Ανεμόγερτος

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Ανεμόγερτος'' ο τίτλος που επιλέγει ο συγγραφέας Γιώργος Τζιτζικάκης για το νέο του μυθιστόρημα που κυκλφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος καί βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ένας τίτλος ασυνήθιστος. Ένας τίτλος που με έκανε να θέλω να δω πίσω από το πρώτο άκουσμα. Ένας τίτλος που θεωρώ πως αξίζει να εστιάσουμε σε αυτόν. Ίσως καί να προβούμε σε κάποια ανάλυσή του,ακόμη κι αν δεν ειδικευόμαστε στην επιστήμη της γλωσσολογίας.

Ανεμόγερτος

Άνεμος + γέρνω

Άρα αυτός που γέρνει με το φύσημα του ανέμου...

Εκείνος που δεν προβάλλει την παραμικρή αντίσταση σε ό,τι προκύψει στη ζωή του,αφήνοντας ουσιαστικά σε εκείνη τον έλεγχο καί την χάραξη της όποιας του πορείας μέσα σε αυτήν...

  ''Ο ήρωας αυτού του βιβλίου είναι ένας άνθρωπος που βίωσε την απώλεια και την ολοκληρωτική καταστροφή των ονείρων του. Όταν συνέβη αυτό, αναγκάστηκε να αποδεχτεί την ήττα του –κάτι που θα μπορούσε να τον τρελάνει και εν μέρει το κατάφερε–, ενώ υπομένοντας τον πόνο του, κατέφυγε σε μια άλλη πραγματικότητα ώστε να μπορέσει να ζήσει. Στην πορεία, αναμετρήθηκε με δεκάδες ατυχίες που του συνέβησαν, γνώρισε απίθανους τύπους (φίλους μα και εχθρούς) και όλο αυτό τον δίδαξε πώς να διαχειριστεί τον εαυτό του, το τραύμα του, τις αλλεπάλληλες κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη." διαβάζουμε στην περίληψη που κοσμεί το οπισθόφυλλο καί λαμβάνουμε τις όποιες πληροφορίες για τον άνθρωπο που φέρει τον επιθετικό προσδιορισμό ''ανεμόγερτος''...

  Προσωποκεντρικό,λοιπόν,το μυθιστόρημα βασίζεται στην αφήγηση σε πρώτο ενικό πρόσωπο από τον ίδιο τον ήρωα. Τί τον κάνει,άραγε,να προβεί σε αυτήν την άτυπη εξομολόγηση; Για ποιον πιθανό λόγο μας επιτρέπει να δούμε τη ζωή του μέσα από την κλειδαρότρυπα; Τί θα αποκομίσουμε από την επαφή μας με τις σκέψεις του; Θα μου επιτρέψετε αυτήν την φορά να μην σταθώ στην γραφή του συγγραφέα,αλλά να εστιάσω την προσοχή μου στην ουσία του κειμένου καί των λεγομένων του. Όσοι/ες έχουμε διαβάσει κι άλλα έργα του,κατά το παρελθόν,γνωρίζουμε την αξία της πένας του καί το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του. Οπότε,θεωρώ κουραστική μία αναφορα ξανά σε αυτήν. 

   Τί είναι αυτό που μας ενεργοποιεί ως ανθρώπους; Ο αγώνας για επιβίωση απέναντι σε όποια αντιξοότητα; Η ανάγκη για πάταξη της αδικίας; Η άσβεστη ελπίδα πως όλα εντέλει θα πάνε καλά; Ή η αστείρευτη δύναμη που κρύβουμε όλοι κι όλες μέσα μας καί έρχεται καί μας αγκαλιάζει όταν πραγματικά την έχουμε ανάγκη; Κι από την άλλη μεριά,τί είναι αυτό που μας κάνει να ''βουλιάζουμε'' μέσα στην ματαιοπονία,την κατάθλιψη καί την παραίτηση; Τα όποια τραύματα ''κουβαλάμε'' στην ψυχή μας; Η συνειδητοποίηση πως κάποιες επιθυμίες καί όνειρα,δυστυχώς,δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ; Μήπως αυτός ο πόνος είναι μεγαλύτερος σε ένταση από αυτά; 

   Ξεκίνησα,λοιπόν,να διαβάζω το βιβλίο με μεγάλη λαχτάρα,αλλά δεν σας το κρύβω πως στις πρώτες του σελίδες ένιωσα έναν ενδοιασμό για το αν θα έπρεπε να συνεχίσω την ανάγνωση,ή όχι. Πήρα την απόφαση καί πήγα κόντρα στην αρχική μου σκέψη καί ολοκλήρωσα το βιβλίο μέχρι το τέλος. Η όποια μου ένσταση άρχισε να κάμφθεται καί εντέλει ανατράπηκε σχεδόν από την μέση της εξιστόρησης των γεγονότων. Συγγνώμη που αδίκησα τον ήρωα προβαίνοντας σε λανθασμένα συμπεράσματα πριν καν να ολοκληρώσει την αφήγηση καί να μας δώσει όλη την εικόνα των γεγονότων. Ευτυχώς,δεν άργησα να αντιληφθώ το λάθος μου καί μπόρεσα να πλησιάσω τον ήρωα. Να τον νοιαστώ,να τον κατανοήσω,να τον συμπονέσω καί να αισθανθώ πληθώρα συναισθημάτων για εκείνον μα καί να λάβω ακόμη ένα σημαντικό μάθημα για τη ζωή μου.

   Οδηγούμενη στο μεγάλο φινάλε,η συναισθηματική μου φόρτιση ''χτύπησε'' κόκκινο. Αφού πλέον μας έχουν αποκαλυφθεί τα πάντα,ξέρετε τί είναι αυτό που συνειδητοποίησα; Πώς όταν φτάνουμε σε ένα καίριο σημείο της ζωής μας,είτε λόγω κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας,είτε λόγω ενός αιφνίδιου χαμού ενός αγαπημένου μας προσώπου,πρέπει να βρούμε τη δύναμη για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Μία φράση λέει πως μπορείς να πέσεις,αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς. Έτσι κι ο ήρωας,μαζί με εμάς,θα προβεί σε μία βαθειά ενδοσκόπηση,θα παλέψει τους φόβους του,θα συμφιλιωθεί με τον πόνο καί θα δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή του. Κάτι που το οφείλουμε όλοι κι όλες στον εαυτό μας.

   Άν με ρωτούσαν ποιο είναι το νόημα,τελικά,του βιβλίου,η απάντησή μου είναι ο ύμνος στη ζωή. Η ζωή είναι γλυκειά παρά τις όποιες αντιξοότητες καί άσχημες στιγμές που θα συναντήσουμε στον δρόμο μας. Θέλει θάρρος η ζωή! Ακόμη κι αν ξεκινάμε ως ανεμόγερτοι,μπορούμε να παλέψουμε καί να τα καταφέρουμε.

                                                             Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΤΖΙΚΑΚΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΚΤΟΣ