Garbage in the rathole - Αφιέρωμα στη σειρά βιβλίων ''Σκοτεινές πόλεις'' (Μέρος 5ο)

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Σειρά βιβλίων με τίτλο ''Σκοτεινές πόλεις'' χωρίς την υπογραφή της συγγραφέως Francine Queen -κατά κόσμον Φράνση Παπουτσάκη- θα μου επιτρέψετε,μα πιστεύω πως δε γίνεται. Θεωρώ πως είναι μία εκ των καλύτερων γυναικών συγγραφέων που εκπροσωπούν τη λογοτεχνία του τρόμου στη χώρα μας μαζί με κάποιες ακόμα που προσωπικά τις ξεχωρίζω για την κοφτερή καί διαπεραστική πένα τους που αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της πάνω στο μυαλό μας. Συνεχίζω να ''χάνομαι'' εκουσίως μέσα στους δρόμους των σκοτεινών πόλεων έχοντας αυτήν την φορά συντροφιά το νέο βιβλίο της Francine Queen με τίτλο ''Garbage in the rathole" (Σκουπίδια στη φωλιά του αρουραίου).

   Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει περάσει από τη γη καί να μην έχει αισθανθεί έναν φανερό,ή,κρυμμένο φόβο. Ξέρετε,όμως,ποιος είναι ο πιο τρομακτικός απ'όλους τους φόβους; Το να υποκύψουμε στο έρεβος που κρύβουμε βαθειά μέσα μας καί ελλοχεύει στις γωνίες του μυαλού καί της ψυχής μας καρτερώντας την κατάλληλη στιγμή καί αφορμή για να εισχωρήσει καί τελικά να μας ''κατασπαράξει''. Ναι,καλά ακούσατε. Είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε,είτε όχι,οι άνθρωποι έχουμε καί καλή καί κακή πλευρά. Έτσι γεννιόμαστε. Το ποια από τις δύο θα επικρατήσει της άλλης,είναι θέμα συγκυριών καί δικών μας επιλογών. 

   Αγαπώ την επιλογή των προσώπων που κάνει η συγγραφέας σε κάθε της έργο,συμπεριλαμβανομένου καί του παρόντος,γιατί μιλάμε για ήρωες αντιήρωες. Για ανθρώπους αλλιώτικους,για ανθρώπους του περιθωρίου,για ανθρώπους αντίθετους μα τόσο όμοιους με εμάς,με τα όποια προβλήματα,με τα λάθη καί τα πάθη τους,με τις ψυχικές ρωγμές που φέρουν,με τις ενοχές καί αυτήν την μελαγχολία στα μάτια που δύναται να μας προκαλέσει μία αναταραχή. 

   ''Ένας σκουπιδότοπος στην Νέα Υόρκη έχει τον βασιλιά και τη βασίλισσά του: Τζο και Μπέτσι. Εκείνος, άστεγος που ονειρευόταν τον δρόμο αλλά δεν ανήκει εκεί, με έναν θησαυρό στην κατοχή του. Εκείνη, με ακαδημαϊκή καριέρα, σκοτώνει ανθρώπους στη φαντασία της. Μία νύχτα, ο Τζο ψάχνει ένα ήσυχο μέρος να κοιμηθεί και ανακαλύπτει μία πλατεία. Όμως, η πλατεία έχει τους δικούς της βασιλιάδες: έναν απειλητικό αρουραίο και έναν μάγο που θέλει τον θησαυρό του Τζο. Και τότε, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει τη μοίρα του. Όσο πιο μακριά προσπαθεί να βρεθεί, τόσο πιο βαριά θα πέσει πάνω του." διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί για ακόμη μία φορά θα σταθώ στις δύο τελευταίες φράσεις. 

   Πολλάκις διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας,τάχα μου,πως εμείς οι ίδιοι/ες είμαστε που έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια μας. Πως το ριζικό δεν παίζει κανέναν μα κανέναν ρόλο καί είναι απλά το ''αποκούμπι'' καί η δικαιολογία των δειλών καί όσων μεμψιμοιρούν. Είναι,όμως,έτσι τα πράγματα; Μήπως πρέπει να αναλογιστούμε πως όλες μας οι πράξεις,καί μη,έχουν πάντα ένα αντίκτυπο; 

   Η συγγραφέας μας παρασύρει μέσα σε μία τρομακτική δίνη που μοιάζει να μας στερεύει σταδιακά το πολύτιμο για την επιβιωσή μας οξυγόνο. Παραστατικές,εφιαλτικές εικόνες που γίνονται ένα κουβάρι με την πραγματικότητα,καθιστώντας τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια καί στην φαντασία τόσο δυσδιάκριτα που μας μπερδεύουν καί μας παιδεύουν... Τα πρόσωπα της ιστορίας θα κληθούν να αντιμάχονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Θα παλέψουν μόνοι/ες τους ενάντια στη δεύτερη φύση τους. Θα είναι μία μάχη σκληρή,απαιτητική,επώδυνη καί μοναχική με αβέβαιο αποτέλεσμα. Κανείς καί καμία δεν μπορεί να τους/τις βοηθήσει. Καλώς,ή,κακώς αν μόνοι/ες μας δεν βοηθήσουμε πρώτα τον εαυτό μας,πώς θα προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους γύρω μας; Για σκεφτείτε το!

                                                              Καλές σας αναγνώσεις!

Υ.Γ. Εισαγωγικό σημείωμα: Στέλλα Καραμπακάκη

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: FRANCINE QUEEN

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ