Ο χορός των λυγμών

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Τι είναι αυτό που εξουσιάζει την ψυχή των ανθρώπων και κάποιοι φτάνουν στο έγκλημα; Μήπως ο τρόμος; Ένα ανεξέλεγκτο πάθος; Μήπως είναι εκείνη η κραυγή για το άδικο; Ο φθόνος μήπως; Το μίσος; Η τρέλα; Άραγε υπάρχει απάντηση;" (Από το οπισθόφυλλο)

   Η ανάγνωση βιβλίων είναι ένα συνεχόμενο ταξίδι της ψυχής με προορισμούς γνωστούς κι άγνωστους κόσμους. Σαν αερικά εμείς οι αναγνώστες/στριες περνάμε από την πραγματικότητα στην φαντασία καί γνωρίζουμε νέα πρόσωπα,ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις καί βιώνουμε ποικίλα συναισθήματα. Ποτέ έως σήμερα -ακόμη καί με τα βιβλία που μπορεί να μου ήταν λιγότερο αρεστά- δεν αισθάνθηκα πως έχασα ένα μέρος του χρόνου μου. Αντιθέτως,μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω -έστω καί μέσω των έργων τους- συγγραφείς που δεν ήξερα καί να μείνω ικανοποιημένη από αυτήν την επαφή με την πένα τους. Ήρθε,λοιπόν,η ώρα να ''συστηθώ'' με την πένα της πολυγραφότατης συγγραφέως Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου μέσα από το νέο της βιβλίο με τίτλο ''Ο χορός των λυγμών" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγγελάκη. Πρόκειται για ένα αισθηματικό-κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει τους σωστούς προβληματισμούς χωρίς να γίνεται μονότονο,γραφικό,μελό ως μία δυσάρεστη επανάληψη των χιλιοειπωμένων.

    ''Η Γιολάντα Παρίση, πρώην πολιτικός, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και σύζυγος μεγαλοδικηγόρου της Αθήνας, βρέθηκε δολοφονημένη σε μια ερημική παραλία του Βόλου. Από τότε ξεκινά μια τρελή πορεία και ενώνει το παρελθόν με το παρόν. Τρομερά μυστικά που αποκαλύπτονται μέσα από τη ροή των ετών και φτάνουν στην επιφάνεια συνθλίβουν στιγμές ζωής. Οι ήρωες αποφασισμένοι να μάθουν τις αλήθειες, κουβαλώντας βαρύ φορτίο, περνούν μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια του υπόκοσμου μέχρι που παραδίδονται αμαχητί σε έναν κόσμο σκληρό που τους τυλίγει με το μαύρο του πέπλο και τους οδηγεί στο χάος. Και ύστερα; Θα υπάρξει τρόπος διαφυγής; Και άραγε μπορεί κανείς να ξεχάσει; Μπορεί κανείς να σβήσει απ’ το μυαλό του το παρελθόν ή όλα παραμένουν σα φαντάσματα, τον στοιχειώνουν και τον κυνηγούν; Μια σειρά από συγκλονιστικές μαρτυρίες και απρόβλεπτα γεγονότα που άλλα ξεριζώνουν αξίες, κομματιάζουν ζωές και άλλα ανυψώνουν την ψυχή στους αιθέρες συνθέτουν τη συνταρακτική ιστορία μιας οικογένειας που παγιδεύεται μέσα σε ένα τρίγωνο θανάτου."(Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Η συγγραφέας μας εισάγει ομαλά μέσα στην υπόθεση του βιβλίου της καί καθώς κυλούν οι σελίδες,παρατηρούμε να ξεδιπλώνονται μπροστά μας πολλές καί άγνωστες,μέχρι εκείνη τη στιγμή,λεπτομέρειες που θα έρθουν να ταράξουν τα γαλήνια νερά καί να ανατρέψουν αρκετά από τα οποία θεωρούσαμε δεδομένα μέχρι τότε. Οι οικογένειες είναι μικρογραφίες των κοινωνιών,με τα όποια προβλήματα,συναισθήματα,σκέψεις,ένοχα καί μη μυστικά,επιθυμίες,αλλά καί ευχάριστες,όσο κι άσχημες στιγμές. Τα πρόσωπα που τις αποτελούν έχουν τις δικές τους πτυχές που διαφέρουν μεταξύ τους καί τους/τις καθιστούν ξεχωριστούς/ες. Τί γίνεται όταν αλλάζουν άρδην όσα θεωρούν ως δεδομένα; Οι ισορροπίες μοιάζουν πιο εύθραυστες από ποτέ. Οι σχέσεις κλωνίζονται ανεπανόρθωτα καί δεν θέλει πολύ να γίνει κάτι άσχημο που θα τις αμαυρώσει για πάντα. Όταν περνούν τη γραμμή που διαχωρίζει τη λογική από την τρέλα,δεν υπάρχει γυρισμός. 

   Το γεγονός πως μας συνδέουν δεσμοί αίματος,ή,έντονα συναισθήματα με κάποιον άλλον άνθρωπο,αυτό σε καμία περίπτωση δε συνεπάγεται πως μας ανήκει καί ό,τι έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να γινόμαστε κτητικοί/ες απέναντί του/της. Η αγάπη σημαίνει ελευθερία,εμπιστοσύνη,κατανόηση καί πολλά ακόμα. Όχι όμως καί να ''εγκλωβίζουμε'' αυτόν τον άνθρωπο σε μία αρρωστημένη κατάσταση που θα του ''στερεί'' το πολυπόθητο οξυγόνο. Τότε μιλάμε για μη λειτουργικές καί μη υγιείς σχέσεις που προκαλούν κακό σε όσους/ες εμπλέκονται σε αυτές. Καί ναι! Αυτό είναι φαινόμενο που παρατηρείται όχι μόνο στις οικογενειακές,αλλά καί στις ερωτικές -μη σας πώ καί στις φιλικές- σχέσεις. 

   Ο λόγος της συγγραφέως είναι στρωτός καί δείχνει να γίνεται πιο ορμητικός όσο εμβαθύνουμε στην υπόθεση. Εγώ για να είμαι ειλικρινής,όσο διάβαζα,τόσο περισσότερο μου άρεσε η πλοκή. Ενώ,αρχικά μου φάνηκε πιο ήπια,στην πορεία άλλαξε η άποψή μου καί στις τελευταίες σελίδες κορυφώθηκε η ένταση καί το ενδιαφέρον μου. Μας οδήγησε η συγγραφέας σε ένα φινάλε που δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό. Φανταστείτε το σαν μία δυναμική μπαλάντα που κορυφώνεται στα τελευταία λεπτά καί μας αφήνει εκστασιασμένους/ες. Γι'αυτό τον λόγο -κι όχι άδικα- η συγγραφέας επέλεξε τον τίτλο ''Ο χορός των λυγμών'' καθώς αυτή η λυρικότητα έρχεται να ''ντύσει'' το βιβλίο στα κατάλληλα πάντα σημεία καί στην πρέπουσα δόση,χωρίς υπερβολές. Ναι,έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από την ανάγνωση του βιβλίου καί μεγάλο βαθμό σε αυτό έπαιξε η τροπή που πήρε η ιστορία από την μέση έως καί το τέλος. Εσείς,με τη σειρά σας,θα επιλέξετε να μάθετε παραπάνω για τον χορό των λυγμών;

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΑΙΤΗ ΛΙΑΝΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΓΕΛΑΚΗ