Δεσμά αίματος

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Υπάρχουν τόσοι/ες πολλοί/ες συγγραφείς καί βιβλία που δεν ξέρω,αν πραγματικά φτάνει όλη μας η ζωή για να τους/τις ''γνωρίσουμε'' μέσα από την επαφή μας με τα έργα τους. Από όταν ξεκίνησα να διαβάζω πιο εντατικά λογοτεχνικά βιβλία,σχεδόν καθημερινά,μου δίνεται η ευκαιρία να μάθω νέους καί παλαιότερους,εγχώριους καί ξένους συγγραφείς καί να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια. Για μένα το ταξίδι της ανάγνωσης μοιάζει σαν ένα διαφορετικό κυνήγι χαμένου θησαυρού. Μόνο που εκεί δεν βρίσκω πηγές χρυσού,αλλά κόσμους νέους καί ξένους. Γίνομαι κομμάτι της ιστορίας καί αφανής ηρωϊδα στις υποθέσεις των βιβλίων. Σήμερα,λοιπόν,''χάθηκα'' -έστω καί νοερά- στον κόσμο των ηρώων του βιβλίου ''Δεσμά αίματος'' του συγγραφέα Πολύκαρπου Παριορίτσα που κυκλοφόρησε πρόσφατα πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένας συγγραφέας με ένα σεβαστό έργο πίσω του που μέσα από τις πλοκές των έργων του ''κοινωνεί'' στο αναγνωστικό κοινό την αγάπη του για την ιστορία.

  Για μένα ήταν η πρώτη φορά που θα διάβαζα έργο του συγγραφέα καί ένιωθα την έξαψη,μα ταυτόχρονα καί έναν φόβο για το αν θα με ικανοποιούσε,ή όχι,η πένα του συγγραφέα. Ο τίτλος του ''Δεσμά αίματος'' καί η εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλό του θεωρώ πως μας δίνουν κάποια σημαντικά στοιχεία σε σχέση πάντα με την υπόθεση. ''Δεσμά αίματος'' καί προφανώς μιλάμε για οικογενειακούς δεσμούς που ενώνουν ανθρώπους. Ή μήπως είναι καί κάτι παραπάνω; Καί γιατί χρησιμοποιεί την λέξη ''δεσμά'' που υποδηλώνει μία αρνητική έννοια κι όχι την λέξη ''δεσμοί'; Μήπως είναι ένα λογοπαίγνιο,ή,μία αλληγορία που δρα σαν σπαζοκεφαλιά για δυνατούς λύτες; Έπειτα,πώς συνδέεται η εικόνα της ερήμου,με τον έφιππο στρατιώτη καί το αιγυπτιακό σύμβολο των Φαραώ (αν δεν κάνω λάθος) με τον τίτλο καί όσα μέλλει να βρούμε μέσα στην ιστορία του βιβλίου; Χρειαζόμουν,λοιπόν,περισσότερες πληροφορίες καί θα τις έβρισκα μέσα από την περίληψη του οπισθοφύλλου. 

    ''Το 465 π.Χ., οι Αθηναίοι, με προτροπή του νεαρού τότε πολιτικού Περικλή, αναλαμβάνουν με μεγάλες ναυτικές και χερσαίες οπλιτικές δυνάμεις να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της Αιγύπτου από τον περσικό ζυγό και στη στέψη του Ίναρου σε νέο Φαραώ. Ο λαός που πρώτος ξεκίνησε να στηρίζεται στη λογική και θεμελίωνε την επιστημονική μέθοδο λίγο πριν τον Χρυσό Αιώνα, θα ανακάλυπτε σύντομα ότι η έρημος κρύβει αποτρόπαια όσο και φοβερά μυστικά. Ανείπωτοι κίνδυνοι φαίνεται να ελλοχεύουν σε κάθε βήμα των Αθηναίων στη χρυσή άμμο. Ένας αόρατος ιστός εξυφαίνεται ανάμεσα σε επικές μάχες και ανατροπές. Μέσα στη δίνη των γεγονότων, οι ήρωες στροβιλίζονται ανεξέλεγκτα. Ένας παθιασμένος έρωτας προσπαθεί να υπερνικήσει τα ανυπέρβλητα εμπόδια που υψώνονται και ένας πανάρχαιος τρόμος απειλεί να καταπιεί κάθε φως."

    Από αυτά που διαβάζουμε,αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει την ιστορία με την φαντασία,τους θρύλους καί το μυστήριο. Άλλωστε,όσα χρόνια κι αν περάσουν,ως άνθρωποι πάντα θα γοητευόμαστε από το τόσο μακρινό παρελθόν καί μόνο μας μέσο για να προσεγγίσουμε αυτά τα μεγαθήρια της ιστορίας καί να βιώσουμε τις ίδιες καταστάσεις καί εμπειρίες με εκείνους είναι η αχαλίνωτη φαντασία που έρχεται να ''καλύψει'' κενά καί να μας ''μεταφέρει'' έστω καί σε ένα ονειρικό σκηνικό στο τότε. Ο συγγραφέας με σεβασμό στην ιστορία,την κάνει ως αφετηρία του μυθιστορήματός του κι έπειτα παίρνει τα ηνία η φαντασία που την πασπαλίζει με την πρέπουσα δόση μυστηρίου,αγωνίας,έντασης καί κάποιων ανατροπών. Τα καλά κρυμμένα μυστικά του πολιτισμού της Αιγύπτου δεν αφήνουν κανέναν καί καμία ασυγκίνητο/η κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα έχουν υπάρξει πολλοί/ες που επιθυμούν να τα φέρουν στο φως. Το γεγονός πως πολλά ακόμη παραμένουν άγνωστα τους προσδίδει μία επιπλέον αίγλη. 

   Τώρα όσον αφορά τα τεχνικά μέρη του κειμένου. Κατά την άποψή μου,θα μπορούσαν οι 100 πρώτες σελίδες του βιβλίου κι όσα αναφέρονται σε αυτές να είναι πιο συμπτυγμένα. Έπειτα,η δράση αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνεται καί να εντείνεται μαζί με το ενδιαφέρον μας που κορυφώνεται στις τελευταίες 200+ σελίδες του βιβλίου. Θεωρώ πως από εκεί καί πέρα καί μέχρι το τέλος του βιβλίου ο λόγος του συγγραφέα γίνεται πιο δυναμικός καί συγκεντρωτικός. Δεν πλατιάζει,ούτε επιβαρύνει το κείμενο με κουραστικές επαναλήψεις. Οι εικόνες γίνονται πιο περιγραφικές,οι μάχες πιο καθηλωτικές,οι ανατροπές κάνουν πιο συχνά την εμφάνισή τους,το λεξιλόγιο είναι άφθονο καί οι διάλογοι ανάμεσα στα πρόσωπα φανερώνουν,όχι μόνο στοιχεία για τον χαρακτήρα τους,αλλά καί άγνωστες μέχρι τότε για εμάς πληροφορίες για την υπόθεση. Ο επίλογος δε -κατ'εμέ- είναι ίσως το πιο καλό κομμάτι του βιβλίου. Δεν θα ήθελα να βρω κάτι άλλο.

   Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στο παρόν βιβλίο,τολμώ να πω πως αν κι αρχικά δεν έδειχνε να με ικανοποιεί,στην πορεία κατάφερε κι ανέτρεψε ως ένα βαθμό αυτήν μου την άποψη καί με έκανε να επιθυμώ να διαβάσω κι άλλα έργα του συγγραφέα. Άλλωστε,το πάντρεμα της ιστορίας με την φαντασία μέσα στα πλαίσια ενός λογοτεχνικού έργου πάντα με δελεάζει θετικά. Άν,λοιπόν,σας κέντρισε το ενδιαφέρον,δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε.

                                                                Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΠΑΡΙΟΡΙΤΣΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ