Το μακρύ σοκάκι - Αφιέρωμα στη σειρά βιβλίων ''Σκοτεινές πόλεις'' (Μέρος 1ο)

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου μέχρι καί σήμερα,ίσως καί μελλοντικά,το αίσθημα του φόβου με ό,τι αυτό συνεπάγεται καί σχετίζεται,όπως,άλλωστε,κι αυτή η αέναη μάχη ανάμεσα στο καλό καί στο κακό,στο φως καί στο σκοτάδι καλά κρατούν,έχοντας ριζώσει βαθειά μέσα στις ψυχές καί τη σκέψη των ανθρώπων που συχνά-πυκνά γίνονται αφορμή για τη δημιουργία διάφορων έργων,ή,ακόμα καί συμπεριφορών καί στάσεων ζωής... Μπορούν,κάλλιστα,όλοι οι εφιάλτες καί τα απόκοσμα,τρομακτικά πλάσματα να πάρουν ανθρώπινη μορφή καί να τα αντικρίζουμε στην καθημερινότητά μας. Βλέπετε,ο φόβος έχει τόσες μορφές,όσοι είναι κι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει,τουλάχιστον για μία φορά,αυτό το συναίσθημα κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Κι έχω να σας θέσω ένα ερώτημα. Ο φόβος για το άγνωστο επικρατεί του φόβου για κάτι που ήδη γνωρίζουμε,ή,το αντίστροφο; 

   Ο Οκτώβρης είναι ένας μήνας του χρόνου αφιερωμένος,κατά κόρον,στον τρόμο καί την φαντασία. Τί καλύτερο,λοιπόν,από ένα αφιέρωμα σε ανάλογα βιβλία; Σκεπτόμενη το ποια βιβλία να διαλέξω,οι εκδόσεις Λυκόφως με έβγαλαν από αυτήν τη δύσκολη θέση,αφού προβαίνουν στην υλοποίηση ενός νέου καί πολύ ενδιαφέροντος πρότζεκτ,που δεν είναι άλλο από την έκδοση της σειράς ''Σκοτεινές πόλεις''. Μία σειρά αυτοτελών βιβλίων γραμμένων από Έλληνες/Ελληνίδες συγγραφείς,ανερχόμενους/ες καί ήδη καταξιωμένους/ες,εκπρόσωπους διαφορετικών λογοτεχνικών ειδών που καθένας καί καθεμία ξεχωριστά θα μιλήσει μέσα από τη δική του/της οπτική καί σκέψη γύρω από αυτό το θέμα. Καθημερινά καί για κάποιες μέρες θα σας παρουσιάζω από ένα βιβλίο με τυχαία σειρά. Ξεκινάω,λοιπόν,με το βιβλίο με τίτλο ''Το μακρύ σοκάκι'' που υπογράφει ο συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας.

   Ο συγγραφέας Γιώργος Γιώτσας δεν νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις αφού είναι ευρέως γνωστός κι αγαπητός στο αναγνωστικό κοινό της χώρας μας,καθώς μας έχει προσφέρει εξαιρετικά έργα που θέτουν ψηλά τον πήχη των απαιτήσεών μας καί παράλληλα,είναι η τρανή απόδειξη πως δεν επαναπαύεται μόνο στο έμφυτο ταλέντο του,αλλά συνεχώς εργάζεται ώστε να εξελίσσεται. ''Το μακρύ σοκάκι'' ο τίτλος που επιλέγει καί για ακόμη μία φορά δεν το κάνει τυχαία. Όσοι/ες διαβάζουμε έργα του,γνωρίζουμε πως όλοι οι τίτλοι των βιβλίων είναι επιλεγμένοι με ιδιαίτερη προσοχή,καθώς κρύβουν ένα μήνυμα,πίσω από το πρώτο άκουσμα,το οποίο σχετίζεται άμεσα με την υπόθεση του βιβλίου. Άραγε,εδώ αυτό το μακρύ σοκάκι πού οδηγεί; Μήπως έχει κάποια σχέση με την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσουν οι ψυχές καί το μυαλό των ηρώων καί των ηρωϊδων για να οδηγηθούν στο τέλος; Κι αυτό το τέλος,τί αντίκτυπο θα έχει πάνω τους;

   ''Το διήγημα αρχίζει με τη δολοφονία της Αρετής που όμως δεν συντάραξε το χωριό Πλατανιά γιατί δράστες ήταν τα αλαζονικά παιδιά του εύπορου εμπόρου Μηλιώση, αλλά και γιατί το θύμα ήταν μία «καθυστερημένη». Κι ενώ συλλογικά ο θάνατος του κοριτσιού αποδίδεται σε δυστύχημα, ο δεκατριάχρονος Ζήσης «πνίγεται». Έχει και εκείνος έναν αδελφό που πάσχει από ψυχικό νόσημα, έναν αδελφό που ουρλιάζει τις νύχτες και ζει δεμένος με λουριά σε μια σοφίτα. Ο Ζήσης βρίσκει παρηγοριά στη μουσική, στην οποία τον μυεί η μητέρα του, μέχρι που θα ακούσει από τη βασανισμένη γιαγιά του μία μαρτυρία για κάτι που η ίδια είδε στο μακρύ σοκάκι, τον στενό δρόμο που ενώνει την πλατεία του χωριού με το νεκροταφείο. Η γιαγιά τον προειδοποιεί να μην ανταποκριθεί αν ακούσει το κάλεσμα, τη νύχτα με το ολόγιομο φεγγάρι. Αλλά το κάλεσμα θα το ακούσει άλλος." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Ο συγγραφέας,άριστος γνώστης της ανθρώπινης ψυχολογίας,παίζει με ευφυή τρόπο με το μυαλό,όχι μόνο των προσώπων του βιβλίου,αλλά καί του αναγνωστικού κοινού. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση ξεκινά στο παρόν,περνά στο παρελθόν καί ξαναγυρνά στο σήμερα,κάνοντας έναν κύκλο όπου θα αναφερθούν όσα πρέπει να ειπωθούν χωρίς επαναλήψεις,ή,μονότονες ''κοιλιές''. Με λόγο άρτιο καί πασπαλισμένο από την πρέπουσα συναισθηματική φόρτιση καί την ορθή χρήση λέξεων καί εκφραστικων μέσων -σε καμία περίπτωση επιτηδευμένων- ο συγγραφέας μέσα από τον κεντρικό του ήρωα θα μιλήσει για το σκοτάδι που κατοικεί μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό το έρεβος που τα αποτελέσματά του είναι ολέθρια,όχι μόνο για το ίδιο το άτομο,αλλά καί τους άλλους ανθρώπους γύρω του. Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από ανατριχιαστικές,ρεαλιστικές περιγραφές που προκαλεί μία αλλόκοτη διέγερση σε όλο μας το κορμί.

   Διττός ο σκοπός του συγγραφέα. Από την μία μεριά,η ανάδειξη σοβαρών ζητημάτων που απασχολούσαν,κατά το παρελθόν,καί δυστυχώς μέχρι τις ημέρες μας,την κοινωνία καί τους πολίτες. Από τον φόβο για το άγνωστο,γιατί δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε καί εντέλει να το αποδεχθούμε καί τον τρόπο με τον οποίο το δαιμονοποιούμε κι αυτομάτως το κρίνουμε ως κάτι κακό κι επιβλαβές,έως καί την υποκρισία καί τη σαπίλα που επικρατεί γύρω μας στην κοινωνία. Κι από την άλλη,η ομορφιά της αληθινής αδελφικής αγάπης καί η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Ποιοι/ες,άραγε,από εσάς θα είναι οι τολμηροί/ες που θα επιλέξουν να διαβούν αυτό το μακρύ σοκάκι; Εγώ πήρα το ρίσκο καί θεωρώ πως έπραξα σωστά. 

                                                               Καλές σας αναγνώσεις!

Υ.Γ.1. Εισαγωγικό σημείωμα: Στέλλα Καραμπακάκη

Υ.Γ. 2. Απόσπασμα ποίημα: Σοφία Μπίσδα

Υ.Γ. 3. Artwork: Νικόλας Στεφαδούρος

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΩΤΣΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ