ΣΠΑΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Όταν υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα που προβληματίζουν τις κοινωνίες,θεωρώ πως τόσο οι άνθρωποι των τεχνών καί του πολιτισμού,όσο κι οι εν γένει άνθρωποι του πνεύματος θα πρέπει να ''ανεβαίνουν'' πάνω στο βήμα καί να παίρνουν θέση για όλα αυτά. Να γίνονται νοητοί φάροι που με το φως που εκπέμπουν να καθοδηγούν καί να αφυπνίζουν συνειδήσεις καί να οξύνουν την κριτική ικανότητα καί σκέψη των πολιτών. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να συμβαίνει αυτό,όταν έχουν πραγματικά κάτι που πρέπει να ειπωθεί κι όχι να εκμεταλλεύονται την όποια θέση στην οποία βρίσκονται απλά για να βρουν αφορμή να ακουστεί το όνομά τους,πως τάχα μου κάτι έκαναν κι εκείνοι/ες με τη σειρά τους. Συγγνώμη γι'αυτό που θα πω,αλλά δε χρειαζόμαστε άλλους ''μαϊντανούς'' στη ζωή μας που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα πάντα γύρω τους προς ίδιον όφελος. Αρκετά! Θέλουμε ανθρώπους που θα γίνονται ορθά πρότυπα καί θα μας βοηθήσουν να μιλάμε μελλοντικά για κοινωνίες πιο φιλικά προσκείμενες στους πολίτες που τις αποτελούν.

    Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οσελότος το τρίτο βιβλίο της συγγραφέως Αθηνάς Μαλαπάνη με τίτλο ''Σπάσε την πατριαρχία''. Ένα βιβλίο που παρά το μικρό σχετικά όγκο του (μόλις 44 σελίδες) είναι γεμάτο από νοήματα καί σκέψεις. Έχοντας διαβάσει όλα τα έργα της συγγραφέως -αν καί δεν την έχω συναντήσει ποτέ από κοντά- δύναμαι να αντιληφθώ πως πρόκειται για έναν άνθρωπο με βαθειές ανησυχίες που νοιάζεται για τον συνάνθρωπό της καί επιλέγει να μιλήσει όταν ξέρει πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Μία συγγραφέας που τη χαρακτηρίζουν το ήθος καί η παιδεία,τα οποία ''ντύνουν'' όλα τα έργα της έως σήμερα. Όταν,λοιπόν,επικοινώνησε μαζί μου για να μου αποστείλει το βιβλίο της,χάρηκα όχι μόνο γιατί θα είχα τη δυνατότητα να το διαβάσω,αλλά γιατί ήθελα να δω τον τρόπο που εκείνη αντιλαμβάνεται όλα αυτά καί ποια,εντέλει,είναι η δική της άποψη. Βλέπετε,για μένα είναι κύριος παράγοντας στο αν θα διαβάσω τα έργα κάποιου/ας δημιουργού ο τρόπος που εκφράζεται για τόσο καίρια ζητήματα. Τί να το κάνω,αν είναι δεινός/η χρήστης/στρια της γλώσσας καί να γράφει όμορφα βιβλία,αλλά να μην με ''καλύπτει'' αλλού; Η συγγραφέας,λοιπόν,δε με απογοήτευσε καθόλου! Τουναντίον,μάλιστα,με έκανε να την εκτιμήσω ακόμη παραπάνω. 

   Οι γιαγιάδες καί οι παππούδες μου,οι γονείς μου μα κι εγώ με τον αδελφό μου είχαμε την τύχη να γεννηθούμε καί να μεγαλώνουμε μέσα σε μητριαρχικές οικογένειες όπου η αξιοπρέπεια,η εμπιστοσύνη,ο σεβασμός,η αγάπη,η συντροφικότητα καί η αλληλοκατανόηση είναι δεδομένα ανάμεσα σε όλα τα μέλη ανεξαρτήτως φύλου καί ηλικίας. Καί για να σας προλάβω,το πρότυπο του πατέρα είναι πολύ δυνατό καί ακλόνητο. Κανείς καί καμία δεν ''καπελώνει'' κάποιο άλλο μέλος. Όλοι κι όλες είμαστε ισότιμα μέλη. Αυτό,όμως,ως γεγονός δε συνεπάγεται πως δεν αντιλαμβάνομαι καί δεν αποδέχομαι πως οι σύγχρονες κοινωνίες ''πληγώνονται'' από το αόρατο αγκάθι που ακούει στο όνομα ''πατριαρχία''. Καί είτε μας αρέσει,είτε όχι,δυστυχώς,έτσι είναι τα πράγματα. Όμως,η λύση επαφίεται στο δικό μας χέρι. Κι όσο ακατόρθωτο κι αν φαντάζει,δεν είναι έτσι. Όλοι κι όλες μαζί μπορούμε να νικήσουμε αυτόν τον ''εχθρό''. Μία μάστιγα που τα θύματά της δεν είναι μόνο γυναίκες,αλλά καί άνδρες. Μία μάστιγα που τα τραύματα που αφήνει δεν είναι μόνο σωματικά,αλλά καί ψυχικά. 

   Η πατριαρχία φαίνεται πως επηρεάζει πολλούς τομείς της καθημερινής μας ζωής. Όπως προείπα,τα θύματά της είναι κι άνδρες καί γυναίκες. Η συγγραφέας μέσα από έντεκα αυτοτελείς ιστορίες μας παρουσιάζει μερικά από τα φαινόμενα που σχετίζονται με την παρουσία της πατριαρχίας στη ζωή μας. Με άρτιο,οικείο λόγο θα μιλήσει για τη γυναικοκτονία,τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας,το trafficking,τις γυναίκες που ζουν υποταγμένες στο ρόλο που τους δόθηκε από την κοινωνία καί τους συζύγους τους,την εκμετάλλευση,την αδικία,την υποτίμηση καί την χειραγώγηση στον εργασιακό τομέα,τον τρόπο με τον οποίο μπορεί η οικογένεια να έχει γαλουχήσει τα παιδιά της (αγόρια,κορίτσια) καί να τα έχει πείσει πως πρέπει να φέρονται με συγκεκριμένο τρόπο ανάλογα με το φύλο τους καί πως οτιδήποτε άλλο είναι μη επιτρεπτό κι μη αποδεκτό,το πως η μη ένδειξη συναισθημάτων -τάχα μου- μας κάνει πιο δυνατούς/ες καί τέλος,το πως οι λανθασμένες παγιωμένες αντιλήψεις καί προκαταλήψεις μας προκαλούν περισσότερο κακό απ'όσο νομίζουμε. 

   ''Αυτό το βιβλίο είναι μια συλλογή μικρο-διηγημάτων. Οι ήρωές του και οι ηρωίδες του παρουσιάζονται στον αναγνώστη με τα ονόματά τους -αληθινά ή ψεύτικα;- και προβάλλουν τις δικές τους ιστορίες για τα σεξιστικά και φυλετικά στερεότυπα που παραβίασαν τα δικαιώματά τους. Ιστορίες που μπορεί να φανούν γνωστές, κοινότυπες, συνηθισμένες ή άγνωστες, πρωτόγνωρες, θλιβερές, ίσως και τρομακτικές... Ωστόσο, μπορεί να βρείτε κι εσείς κάποια δικά σας κομμάτια μέσα σε αυτές, να σκεφτείτε, να προβληματιστείτε, να αναθεωρήσετε... Εύχομαι αυτή η ανάγνωση να σας οδηγήσει σε μια προσωπική, εσωτερική αναζήτηση..." διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί είναι αυτό ακριβώς που θα συναντήσουμε μέσα στο βιβλίο. Ίσως καί κάτι παραπάνω από άποψη ψυχικής δύναμης καί πίστης πως μπορούμε!

   Καί κάπου εδώ θα ολοκληρώσω την αναφορά μου στο βιβλίο,μένοντας γεμάτη από θετικά συναισθήματα καί πιο πεπεισμένη από ποτέ,πως το ''τέρας'' έχει αρχίσει να χάνει τη δύναμή του καί πως εντέλει ένα καλύτερο αύριο μας περιμένει. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί τόσο από άνδρες,όσο κι από γυναίκες. Μπράβο στη συγγραφέα που έβαλε κι εκείνη το δικό της λιθαράκι για να πετύχουμε!

                                                                Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΘΗΝΑ ΜΑΛΑΠΑΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΟΣΕΛΟΤΟΣ