Αφιέρωμα στην ποιήτρια-συγγραφέα Πόπη Κλειδαρά

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Διανύοντας τις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να γνωρίστουμε ως αναγνωστικό κοινό με την ποιήτρια/συγγραφέα Πόπη Κλειδαρά. Εγώ,προ ολίγων μηνών,είχα την ευκαιρία να έρθω σε μία πρώτη επαφή με την τελευταία της ποιητική συλλογή με τίτλο ''Ρέουσα σιωπή'' καί να μείνω ικανοποιημένη από την πένα της. Από τότε είχα εκφράσει την επιθυμία να διαβάσω κι άλλα έργα της. Να,λοιπόν,που η ευχή μου πραγματοποιήθηκε καί έχω στα χέρια μου τρία δικά της έργα. Τί καλύτερο,λοιπόν,από το να μάθουμε περισσότερα για εκείνη μέσα από ένα μικρό αφιέρωμα στα τρία βιβλία της με τίτλους ''Οδύνες'',''Λόγια της άμμου'' καί ''8 μικρές ιστορίες''. Τρία έργα διαφορετικά μεταξύ τους,αφού μόνο τα δύο πρώτα ανήκουν στο είδος της ποίησης καί το τρίτο ανήκει σε μία ξεχωριστή κατηγορία από μόνο του. 

   Ας τα πιάσουμε,όμως,από την αρχή πριν να αναφερθώ σε κάθε βιβλίο. Η ποιήτρια/συγγραφέας Πόπη Κλειδαρά είναι απόφοιτος του τμήματος Ιστορίας καί Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ούσα μία άκρως ενεργητική δημιουργός επιλέγει να συμμετέχει σε συλλογικές ανθολογίες ποίησης καί διηγημάτων. Παράλληλα,ασχολείται με την αρθρογραφία καί κείμενα καί ποιήματά της φιλοξενούνται σε λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Η βιβλιογραφία της αποτελείται από την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο ''Οδύνες'' η οποία είναι αυτοέκδοση,τις ποιητικές συλλογές με τίτλους ''Λόγια της άμμου'' καί ''Ρέουσα σιωπή'' που κυκλοφορούν από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή,καθώς καί τη συλλογή λογοτεχνίας microfiction με τίτλο ''8 μικρές ιστορίες'' σε συνεργασία με την ιστοσελίδα ''121 words''. 

  Καί τώρα νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω τα βιβλία με σύντομο καί περιεκτικό τρόπο ώστε να μην είναι κουραστικό για εσάς,ούτε αθελά μου να προβώ σε μία επανάληψη των ήδη ειπωμένων. Ξεκινάω ευθύς με το βιβλίο ''8 μικρές ιστορίες''. Η συγγραφέας πιστή στο κλίμα του συγκεκριμένου είδους,καταγράφει πάνω στο χαρτί 8 αυτοτελείς ιστορίες με κοινό παρανομαστή τον φόβο καί το μυστήριο που παντρεύονται εν μέρει με το αστυνομικό στοιχείο. Άν καί δεν είχε τύχει ποτέ μέχρι σήμερα να διαβάσω ένα παρόμοιο βιβλίο,οφείλω να ομολογήσω πως μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον,αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πως δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να ειπωθεί μία ιστορία για να περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά για να είναι επιτυχημένη. Μην σας πω πως είναι πιο δύσκολο από το να γραφτεί μία πολυσέλιδη ιστορία. Η συγγραφέας μπόρεσε μέσα από τις 121 λέξεις της κάθε ιστορίας να μας πει όλα όσα θα έλεγε μέσα από ένα πλούσιο σε λέξεις βιβλίο. Είναι γεμάτες από εικόνες,συναισθήματα καί άρτιες από άποψης πλοκής. 

   Λίγα λόγια σχετικά με αυτό το είδος: ''Η μικρομυθοπλασία καλλιεργήθηκε συστηματικά μετά τα μέσα του 20ου αιώνα καί έχει πάρει διαστάσεις διεθνούς φαινομένου. Σήμερα μιλάμε για ένα νέο είδος λόγου που σηματοδοτεί αλλαγή στη σκέψη,με υβριδικό χαρακτήρα,με δεκάδες υποκατηγορίες καί ονόματα στις περισσότερες εθνικές λογοτεχνίες,που τείνει να αυτονομηθεί καί να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην ανανέωση των λογοτεχνικών συμβάσεων. Το νέο αυτό είδος λόγου,που συνήθως αποκαλείται microfiction,χαρακτηρίζεται εκ πρώτης για τη συντομία,την αφηγηματική οικονομία,τη συμπύκνωση καί την ορθοέπειά του. Λογοτεχνικά συνιστά μία –εν εξελίξει ακόμη– καινοτόμα συνάντηση μορφής καί περιεχομένου,στο πλαίσιο της οποίας επαναλειτουργούν ανανεωτικά τα πεδία της «όρασης»,της «αντίληψης» καί της «αίσθησης-συναίσθησης» του συγγραφέα." 

     Καί συνεχίζω με την πρώτη ποιητική της συλλογής με τίτλο ''Οδύνες'' η οποία πρωτοκυκλοφόρησε το 2010 στην Μυτιλήνη καί πρόκειται για αυτοέκδοση. Εδώ,θέλω να σας πω να μην σταθείτε τόσο στο γεγονός πως δεν έχει εκδοθεί από κάποιον εκδοτικό,αλλά στην αρκετά καλή κι εξελίξιμη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η ποιήτρια καί μας έδωσε αυτά τα όμορφα καί ουσιαστικά ποιήματα. Ναι,μπορεί για κάποιους/ες να έχουν κάποια λιγότερο αγαπημένα τους στοιχεία,αλλά αυτό είναι πάντα κάτι υποκειμενικό. Εγώ επιλέγω να εστιάσω στον δυναμισμό του λόγου της που μπορεί να μην είναι τόσο τολμηρός καί να μην ξεφεύγει από τους αυστηρούς κανόνες της ποίησης,αλλά δεν παύει να ξεχειλίζει από συναισθήματα,εικόνες καί σκέψεις. Μάλιστα,ο πίνακας του ζωγράφου Σταμάτη Σταματόπουλου που κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου δίνει ένα επιπλέον πλεονέκτημα σε όλη τη συλλογή. Σαν να αναδεικνύει τις σκέψεις της ποιήτριας.

   ''Οδύνες'' όπως προείπα ο τίτλος της συλλογής καί δεν χρειάζεται περισσότερα λόγια. Αυτή η τόσο μικρή λέξη είναι τόσο μεγάλη από άποψη νοήματος καί συναισθηματικής φόρτισης. Κατά τη διάρκεια της ζωής μας θα νιώσουμε,εκτός από πολλές χαρές,πολλή λύπη καί πόνο. Πόνο λόγω της απώλειας αγαπημένων προσώπων. Πόνο λόγω χωρισμού από έναν σαρωτικό έρωτα. Πόνο εξαιτίας της λήθης. Πόνο για όσα επιθυμούσαμε καί ποτέ δεν μπορέσαμε να αποκτήσουμε. Πόνο προερχόμενο από την μοναξιά που βιώνουμε. Πόνο μήπως χάσουμε εντέλει τον εαυτό μας. Όμως,οι οδύνες δεν είναι πάντα συνδεδεμένες με κάτι άσχημο. Για παράδειγμα οι οδύνες της γέννας έχουν ως αποτέλεσμα το ξεκίνημα μίας νέας ζωής. Καί σκεφτείτε καί το άλλο. Ο πόνος μπορεί να γίνει σύμμαχός μας προσφέροντάς μας σημαντικά μαθήματα για τη ζωή μας,όπως καί παράδειγμα προς αποφυγή τυχόν επικείμενων λαθών στο μέλλον.

   Καί το αφιέρωμα ολοκληρώνεται με την αναφορά μου στη δεύτερη ποιητική της συλλογή με τίτλο ''Λόγια της άμμου'' που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες εκδόσεις Πηγή. Η συλλογή αυτήν την φορά είναι χωρισμένη σε πέντε ενότητες,καθεμία εκ των οποίων αποτελείται από ποιήματα που θα μας μιλήσουν για τη μοναξιά,τον φόβο,τον έρωτα,την απουσία καί την ανάγκη να βρεί ο καθένας καί η καθεμία από εμάς ένα καταφύγιο,όχι μόνο του σώματος,αλλά καί της ψυχής. Ο λόγος της σε αυτήν τη συλλογή ενισχύεται καί γίνεται πιο μεστός. Αποτινάζει από πάνω της τη συστολή της πρώτης φοράς καί δεν δείχνει σημάδια φόβου να εκτεθεί στο αναγνωστικό κοινό. Ρωτάει καί απαιτεί απαντήσεις που ξέρει εξ αρχής πως ίσως να μην λάβει ποτέ. Διεκδικεί όσα βαθειά επιθυμεί καί θεωρώ πως το ίδιο αποζητά από το αναγνωστικό κοινό.

   ''Λόγια της άμμου'' ο τίτλος καί πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί πως τα λόγια μπορούν να προκαλέσουν μεγαλύτερο πόνο καί χαρά απ΄όσο οι ίδιες οι πράξεις. Τα λόγια μιλούν για την ομορφιά καί την ασχήμια της ζωής. Τα λόγια πληγώνουν καί γιατρεύουν την ίδια στιγμή. Τα λόγια διατηρούν,ή,διαγράφουν αναμνήσεις. Τα λόγια κρύβουν ψέματα καί φανερώνουν αλήθειες. Τα λόγια μπορεί να χαθούν καί να μείνουν για πάντα εκεί. Τα λόγια φανερώνουν σκέψεις καί ιδέες. Τα λόγια ''χτίζουν'' καί ''γκρεμίζουν'' παλάτια κι όνειρα. Υπάρχουν,όμως,κι εκείνα τα λόγια που ειπώνονται από τα βλέμματα χωρίς λέξεις. Λόγια που συναινούν,ερωτεύονται,διαφωνούν,μαλώνουν καί ορίζουν,χωρίζοντας ή διασταυρώνοντας,τις πορείες που θα διαβούμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας.... Κι όπως εύστοχα αναφέρει το οπισθόφυλλο: ''Γιατί κάθε άνθρωπος βιώνει αλλιώς τη ζωή… αλλιώς τον έρωτα… γιατί αγαπά με τον τρόπο του και κουβαλάει τις μνήμες του σαν Λόγια της άμμου…

«όμως να που παρέρχεται ο χρόνος

σέρνει τα κιτρινισμένα φύλλα

και στο κατώφλι μας μια άχρωμη αυγή

φτιάχνει το πορτρέτο του θανάτου».

Καλές σας αναγνώσεις!

Υ.Γ.1. Στην πρώτη συλλογή η ποιήτρια υπογράφει ως Πηνελόπη κι όχι Πόπη Κλειδαρά

Υ.Γ.2. Διαβάστε εδώ την κριτική μου για την ποιητική συλλογή ''Ρέουσα σιωπή": https://dominicamat.blogspot.com/2021/02/blog-post_40.html

ΠΟΙΗΤΡΙΑ/ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΟΠΗ ΚΛΕΙΔΑΡΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: www.121words.com & ΠΡΟΤΥΠΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΗΓΗ