Αναζητώντας την ουτοπία - Αφιέρωμα στη σειρά βιβλίων ''Σκοτεινές πόλεις'' (Μέρος 2ο)

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Άραγε,τί είναι αυτό που αποζητά καθένας καί καθεμία,εκεί έξω,απ΄τη ζωή του; Καί το κυριότερο όλων είναι το μέχρι που θα έφτανε για να το αποκτήσει καί με ποιο κόστος. Ο συγγραφέας Γιώργος Νυκταράκης συμμετέχει κι εκείνος στο πρότζεκτ των εκδόσεων Λυκόφως,''Σκοτεινές πόλεις'',με το προσωπικό του βιβλίο -το δεύτερο κατά σειρά- με τίτλο ''Αναζητώντας την ουτοπία". Πρόκειται για ένα δυστοπικό -κατά κάποιον τρόπο- μυθιστόρημα με την απαραίτητη δόση ψυχολογικού θρίλερ που μιλάει για μύχιες,σκοτεινές σκέψεις,αλλά καί προβληματικές συμπεριφορές που συναντάμε καθημερινά στην κοινωνία είτε είμαστε άμεσο μέρος αυτών,είτε όχι.

   ''Αναζητώντας την ουτοπία",όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου κι επιλέγω να σταθώ στην λέξη ''ουτοπία'' καί τις ερμηνείες καί τις μορφές που μπορεί να λάβει εκείνη. Όχι,δεν θα σας κουράσω με το να αρχίσω να τις αναφέρω. Το ζήτημα,όμως,που τίθεται είναι πως για κάθε άνθρωπο,η ουτοπία δύναται να ταιριάζει καί σε μία ξεχωριστή εκδοχή απ΄αυτήν των υπολοίπων. Να αποσκοπεί,δηλαδή,στην επίτευξη στόχων με ίδιον συμφέρον,ή,ακόμα καί να έχει λίγους,εκλεκτούς αποδέκτες. Πόσο εφικτό καί ηθικά σωστό,όμως,μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Ο συγγραφέας επηρεασμένος θετικά από το έργο του Τόμας Μουρ,''Ουτοπία'' προσαρμόζει το δικό του σκεπτικό καί ύφος γραφής μέσα στο παρόν του πόνημα. 

   Ο συγγραφέας επιλέγει ως ήρωες του βιβλίου του πρόσωπα ετερόκλητα μεταξύ τους,με διαφορετικά θέλω,εμπειρίες καί σκοπούς,μα τόσο αρμονικά συνδεδεμένα στο σύνολό τους -όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό- που εμένα μου έμοιαζαν σαν μία μικρή,αληθοφανή απεικόνιση των σύγχρονων κοινωνιών. Σκοπός του είναι να αναδείξει μέσα από αυτές τις εμφανείς αντιθέσεις,το καλό καί το κακό που επικρατεί,τον ρατσισμό,την ανθρώπινη εκμετάλλευση,τον φόβο για ό,τι ξένο κι άγνωστο,αλλά καί την ελπίδα που επιμένει να μην χάνεται... Καί σκεφτείτε τώρα όλα αυτά δοσμένα μέσα από μία κινηματογραφική οπτική καί δράση. 

    ''Δέκα τυχεροί κέρδισαν εισιτήρια που τους εξασφάλιζαν ταξίδι με λεωφορείο στην Ουτοπία, την, σύμφωνα με τις φήμες, ιδανική πόλη, όπου μπορούσαν να κάνουν πραγματικότητα κάθε τους όνειρο και φιλοδοξία. Από νωρίς, οι δέκα επιβάτες, ο οδηγός και ο ελεγκτής σχημάτισαν μία μικρή κοινότητα με συμμαχίες, αντιπαλότητες, προσωπικά συμφέροντα, εγωισμούς και εντάσεις. Οι ικανότητες του οδηγού για τη διαδρομή που είχε επιλέξει προς την Ουτοπία αμφισβητήθηκαν γιατί οι αφορμές υπήρξαν. Η ανταρσία βρισκόταν προ των πυλών. Και η καταιγίδα δεν άργησε να ξεσπάσει. Γιατί, η Ουτοπία σε δοκιμάζει. Και ποιο το νόημα να φτάσουμε στην Ουτοπία αν στην πορεία χάσουμε τον εαυτό μας;" διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου κι εντύπωση από την αρχή μου έκανε η τελευταία φράση. Μήπως έχει δίκιο η φράση που λέει πως σημασία έχει το ταξίδι καί όχι ο προορισμός; Μήπως,τελικά,η ουτοπία βρίσκεται μέσα μας καί για να την βρούμε,θα πρέπει να κάνουμε ένα ταξίδι στα άδυτα νερά της ψυχής μας;

   Μην έχοντας διαβάσει το προηγούμενο έργο του συγγραφέα,δεν μπορώ να προβώ σε μία άτυπη σύγκριση των δύο,αλλά με πάσα ειλικρίνεια σας λέω πως έμεινα άκρως ικανοποιημένη από αυτό που διάβασα κι έλαβα στο σύνολό του από το βιβλίο. Σωστή έκταση,εύλογα ερωτήματα καί καίριοι προβληματισμοί χωρίς τάσεις υπερβολής. Λόγος στρωτός,λυτός καί σωστά δομημένος με τις απαραίτητες πινελιές που προσδίδουν αυτό το κάτι που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει. Ναι,είναι ένας εξελίξιμος συγγραφέας που ''πατάει'' πάνω σε μία αρκετά καλή βάση καί θεωρώ πως θα μας δώσει πολλά καί ποιοτικά έργα καί στο μέλλον. Αναζητήστε το!

                                                             Καλά σας αναγνώσματα!

Υ.Γ. Εισαγωγικό σημείωμα: Στέλλα Καραμπακάκη

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΥΚΤΑΡΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ