ΚΟΠΕΛΕΣ ΜΟΝΕΣ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Δεν ξέρω για εσάς,αλλά εμένα με βρίσκει πολύ σύμφωνη η τάση που παρατηρείται τελευταία,εκδοτικοί οίκοι να επανεκδίδουν βιβλία που έχουν γραφτεί εδώ καί πολλά χρόνια,παράλληλα με την κυκλοφορία νέων έργων. Είναι κι αυτός ένας ενδιαφέρον τρόπος ώστε οι νεότεροι/ες αναγνώστες/στριες να ''έρθουν'' σε επαφή με έργα σπουδαίων εγχώριων καί ξένων λογοτεχνών που μέχρι σήμερα δεν είχε τύχει. Μιλάμε,κυρίως,για έργα που διακρίνονται τόσο από την διαχρονικότητα των μηνυμάτων τους,όσο καί από τον ριζοσπαστικό κι εναλλακτικό τους χαρακτήρα σε σχέση πάντα με την εποχή κατά την οποία γράφτηκαν καί κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά. Οι εκδόσεις Κέδρος,52 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία στην χώρα μας της νουβέλας με τίτλο ''Κοπέλες μόνες'' του συγγραφέα Τσέζαρε Παβέζε,προβαίνουν στην επανέκδοση της καί τη ''συστήνουν'' ξανά στο νεότερο αναγνωστικό κοινό,πάντα σε μετάφραση του κυρίου Στρατή Τσίρκα. Πολύ πιθανόν να είστε αρκετοί/ες εσείς,οι σινεφίλ,που γνωρίζετε το θέμα της,καθώς πάνω στο βιβλίο βασίστηκε η ταινία του Μικελάντζελο Αντονιόνι ''Le amiche'' (Οι φίλες ή Οι τέσσαρες ερωμένες). Εγώ δεν γνώριζα ούτε το βιβλίο,ούτε την ταινία,μα πάντα γοητεύομαι από την αρχοντική εσάνς που εκπέμπουν.

    Ο συγγραφέας όντας τολμηρός ''ντύνεται'' γυναίκα καί μπαίνει στην θέση αυτής. Προσπαθεί με λεπτότητα,προσοχή καί σεβασμό να αναδείξει την γυναικεία φύση καί ψυχολογία. Στο επίκεντρο,λοιπόν,η γυναίκα. Οι άνδρες έχουν,πλέον,τον ρόλο δευτεραγωνιστών. Ο συγγραφέας δίνει την ελευθερία λόγου,επιλογών καί στάσης ζωής σε αυτές τις γυναίκες. Δεν τις κρίνει,ούτε προβάλλει πάνω τους τα όποια κόμπλεξ καί τις όποιες μικρότητες μπορεί να αισθανόντουσαν οι άνδρες εκείνης της περιόδου απέναντι στο αντίθετο απ΄αυτούς φύλο. Οι γυναίκες μοιάζουν να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες καί να απαιτούν να τις φέρονται αναλόγως. Όχι,δεν φτάνει σε ακρότητες,ούτε το κάνει έχοντας κατά νου να εντυπωσιάσει καί να κερδίσει το αναγνωστικό κοινό. 

    ''Η Κλέλια βρίσκεται ξανά στο Τουρίνο. Σε μια άθλια γειτονιά του γεννήθηκε πριν από τριάντα τόσα χρόνια και το εγκατέλειψε νεότατη, ακολουθώντας τον πρώτο της εραστή. Νιώθει πια πετυχημένη. Πίσω της αφήνει αγωνίες, τρέλες, έρωτες κι όλα τα χρόνια του τελευταίου πολέμου, μα τώρα είναι στη διεύθυνση ενός μεγάλου μοδιστράδικου της Ρώμης. Ανεξάρτητη, με δυνατή θέληση, ξέρει τι αξίζουν οι άντρες – «ακόμα κι οι καλύτεροι» –, διαλέγει και δε δεσμεύεται. Επιστρέφοντας στο Τουρίνο, μπαίνει γρήγορα στον κύκλο της πλούσιας κοινωνίας, που πασχίζει να διασκεδάσει την πλήξη της. Τέσσερις κοπέλες κυριαρχούν σ’ αυτό το περιβάλλον. Οι ερωτικές εμπειρίες τους είναι επιδερμικές, με έντονη τη γεύση της παρακμής. Η ανικανοποίητη δίψα της πιο νέας από τις τέσσερις για έναν κόσμο ιδανικό, με αγνές και τίμιες σχέσεις, θα οδηγήσει σε τραγωδία." διαβάζουμε στην περίληψη κι αμέσως αντιλαμβανόμαστε,όχι μόνο το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λάβουν χώρα τα γεγονότα,αλλά μπορούμε να βρούμε κοινά στοιχεία με την πρωταγωνίστρια καί τις λοιπές ηρωϊδες καί να ταυτιστούμε ως έναν βαθμό μαζί τους.

    Το βιβλίο,αρχικά,μπορεί να σας φαντάζει κάπως ανάλαφρο σαν τα όνειρα μία έφηβης κοπέλας που θέλει να αρπάξει την ζωή στα χέρια της,μα πιστέψτε με είναι πολλά παραπάνω. Όχι! Δεν είναι μόνο η οπτική καί η κριτική ενός αυτοδημιούργητου κοριτσιού σε σχέση με την επικαλούμενη ''ντόλτσε βίτα''. Είναι η ανάγκη των γυναικών να αγαπήσουν καί να αγαπηθούν γι'αυτό που είναι κι όχι γι'αυτό που θα ήθελαν οι άλλοι. Είναι η ανάγκη για αποδοχή απ΄το σύνολο,χωρίς ''ταμπέλες'' καί επικρίσεις! Είναι η ανάγκη για ελευθερία καί πολλά ακόμη που μέχρι καί τις μέρες μας,δυστυχώς,είναι ζητούμενα...

    ''Κοπέλες μόνες'' ο τίτλος που επέλεξε ο συγγραφέας καί όχι άδικα. Όπως έχει αποδείξει η ζωή,μπορεί να είμαστε περιστοιχισμένοι/ες από πολλούς ανθρώπους,αλλά εντέλει να νιώθουμε μόνοι/ες. Αυτού του είδους η μοναξιά είναι ακόμη πιο έντονη καί σκληρή. Δηλώνει την σαθρότητα των ανθρωπίνων σχέσεων,μα καί την ''εκμετάλλευση'' κάποιων ανθρώπων -κυρίως γυναικών- από άλλα άτομα. Εδώ,ο συγγραφέας γίνεται φίλος καί συμπαραστάτης αυτών των γυναικών. Τις ''αγκαλιάζει'',τις νοιάζεται καί τις προστατεύει,χωρίς να είναι πάντα εφικτό. Δίνει ένα ηχηρό μήνυμα με την στάση του απέναντι στη γυναίκα. Ο συγγραφέας βάζει τα θεμέλια,μα κι εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία. Ναι,πάντα υπήρχαν,υπάρχουν καί θα υπάρξουν κοπέλες μόνες,αλλά σε μας επαφίεται να το αλλάξουμε άρδην όλο αυτό.

    Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου,δηλώνω γοητευμένη απ΄την γλαφυρότητα καί την αισθαντική φύση της πένας του συγγραφέα. Δεν αισθάνθηκα λεπτό πως διάβαζα ένα παλαιότερο βιβλίο. Με ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε!

                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Tra donne sole

ΓΛΩΣΣΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: ΙΤΑΛΙΚΑ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ