Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Πόσες φορές έχετε αισθανθεί να φτάνετε στα όρια σας καί να τα ξεπερνάτε; Πόσες φορές έχετε σκεφτεί να απαρνηθείτε όλες τις ανέσεις,μαζί καί την οικογένειά σας,καί να ζήσετε μια άλλη ζωή,ακόμη καί σαν άστεγοι; Πόσες φορές έχετε νιώσει να σας ''πνίγει'' όλη αυτή η σαπίλα καί η διαφθορά που επικρατεί γύρω μας στην κοινωνία; Μία κουβέντα είναι να τα βροντήξετε όλα καί να κάνετε αυτό που επιθυμείτε πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα,στο αποδεκτό,στο κατεστημένο. Μία δύσκολη απόφαση που δεν ξέρω αν θέλει τόλμη,ή,περισσή χαζομάρα... Ναι,απαιτεί θάρρος για να απαγκιστρωθούμε από όλα όσα θεωρούμε ως δεδομένα καί δικά μας καί που μας προσφέρουν χαρά μέσα από την υλική τους ύπαρξη,αλλά από την άλλη μοιάζει με τάσεις τρέλας το να απαρνούμαστε όλα αυτά,ενώ για πολλούς ανθρώπους είναι ζητούμενα. Για να είμαστε,όμως,ειλικρινείς,η διαπλοκή καί η διαφθορά δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό των δικών μας καιριών,αλλά ανέκαθεν υπέβοσκαν. Απλά πιο παλιά ίσως να μην έβρισκαν τόσο πολύ διαθέσιμο χώρο για να απλώσουν τις ρίζες τους...

   Σήμερα μου δόθηκε η δυνατότητα να διαβάσω ένα αλλιώτικο βιβλίο από όσα έχω πιάσει στα χέρια μου όλα αυτά τα χρόνια. Μία νέα γνωριμία με την πένα του καταξιωμένου,καί με σημαντικό λογοτεχνικό έργο πίσω του,συγγραφέα Γιώργου Φυτιλή μέσα από το καινούργιο του κοινωνικό μυθιστόρημα με τίτλο ''Ο μικρός αυτοκράτορας'' που δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική. Ένα μυθιστόρημα που μου κίνησε το ενδιαφέρον τόσο από τον τίτλο,όσο καί από την εικόνα που κοσμεί το οπισθόφυλλό του. Δεν σας το κρύβω πως αρχικά με παραπλάνησε,θεωρώντας πως επρόκειτο για κάποιο μυθιστόρημα εποχής,ή,με ιστορικό υπόβαθρο. Ναι,είναι κάτι το διαφορετικό. Ένα μυθιστόρημα που παρά τον όγκο του (400+ σελίδες) διαβάζεται με την ίδια προσήλωση από την αρχή έως καί το τέλος. 

   ''Ο μικρός αυτοκράτορας'' ο τίτλος του βιβλίου καί σε συνδυασμό με την εικόνα στο εξώφυλλο αντιλαμβάνομαι πως ο συγγραφέας έχει την πρόθεση να σατιρίσει καί να καυτηριάσει πολλά από τα κακώς κείμενα της εποχής μας. Αυτός ο αυτοκράτορας είναι μικρός! Πόσο οξύμωρο καί αντιφατικό ακούγεται όλο αυτό! Εμείς περιμένουμε κάποιος που θα φέρει αυτόν τον τίτλο να είναι τρανός καί επιβλητικός. Να μην φέρει αρνητικά στοιχεία στον χαρακτήρα του. Να είναι δίκαιος καί σωστός απέναντι σε όλους. Να μην βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω από το γενικό. Να έχει ανθρώπινη πλευρά καί ενσυναίσθηση. Να... Να... Να... Να μην είναι σίγουρα πολλά από εκείνα που δυστυχώς φέρουν πολλοί κατέχοντες ανάλογη εξουσία... Καί προσέξτε καί κάτι ακόμα. Ο συγκεκριμένος αυτοκράτορας δεν έχει πρόσωπο,ώστε να μην ταυτίζεται μόνο με έναν,αλλά με πολλά πρόσωπα που θα επιλέξουν,ή,θα τους δοθεί αυτός ο ρόλος...

    ''Στη σύγχρονη χώρα των "χιλίων σοφών", ο Αγαθοκλής Πευκοβελόνας αποφασίζει να αφήσει τη βολεμένη ζωή του, αφού δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη δημαγωγία και την υποκρισία που τον κυκλώνουν από παντού. Συνειδητοποιεί πως η μόνη ζωή που του αρμόζει πλέον είναι αυτή των άστεγων, όσο σκληρή και αδιανόητη κι αν φαίνεται για έναν άνθρωπο του ήθους και του πολιτισμού του. Εγκαταλείπει τη σύζυγο, τα τέσσερα ενήλικα παιδιά του -εκ των οποίων μόνο κάποια είναι δικά του- και την υποβιβασμένη ανώτερη θέση του στο Δημόσιο, όπου δεν αναγνωρίζεται η αδιαπραγμάτευτη εντιμότητά του. Στους λίγους μήνες που περνά ως απόκληρος της κοινωνίας, διαπιστώνει πως η προδοσία παίρνει πολλές μορφές, οι οικογενειακοί και φιλικοί δεσμοί ενίοτε λύνονται με συνοπτικές διαδικασίες, οι πρώτες αγάπες δεν σβήνουν ποτέ και για την επιβίωση στον σκληρό και ανελέητο κόσμο -όταν δεν υπάρχει άλλη διέξοδος- ως μοναδική λύση φαντάζει ένας αδίστακτος ψεύτης, κλέφτης και υποκριτής· ένας ταλαντούχος "μικρός αυτοκράτορας"... Είναι, όμως, πράγματι έτσι;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Με λόγο ακατάπαυστο που εναλλάσσεται από εξομολογητικός σε σαρκαστικός κι όπου χρειάζεται κυνικός,ο συγγραφέας θα μιλήσει για την εκούσια επιλογή ενός ανθρώπου να εναντιωθεί σε ό,τι θεωρεί πως ''μολύνει'' την κοινωνία καί ό,τι εκείνον τον καταπιέζει. Ναι,θα κάνει αυτό το μεγάλο βήμα που μπορεί είτε να τον οδηγήσει στο κενό καί στην ανυπαρξία,είτε που θα τον απελευθερώσει από τα όποια δεσμά. Με ποιο,όμως,κόστος; Καί το κυριότερο όλων; Τί είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει να αλλάξει απόφαση καί να γυρίσει πίσω; Η ανασφάλεια,ή,ο φόβος πως ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο τον χρειάζεται; Μεγάλο το δίλημμα κι ακόμη πιο σοβαρή η όποια απόφαση. Γιατί,καλώς,ή,κακώς,κάποιες φορές θα χρειαστεί να συμβιβαστούμε καί να βάλουμε πιο πίσω τον εαυτό μας για να είναι καλά κάποιος άλλος άνθρωπος...

   Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου θέλω να σταθώ σε δύο πράγματα καί υπόσχομαι να μην σας κουράσω παραπάνω. Αρχικά,οφείλω να πω πως βρήκα άμεσο τον τρόπο γραφής του συγγραφέα,που αν καί κάνει ορθή χρήση του πλούσιου λεξιλογίου καί των εκφραστικών μέσων,απογυμνώνεται από τάσεις βερμπαλισμού κι άλλων περιττών φιοριτούρων που θα αποδυνάμωναν το νόημα του βιβλίου. Καί έπειτα,μου άρεσε πολύ ο τρόπος που άλλαξε η στάση του κεντρικού ήρωα,τις τελευταίες 100 σελίδες,καί άφησε να τσαλακωθεί καί για μένα έγινε πιο ανθρώπινος καί προσιτός. Δεν κρύφτηκε,ούτε δικαιολογηθηκε. Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα μυθιστόρημα που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις καί σκέψεις. Γιατί να μην το διαβάσετε κι εσείς;

                                                                 Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΦΥΤΙΛΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΝΕΜΟΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ