Παραμυθένιος γάμος

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Πολλά μικρά κοριτσάκια επηρεασμένα από τα βιβλία που διαβάζουν με ήρωες καί ηρωϊδες,πρίγκιπες καί πριγκίπισσες,ονειρεύονται μεγαλώνοντας να ζήσουν το δικό τους παραμύθι που δεν θα περιέχει κακές μάγισσες καί δράκους,αλλά πολλή αγάπη καί χρυσόσκονη. Εγώ,από την άλλη,κράταγα μία επιφύλαξη σε σχέση με όλα αυτά κι αυτό γιατί η φράση που λέει ''καί ζήσαν αυτοί καλά καί εμείς καλύτερα'' στο τέλος κάθε παραμυθιού,από τότε μέχρι καί σήμερα,είναι ικανή να με βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Είναι έτσι η πραγματικότητα; Πόσες φορές,άραγε,δεν εθελοτυφλούμε πως ζούμε την εκδοχή του δικού μας παραδείσου,αλλά εντέλει δεν είναι πάρα μία άλλη επίγεια κόλαση; 

   Η συγγραφέας Χρύσα Μίσκου επανέρχεται με το δεύτερο βιβλίο της με τίτλο ''Παραμυθένιος γάμος'' που δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε απ΄τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται σε ένα σοβαρό ζήτημα που απασχολεί τις κοινωνίες καί διαιωνίζεται,χωρίς δυστυχώς να έχει βρεθεί μία οριστική λύση. Ποιο είναι αυτό; Μα το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας. Ναι,καλά ακούσατε. Ένα ζήτημα που μας απασχολεί άμεσα,ή,έμμεσα όλους κι όλες ως πολίτες των σύγχρονων κοινωνιών. Ναι,η γυναικοκτονία είναι,συχνά πυκνά,απόρροια αυτών των ειδεχθών καταστάσεων,αλλά η συγγραφέας θέλει να μιλήσει για το πριν. Για το πως,δηλαδή,οδηγούμαστε από την βία σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα,τη στέρηση μίας ανθρώπινης ζωής καί το πως μπορούν να βοηθηθούν τα θύματα ώστε να ξεφύγουν από αυτές τις νοσηρές καταστάσεις που βιώνουν.

   Νομίζω πως όλοι κι όλες συμφωνούμε στα εξής: Κανείς καί καμία ΔΕΝ έχει το παραμικρό δικαίωμα να αφαιρεί μία ανθρώπινη ζωή. Κανείς άνθρωπος ΔΕΝ είναι κτήμα κάποιου άλλου σαν ένα άψυχο αντικείμενο που μπορούμε να το περιφέρουμε από εδώ κι από εκεί,ή,να το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Οι σύζυγοι (άνδρες,γυναίκες) ΔΕΝ είναι τρόπαια προς επίδειξη σε γνωστούς,φίλους καί συγγενείς. Καί το κυριότερο όλων; Η οποιαδήποτε μορφή βίας (λεκτική,σωματική,ψυλογική) είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕΑ! Παρ'όλ'αυτά παρακολουθούμε να συμβαίνει γύρω μας. Το ερώτημα που πλανάται καί ζητά,διακαώς,απαντήσεις είναι ένα τεράστιο ''ΓΙΑΤΙ;''... Πώς φτάνει ένας άνθρωπος σε αυτό; Είναι θέμα χαρακτήρα,ή,είναι αποτέλεσμα παλαιότερων εμπειριών καί λανθασμένων πεποιθήσεων; Όπως καί να έχει,εγώ είμαι κάθετα αντίθετη σε όλο αυτό. 

   Η συγγραφέας μέσα από το παρόν έργο της μπαίνει στην θέση της πρωταγωνίστριας καί ξεδιπλώνει την υπόθεση μέσα από την δική της οπτική. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η βία προέρχεται από έναν θύτη καί τα θύματα μπορούν να είναι παραπάνω από ένα. Η συγγραφέας δεν ωραιοποιεί καταστάσεις,αλλά δίνει τον χώρο καί τον χρόνο στα θύματα να μιλήσουν. Πολλά θύματα θα δούν τον εαυτό τους καί τις δικές τους εμπειρίες μέσα από την ιστορία της πρωταγωνίστριας. Οι πληγές θα ''ανοίξουν'' πάλι,μα πρέπει να φανούν δυνατές. Να γίνουν παράδειγμα για άλλες κακοποιημένες γυναίκες πως μπορούν να τα καταφέρουν καί να ξεφύγουν από αυτό το διαρκές μαρτύριο. 

   ''Η Έλλη είναι μια νεαρή γυναίκα, παντρεμένη με έναν πολλά υποσχόμενο και γρήγορα ανερχόμενο γιατρό, τον Απόστολο. Έχει ένα όμορφο σπίτι, έναν υπέροχο σύζυγο που τη λατρεύει, καινούριο αμάξι, οικονομική άνεση και μια δουλειά μειωμένου ωραρίου για να μην πλήττει. Όσοι τη βλέπουν, τη ζηλεύουν. Θα ένιωθαν το ίδιο αν ήξεραν την αλήθεια; Στην πραγματικότητα, η Έλλη κακοποιείται βάναυσα από τον υπέροχο σύζυγό της. Ψυχολογικό και σωματικό ράκος, έχει ξεχάσει σχεδόν ποια ήταν πριν τον γνωρίσει. Μοναδικό της στήριγμα η Άννα, η φίλη της, το άλλο της μισό. Αρνείται να αποδεχτεί τη βίαιη και σαδιστική φύση του αγαπημένου της, κλείνει τα μάτια στις απιστίες και τις κοροϊδίες του και θεωρεί ότι για όλα φταίει εκείνη που δεν μπορεί να γίνει αντάξιά του. Θα δεχτεί τη βοήθεια που της προσφέρουν οι άνθρωποι που ακόμα νοιάζονται για αυτήν ή ο «παραμυθένιος» της γάμος θα είναι και το τέλος της;" (Περίληψη οπισθοφύλλου) 

   Δυστυχώς,η βία δεν κάνει διακρίσεις. Θύματά της μπορούν να είναι γυναίκες επιτυχημένες στη δουλειά τους,μορφωμένες καί με όλα τα εχέγγυα,αλλά καί γυναίκες που ζουν σε λιγότερο αναπτυγμένες χώρες που ποτέ δεν τους δόθηκε το δικαίωμα της επιλογής. Κι όμως εκείνες λανθασμένα θεωρούν πως έχουν προκαλέσει με τον έναν,ή,τον άλλον τρόπο τον θύτη για να προβεί στην άσκηση βίας! ΟΧΙ! ΔΕΝ φταίνε εκείνες πουθενά! Καιρός είναι να απαλλαχθούν όλα τα θύματα από αυτήν την διαστρεβλωμένη άποψη καί να μην κουβαλούν πάνω τους το βάρος των ενοχών! Βέβαια,αυτό είναι κάτι που χρειάζεται πολλή δουλειά καί προσπάθεια,όχι μόνο από τις ίδιες,μα κυρίως από τις κοινωνίες καί την οικογένεια. Κακά τα ψέματα,αν η πολιτεία καί ο οικογενειακός/φιλικός περίγυρος των θυμάτων δεν σταθεί πλάι τους,πώς περιμένουμε αυτές οι γυναίκες να βγούν έξω να μιλήσουν καί να αντιμετωπίσουν αυτό το ''τέρας''; 

    Η υπόθεση του βιβλίου θεωρώ πως είναι ένα καλό μάθημα για όλους κι όλες μας εκεί έξω. Μας δίνει ένα τρομακτικό παράδειγμα,πολύ κοντά στην πραγματικότητα,που μπορεί να μας κάνει να κινητοποιηθούμε ώστε να μην βρεθούμε ποτέ σε μία ανάλογη θέση. Αυτό είναι κάτι που απεύχομαι για όλον τον κόσμο. Ας μην κλείνουμε τα μάτια καί ας μην στρέφουμε αλλού την πλάτη μας. Άθελά μας γινόμαστε κι εμείς ''θύτες'' σε αυτό το έγκλημα. Άν γνωρίζουμε πως συμβαίνει κάτι τέτοιο,οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στα θύματα καί να τα βοηθήσουμε. Να απευθυνθούμε σε ειδικούς. ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ! Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ! Ας σταματήσουμε να θεωρούμε ταμπού το να μοιραστούμε το πρόβλημά μας με τους δικούς μας ανθρώπους. Χειρότερο είναι να το μάθουν αργότερα. Ο πόνος τους θα διπλασιαστεί γιατί θα θεωρούν πως απέτυχαν γιατί δεν μας βοήθησαν όταν τους είχαμε ανάγκη! ΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ! Πού είναι ο κόσμος όταν τα θύματα πονούν; Πού είναι ο κόσμος όταν τα θύματα πεθαίνουν από τα χέρια των θυτών; Με συγχωρείτε,αλλά δεν αντέχω,ούτε ανέχομαι την υποκρισία του κόσμου που ενώ ήξεραν,τάχα μου,νοιάζονται όταν συμβεί το μοιραίο. 

   Θα μου πείτε πως ακούγονται ωραία όλα αυτά καί χρήσιμα για τις γυναίκες,μα τί θα γίνει με εκείνες που πιστεύουν πως όλα θα διορθωθούν,ή,δεν έχουν τα εφόδια για να ξεφύγουν από αυτές τις αρρωστημένες καταστάσεις; Μία κουβέντα είναι να λέμε ''Σήκω,πάρε τα παιδιά σου καί φύγε''! Εγώ δεν θέλω να είναι απλά μία φράση! Θέλω να γίνεται καί πράξη! Δεν θέλω να ακούσω για άλλη γυναικοκτονία,ή,κακοποίηση παιδιών! Ο δρόμος,όμως,είναι μακρύς καί δύσκολος,μα δε χρειάζεται να είναι μοναχικός...

   Είναι αλήθεια πως θα μπορούσα να σας μιλάω με τις ώρες για το βιβλίο,καθώς το θέμα του είναι ανεξάντλητο,αλλά κάπου εδώ θα ολοκληρώσω την αναφορά μου σε αυτό γιατί δεν θέλω να σας κουράσω. Εν κατακλείδι,μου άρεσε ο στρωτός λόγος της συγγραφέως που έπαιζε με την ψυχολογία των προσώπων του κειμένου καί του αναγνωστικου κοινού,η αληθοφάνεια των διαλόγων,η περιγραφή των σκηνών καί τα μηνύματα που περνάει. Είθε ο κόσμος να γίνει καλύτερος καί αυτά να μείνουν ως μία κακή ανάμνηση. Καί να θυμάστε! Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός!

                                                                Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΧΡΥΣΑ ΜΙΣΚΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ