Φώτισες τη ζωή μου

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   ''Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις να αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα.'' Elizabeth Stone,Αμερικανίδα συγγραφέας

   Επανακυκλοφορεί δέκα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση,από τις εκδόσεις Υδροπλάνο,το βιβλίο ''Φώτισες τη ζωή μου'' της συγγραφέως Άννας Μητσοπούλου με θέμα την παρένθετη μητρότητα. Ένα ουσιαστικό κοινωνικό μυθιστόρημα με διαχρονικά μηνύματα προς το αναγνωστικό κοινό πλημμυρισμένο απο έντονα συναισθήματα που μας γεννούν σκέψεις καί μας κάνουν να δούμε τα πράγματα από μία οπτική που ίσως να μην το είχαμε κάνει έως τώρα. Ως θέμα για μένα δεν ήταν κάτι άγνωστο,καθώς είναι το τρίτο βιβλίο που διαβάζω κι αναφέρεται σε αυτό. Όμως,δεν παύει να με ενδιέφερε ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας Άννα Μητσοπούλου θα καταπιανόταν με αυτό καί το πως θα το παρουσίαζε στο αναγνωστικό κοινό. Μην έχοντας,λοιπόν,διαβάσει κάποιο προηγούμενο έργο της,ξεκίνησα με ενθουσιασμό την ανάγνωση του παρόντος. 

     Η αυτοδιάθεση του σώματος της κάθε γυναίκας είναι αναφαίρετο δικαίωμα της ιδίας,όπως άλλωστε ισχύει καί για τους άνδρες. Κανείς καί καμία δεν έχει τον οιονδήποτε λόγο να κρίνει καί να κατακρίνει τον τρόπο που ένα άλλο άτομο διαχειρίζεται το σώμα του καί το τι κάνει με αυτό. Η μητρότητα είναι ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα που απασχολεί καθημερινά πολλές γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο. Δέχομαι καί σέβομαι απόλυτα τόσο την επιθυμία των γυναικών που θέλουν να γίνουν μητέρες,όσο κι εκείνες που για τους δικούς τους λόγους δεν αισθάνονται κάτι τέτοιο. Αυτό,όμως,που με βρίσκει κάθετα αντίθετη είναι οι συμβάσεις που επιβάλλει τόσο η κοινωνία,όσο καί ο οικογενειακός καί φιλικός περίγυρος στις γυναίκες για το πότε κι αν πρέπει να κάνουν ένα παιδί καί υπό ποιες προϋποθέσεις. Πιστέψτε με,μα θεωρώ πως όταν μία γυναίκα είναι συνειδητοποιημένη για να γίνει μητέρα,το κάνει με όλο της το είναι. Είναι δοσμένη ψυχή τε καί σώματι σε αυτό. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις γυναίκες που κυοφορούν καί φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί,αλλά καί σε εκείνες που επιλέγουν να γίνουν μητέρες μέσα από την διαδικασία της υιοθεσίας. 

    ''Δυο γυναίκες διεκδικούν ένα παιδί,η καθεμιά με τον δικό της τρόπο. Η μοίρα φρόντισε να τις φέρει κοντά και να παίξει το τραγικό της παιχνίδι. Ποια θα το κερδίσει; Ποια θα νοιαστεί πραγματικά για τα συναισθήματα αυτού του παιδιού; Μπορεί ένα παιδί να έχει όχι μία,αλλά δύο μάνες; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αγάπη μιας μάνας για το παιδί της; Στο έγκλημα,στην απαγωγή ή στην αυτοκτονία; Τελικά,ποια είναι αληθινή μάνα,αυτή που γεννάει ένα παιδί ή αυτή που του χαρίζει όλη της την αγάπη; Ποιος ο ρόλος του πατέρα; Και ποιος είναι ο ρόλος της τρίτης γυναίκας; Πόσο θάρρος και μεγαλείο ψυχής μπορεί να διαθέτει μια γυναίκα για να κυοφορήσει το παιδί μιας άλλης; Είναι η κοινωνία μας ώριμη αρκετά για να δεχτεί κάτι τέτοιο;" διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί δεν σας το κρύβω πως το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να απαντώ με τη σειρά σε ένα-ένα από αυτά τα ερωτήματα πριν να ''χαθώ'' στην ιστορία του βιβλίου.

   Αρχικά,καλό θα ήταν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανένα παιδί δεν είναι έπαθλο για το οποίο θα πρέπει να ''μονομαχήσουν'' δύο γυναίκες για να το κερδίσουν. Δεν είναι ένα άψυχο αντικείμενο,αλλά άνθρωπος με ψυχή καί δικαιώματα. Τώρα,όσον αφορά,το ποια γυναίκα έχει δικαίωμα να θεωρείται καί να λέγεται μητέρα,έχω ξαναπεί την άποψή μου. Δεν έχει σημασία αν έχει γεννήσει,ή όχι μία γυναίκα ένα παιδί,αλλά να το μεγαλώνει,να το νοιάζεται,να το φροντίζει,να το προστατεύει καί να το αγαπά με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Άλλωστε,έχουμε δει,αρκετές φορές,συμπεριφορές κι από θετές μητέρες που είναι πρότυπα σε σχέση με τις βιολογικές,χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω την αξία της βιολογικής μητέρας που δίνεται με όλο της το είναι στο παιδί,ή,στα παιδιά της. 

  Η μητέρα,για μένα,είναι ένα πρόσωπο αναντικατάστατο καί μοναδικό! Μπορώ,βέβαια,να δεχθώ πως δύο γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν το μητρικό ένστικτο καί συναισθήματα για το ίδιο παιδί. Η αγάπη είναι ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα,οπότε δεν βλέπω κάτι αρνητικό σε αυτό. Κι αυτή η αγάπη είναι ικανή να φτάσει στον πιο ακραίο βαθμό για την προστασία του παιδιού. Πόσο μάλλον αν κάποιος/κάτι προσπαθήσει να της το στερήσει. Καί κάπου εδώ,μπαίνει καί η πατρική φιγούρα. Ο άνδρας -θα μου επιτρέψετε να πιστεύω πως είναι πιο ''ευνοημένος'' από την κοινωνία- όσον αφορά το ζήτημα να γίνει πατέρας. Δεν δέχεται την ίδια πίεση καί αποδοκιμασία,αν δεν γίνει γονιός. Αυτό δεν σημαίνει,πως όλο το βάρος της ανατροφής καί της αγάπης ενός παιδιού δεν βαραίνει εξίσου καί τον ίδιο,πέραν από τη μητέρα. Είναι σημαντικός ο ρόλος του πατέρα καί η παρουσία του. 

    Κι αφού ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά,ας μιλήσουμε για την εκείνη τη γυναίκα που δέχεται να γίνει παρένθετη μητέρα καί να κυοφορήσει ένα ξένο παιδί. Η επιστήμη έχει κάνει άλματα,αλλά όπως έχω ξαναπεί,δεν παύει να τίθεται ένα ζήτημα ηθικής. Για ποιον λόγο να πει ''ναι'' κάποια γυναίκα σε μία ανάλογη πρόταση που θα δεχθεί; Είναι η αγνή,ανιδιοτελής αγάπη που τρέφει για το ζευγάρι,ή,για έναν από τους δύο,ή,η ανάγκη για χρήματα; Μην σας κάνει εντύπωση αυτό που λέω,γιατί συχνά ακούμε περιπτώσεις εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου καί της λαχτάρας της απόκτησης ενός παιδιού. 

   Η συγγραφέας με οικείο λόγο,απαλλαγμένο από υπερβολές κι άλλες φιοριτούρες,ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσης με προσοχή καί σεβασμό. Βρήκα εξαιρετική την σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ηρώων της. Αγάπησα την αληθοφάνεια που χαρακτηρίζει όλα τα πρόσωπα του βιβλίου. Στάθηκα πλάι τους. Ένιωσα τον πόνο,την λαχτάρα καί την ευτυχία τους ως δικές μου εμπειρίες ζωής καί συναισθήματα. Σαν να είχα μπει εγώ στην θέση καθεμίας εξ αυτών των τριών γυναικών καί να ζούσα καί να αισθανόμουν όσα βίωσαν. Συγγνώμη,αλλά δεν μπόρεσα να βρώ κάτι λάθος πάνω τους. Ναι,τις κατανόησα καί τις δικαιολόγησα. Παράλληλα,εκτίμησα την στάση καί των ανδρών ηρώων μέσα στο κείμενο. Απέδειξαν πως είναι να στέκεσαι πραγματικά κι ουσιαστικά δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάς. Κι όσο για την κοινωνία; Ας κοιτάει καλύτερα να νοιάζεται για τον συνάνθρωπο καί να στέκεται δίπλα σε όσους/ες έχουν ανάγκη. Καί κάτι ακόμα. Για να αρχίσει να αλλάζει,θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι/ες.

    Ολοκληρώνοντας την αναφορά μου στο βιβλίο έχω να σας πω πως πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο που υμνεί την μητρική αγάπη που πηγάζει από κάθε μάνα εκεί έξω. Γιατί μάνα είναι κι εκείνη που γεννά ένα παιδί κι εκείνη που το ''ανασταίνει'' κι ας μην είναι δικό της. Αξίζει να το αναζητήσετε κι εσείς.

                                                            Καλά σας αναγνώσματα!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΝΝΑ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ