Όταν τα όνειρα πεθαίνουν

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη,δώσε κλώτσο να γυρίσει,παραμύθει ν'αρχινίσει...'' ήταν η πρώτη σκέψη που γεννήθηκε στο μυαλό μου μόλις αντίκρισα το εξώφυλλο του νέου βιβλίου της συγγραφέως Νίτσας Μανωλά,με τίτλο ''Όταν τα όνειρα πεθαίνουν'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Βλέπετε αυτό το κόκκινο κουβάρι κλωστή με προκαλούσε να το πιάσω καί να το ξετυλίξω,ώστε να μου αποκαλυφθεί το παραμύθι που κρυβόταν μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Μόνο που η ζωή δεν είναι ένα παραμύθι με ευτυχισμένο πάντα τέλος. Έχει κακές μάγισσες,δράκους κι ανθρωπόμορφα τέρατα που είναι ικανά να διαπράξουν το χείριστο καί πιο αποτρόπαιο έγκλημα,μα εμείς,οι άνθρωποι,εκεί επιμένουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σαν να λειτουργεί ως ένα άλλου είδους ψυχολογικό αποκούμπι... Άλλωστε,όπως μαθαίνουμε κι από τον μύθο για το κουτί της Πανδώρας,αφού ξεχύθηκαν όλα τα κακά από μέσα του,τελευταία έμεινε η ελπίδα... 

   Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι σε επαφή με έργο της συγγραφέως καί δηλώνω εξοικειωμένη με την γραφή της. Από το προηγούμενο έργο της είχε καταφέρει να μου κινήσει το ενδιαφέρον καί να με ικανοποιήσει με αποτέλεσμα σήμερα να βρω αυτό το παραπάνω που αποζητούσα από εκείνη. Δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες,όσον αφορά την ψυχική της διάθεση,έγραψε την παρούσα ιστορία,αλλά μπορώ να πω με πάσα ειλικρίνεια πως έδωσε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της σε εμάς το αναγνωστικό κοινό. Ναι,οι δημιουργοί καταθέτουν την ψυχή καί τις ιδέες τους μέσα στα έργα τους,ακόμη κι αν δεν έχουν ζήσει ποτέ παρόμοιες ιστορίες με τους ήρωες καί τις ηρωϊδες τους. Όπως έκανε καί στο παρόν βιβλίο η συγγραφέας Νίτσα Μανωλά.

   Άν μπορούσα να χαρακτηρίσω με μία λέξη το βιβλίο θα ήταν πολύπλευρο. Τί θέλω να πω με αυτό; Η συγγραφέας μέσα από τις ιστορίες των ηρώων καί των ηρωϊδων της θα θίξει ζητήματα που ως κοινωνία μας απασχολούσαν,μας απασχολούν καί θα συνεχίσουν να το κάνουν καί μελλοντικά,αν δεν βρούμε οριστικές λύσεις. Πόσο εύκολα μιλάμε όλοι κι όλες για την ενσυναίσθηση που πρέπει να διαθέτουμε από μικρή ηλικία,αλλά παραμένει ένα ουτοπικό όνειρο για πολλούς/ες; Πόσες φορές δεν έχουμε βιαστεί να κρίνουμε ανθρώπους,συμπεριφορές καί τον τρόπο ζωής τους,χωρίς να ξέρουμε το τι μπορεί να τους/τις έχει οδηγήσει εκεί,ή,έστω να σεβαστούμε τα όποια δικαιώματα έχουν κι εκείνοι/ες για να επιλέξουν ελεύθερα αυτό που τους/τις κάνει ευτυχισμένους/ες; Προκαταλήψεις,ένοχα καλά κρυμμένα μυστικά καί λανθασμένες πεποιθήσεις σε συνδυασμό με την ομερτά που μέχρι καί τις μέρες μας καλά επικρατούν σε διάφορα χωριά καί πόλεις της επαρχίας θα έρθουν να κυνηγήσουν σαν ερινύες μερικά από τα πρόσωπα της ιστορίας. Παράλληλα στο μικροσκόπιο οι οικογενειακές σχέσεις,ο φόβος καί η μη αποδοχή της διαφορετικότητας,ο έρωτας,οι δεύτερες ευκαιρίες καί εντέλει,η μητρική αγάπη που δεν έχει όρια,που κάποιες φορές μπορεί να προφυλάσσει κι άλλες όχι. Όμως,ποτέ δεν σταματά να υφίσταται...

   ''Όταν η Τασίτσα θα γνωρίσει την τρομαγμένη Στεφανία, θα καταλάβει αμέσως τη διαφορετικότητά της. Ως πιο έμπειρη, αποφασίζει να ανοίξει σαν τριαντάφυλλο την ψυχή της και να αφήσει το κουβάρι της ζωής της να ξετυλιχτεί. Θα μοιραστεί μαζί της μια ιστορία γεμάτη από κόκκινους λεκέδες, απραγματοποίητα όνειρα και σιωπηλούς εφιάλτες. Η ιστορία της θα γίνει ο συνδετικός κρίκος ζωής ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν και η ζωή… πολύτιμη. «Να τα κρατάς ζωντανά τα όνειρά σου. Ακούς, μικρή; Να τα κυνηγάς, να μην τ’ αφήνεις να φεύγουν. Τουλάχιστον θα έχεις μια πιθανότητα να τα πετύχεις. Να τα παίρνεις ξοπίσω και αν είναι γραφτό να σου κρυφτούν, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει», θα της πει, και το κουβάρι θα κυλήσει… Τασίτσα, Στεφανία, Έλλη… Μια χαμένη αθωότητα, μια φυλακισμένη ψυχή σε ένα ξένο σώμα και μια απατημένη σύζυγος θα βρεθούν στο ίδιο μονοπάτι. Μιχάλης, Θανάσης, Συμεών… Μια μπερδεμένη ζωή, μια άνιση μάχη, μια λύση, θα ξεπηδήσουν απ’ το παρελθόν. Γιασεμί, χλωρίνη, μούχλα. Μυρωδιές που έμειναν ζωντανές μέσα στη μνήμη της Τασίτσας και τη σημάδεψαν. Η ζωή όμως της χρωστάει… Θα την αφήσει να το ζήσει; Θα της δώσει πίσω όλα όσα της στέρησε;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ο λόγος της συγγραφέως μοιάζει πιο μεστός κι ασυγκράτητος από ποτέ. Μας παρασύρει μέσα στη δίνη των γεγονότων,καθιστώντας μας αφανείς ήρωες καί ηρωϊδες της ιστορίας. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση που γίνεται εναλλάξ από πρόσωπα του βιβλίου,βοηθά όχι μόνο στην άρτια ψυχογράφησή τους,αλλά έρχεται κάθε φορά για να μας δώσει πληροφορίες που δεν γνωρίζαμε μα καί να δούμε την ιστορία από διαφορετική οπτική γωνία. Θα μπούμε στην θέση αυτών των ανθρώπων με τρόπο τόσο φυσικά αβίαστο που δεν θα το αντιληφθούμε,ούτε θα προβάλλουμε κανενός είδους αντίσταση. Τα κεφάλαια σύντομα καί μεστά βοηθούν ώστε να έχουμε στα χέρια μας ένα βιβλίο καλογραμμένο καί ευκολοδιάβαστο.

   Διαβάζοντας το βιβλίο γέλασα,έκλαψα,αγάπησα,συμπόνεσα,λυπήθηκα,μίσησα καί τελικά ένιωσα αυτήν την πολυπόθητη κάθαρση. Όχι,δεν ήταν ένας εύκολος δρόμος,μα τολμώ να πω πως άξιζε πέρα ως πέρα όλη η διαδρομή. Καί ξέρετε καί κάτι ακόμα; Μπορεί τα όνειρα να πεθαίνουν,ακόμη κι αν οι άνθρωποι που τα έχουν κάνει να είναι ακόμα στη ζωή,αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ο χρόνος καί η διάθεση να κάνουν νέα....

                                                             Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΙΤΣΑ ΜΑΝΩΛΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ