι ενός δολοφόνου που αφήνει για σημάδι ένα βαλσαμωμένο ζώο και μια θεωρία συνωμοσίας που κανείς δεν θέλει να επαληθευτεί… Ένα πρόγραμμα προσηλυτισμού πιστών «στρατιωτών» που έχει καλύψει εδώ και χρόνια τις στολές με κουστούμια… Ποιος κινεί τα νήματα; Πόσο δύσκολο είναι να νικήσεις όταν ο εχθρός έχει δημιουργήσει το παιχνίδι;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Ο συγγραφέας δεν θα μπορούσε να μείνει ''αμέτοχος'' καί να μην πάρει θέση για όλα τα κακώς κείμενα που ταλανίζουν την κοινωνία μας. Μέσα από την πλοκή του βιβλίου του κάνει σαφή καί αιχμηρά -σε κάποια σημεία ίσως καί αυστηρά- σχόλια για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας,όχι γιατί θέλει να κινήσει το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω),αλλά γιατί αυτός είναι ένας από τους σκοπούς που επιτελούν τα μυθιστορήματα. Όχι,δεν λαϊκίζει,ούτε γίνεται γραφικός,ούτε προκαλεί εκβιαστικά το συναίσθημα στο αναγνωστικό κοινό. Είναι πολύ μετρημένος στα λόγια του. Δεν ξεφεύγει από τα όρια,ούτε δείχνει τάσεις υπερβολής. Αντιθέτως,μιλάμε για μία σφιχτοδεμένη πλοκή,με ταχείς εναλλαγές σκηνών,τις απαραίτητες ανατροπές,τους αληθοφανείς διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα του κειμένου,τα μικρά,περιεκτικά κεφάλαια,την ορθή χρήση των εκφραστικών μέσων,την έντονη δράση,την αγωνία,το μυστήριο καί τέλος,το άφθονο λεξιλόγιο.

   Το βιβλίο είναι μία απόδειξη πως το τρίπτυχο των σπουδαίων έργων της αρχαιότητας περί ύβρεως,νέμεσης καί κάθαρσης είναι ένα διαχρονικό ζήτημα,που όσο υπάρχουν άνθρωποι,θα εξακολουθεί να υφίσταται. Όμοια,λοιπόν,με τα πρόσωπα των αρχαίων τραγωδιών,έτσι καί οι ήρωες καί οι ηρωϊδες του βιβλίου θα περάσουν από τα ίδια στάδια ώστε να φτάσουμε σε ένα επικό φινάλε. Η λύτρωση μπορεί να έρθει για όλους κι όλες. Μπορεί καί όχι... Εμείς ως αναγνωστικό κοινό θα σταθούμε δίπλα τους. Θα περάσουμε από όλα αυτά μαζί με εκείνους/ες. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλο βιβλίο της σειράς,αλλά εγώ με περισσή ειλικρίνεια σας λέω πως το θεωρώ το πιο ιδανικό τέλος. Βέβαια,από την άλλη μεριά,πάντα είμαι ''ανοικτή'' στο ενδεχόμενο να συναντήσω ξανά τον αστυνόμο Καπετάνο σε νέες περιπέτειες. Αναζητήστε το!

                                                                Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΜΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ