Ο δρόμος της πεταλούδας

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Υπάρχουν σοβαρά γεγονότα στις ζωές των ανθρώπων,όπως ένας βιασμός,ή,ένας απροσδόκητος κι οδυνηρός θάνατος,που έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην μεταγενέστερη πορεία καί στον ψυχισμό όχι μόνο των άμεσα εμπλεκόμενων ατόμων,αλλά καί εκείνων που έχουν έναν έμμεσο ρόλο μέσα στην ιστορία. Μπορεί,άραγε,ο έρωτας να επουλώσει τις πληγές του παρελθόντος; Καί πώς η στάση ξένων ανθρώπων που θα βρεθούν στο κρίσιμο σταυροδρόμι της ζωής των ηρώων καί των ηρωϊδων θα παίξει κι εκείνη με τη σειρά της έναν καθοριστικό,ίσως καί δραματικό ρόλο; Η μόνιμη φυγή είναι μονόδρομος; Ή κάποια στιγμή θα έρθει η κατάλληλη συγκυρία που θα πρέπει να αντικρίσει κάποιος/α το παρελθόν καί τον πόνο κατάματα,να αναμετρηθεί μαζί τους καί θα βρεί την πολυπόθητη γαλήνη; 

   Η συγγραφέας Γερακίνα Μπουρίκα σκοπεύει να απαντήσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα μέσα από την υπόθεση του νέου της βιβλίου με τίτλο ''Ο δρόμος της πεταλούδας'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Ένας τίτλος καθόλου τυχαίος,καθώς γνωρίζουμε πως η πεταλούδα συμβολίζει την μεταμόρφωση,την αναγέννηση καί την ψυχή σύμφωνα με τις παραδόσεις της χώρας μας. Αρκεί να σκεφτούμε τα πόσα στάδια περνάει ώστε να φτάσει σε αυτήν την όμορφη μορφή. Η συγγραφέας επιλέγει να παραλληλίσει την κύρια πρωταγωνίστριά της με την πεταλούδα. Σε μία πιο ελεύθερη εκδοχή μοιάζει σαν καί οι δύο να περνάνε από τις όποιες δυσκολίες κι ασχήμια της ζωής σε κάτι ωραίο κι ελπιδοφόρο που σκορπά χαρά,όχι μόνο στις ίδιες,αλλά καί σε όποιον/α τις αντικρίζει. Όχι,ο δρόμος καί όλη η διαδικασία που απαιτείται δεν είναι στρωμένα με ροδοπέταλα. Έχει αγκάθια,απελπισία,εμπόδια,κακία,αδικία καί έναν διαρκή αγώνα για επιβίωση κάτω από φαινομενικά αντίξοες συνθήκες. Απαιτεί δύναμη,κουράγιο,υπομονή κι επιμονή. Αξίζει,όμως,η ανταμοιβή για όλα όσα θα περάσει ένας άνθρωπος;

    ''Μάρτιος του ’81. Στον σιδηροδρομικό σταθμό του Ρέντη, ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι γίνεται το λίκνο της αναγέννησης της δεκαεξάχρονης Μαρουσώς που, κατατρεγμένη από το αιματοβαμμένο παρελθόν της, βρίσκει καταφύγιο στη σκοτεινή αγκαλιά του. Μια μικρή πάνινη κούκλα, η ΜαΜα, θα γίνει ο μοναδικός μάρτυρας της μεταμόρφωσης της ανήλικης κοπέλας, κυριολεκτικά, σε μια άλλη." όπως διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου,η συγγραφέας μέσα από την υπόθεση του βιβλίου της κάνει μία αναδρομή πίσω στο παρελθόν κρατώντας από το χέρι κι εμάς το αναγνωστικό κοινό. Κατά βάση προσωποκεντρικό το μυθιστόρημα έχει σκοπό να μας δείξει μία σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων που ζούσαν τα παλαιότερα χρόνια -κυρίως στην επαρχία- καί την ηθελημένη σιωπή καί συγκάλυψη αρνητικών γεγονότων. Παρ'όλ'αυτά,δεν έπαυε να υπάρχουν -παντού καί πάντα- καί εκείνες οι φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων που ήξεραν πως να αγκαλιάσουν καί να σταθούν στα όποια θύματα. 

   «"Τρέξε. Πέτα μακριά…" μου ούρλιαζε πλέον το μυαλό μου, κι εγώ το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω ξέπνοη όλο και πιο γρήγορα χωρίς σταματημό. Δεν ήξερα πού πήγαινα, σχέδιο δεν υπήρχε στη σκέψη μου, όμως δεν με ένοιαζε όπου κι αν έφτανα. Ακόμη κι αν πέθαινα τελικά». Διαβάζοντας αυτά τα λόγια της κύριας πρωταγωνίστριας ένας κόμπος έρχεται καί σφίγγει όλο καί πιο πολύ το στομάχι μας,η αγωνία αυξάνεται καί οι χτύποι της καρδιάς μας αρχίζουν έναν ξέφρενο ρυθμό σαν να πρόκειται να σπάσει από όλη την ένταση. Θεωρώ πως αυτό αρκεί ώστε να μπούμε στην θέση της ηρωϊδας. Να επωμιστούμε ένα μέρος από το βάρος που κουβαλά στην ψυχή της. Να την νιώσουμε καί να την κατανοήσουμε. Παράλληλα,η ψυχογράφηση καί των λοιπών προσώπων της ιστορίας θα μας βοηθήσει να αναπτύξουμε συναισθήματα για αυτά. Βλέπετε,η συγγραφέας χειρίζεται με μαεστρία τους ήρωες καί τις ηρωίδες της ντύνοντάς τους/τες με μία αληθοφάνεια που δεν περνά απαρατήρητη.

   Μην έχοντας διαβάσει κάποιο προηγούμενο έργο της συγγραφέως,μπορώ να σας πω πως έμεινα αρκετά ικανοποιημένη από το ατόφιο,καθαρό στυλ γραφής της. Άν καί η εξιστόρηση των γεγονότων άρχισε με ήπιο -πάντα σύμφωνα με τα δικά μου υποκειμενικά γούστα- τρόπο,θεωρώ πως η συγγραφέας απογείωσε όλη την υπόθεση στις τελευταίες 100 σελίδες. Σαν να έσπασε το κουκούλι της κάμπιας καί ήρθε η καίρια στιγμή η πεταλούδα να ανοίξει τα φτερά της καί να πετάξει προς το μέλλον,χωρίς φόβο,αλλά με πάθος. Τα όποια αρνητικά συναισθήματα δώσανε την θέση τους στην αισιοδοξία καί στις χαρούμενες σκέψεις πως τα πράγματα μπορούν πάντα να καλυτερεύσουν. Ναι,είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο που κάλλιστα θα μπορούσε να βασίζεται σε αληθινά γεγονότα καί να αποτυπώνει ακόμη μία πλευρά της κοινωνίας καί των διαπροσωπικών σχέσεων των ανθρώπων. Σας προτρέπω,λοιπόν,να το διαβάσετε κι εσείς με τη σειρά σας.

                                                                Καλές σας αναγνώσεις!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΕΡΑΚΙΝΑ ΜΠΟΥΡΙΚΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΚΤΟΣ