Ο όρκος της Μαρίνας

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

"Όρκος ο ανυπέρβλητος,ο απροσπέραστος,ο απαράβατος."

    Από μικρή ηλικία μαθαίνουμε πως η λέξη ''όρκος'' είναι βαρύνουσας σημασίας. Δύναται να γεννήσει μέσα στην ψυχή μας,ταυτόχρονα,ένα δέος,έναν σεβασμό κι έναν φόβο. Πόσες φορές,κατά τη διάρκεια της ζωής μας,δεν έχει τύχει να πάρουμε κάποιον όρκο που θα συνεπάγεται είτε την πίστη μας σε κάποια ιδέα,ή,σε κάποιον άνθρωπο,είτε για να τονίσουμε την αυθεντικότητα των λεγομένων μας,ώστε να πείσουμε τα άλλα άτομα που μας ακούνε. Άραγε,έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πως ένας όρκος καί η διατήρηση,ή,η καταπάτησή του θα μπορούσε να επηρεάσει άρδην τις αποφάσεις,τις πράξεις καί εντέλει όλη μας τη ζωή; Η ανερχόμενη συγγραφέας Καλλιόπη Σπανού μοιάζει να διερωτάται τα ίδια πράγματα με μένα καί τα μεταφέρει μέσα στο πρώτο της μυθιστόρημα,με κοινωνικές προεκτάσεις,καί τίτλο ''Ο όρκος της Μαρίνας" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. 

  Από τον τίτλο,κιόλας,έχουμε στα χέρια μας δύο βασικά στοιχεία της υπόθεσης. Ένας σημαντικός όρκος που δόθηκε καί την κύρια πρωταγωνίστρια την Μαρίνα,στην οποία έπεσε ο κλήρος να τον διατηρήσει καί να τον εκπληρώσει. Ποια,όμως,ήταν αυτή η γυναίκα,η Μαρίνα; Πού έδωσε όρκο καί με τί αυτός συσχετιζόταν; 

   Ξεκινώντας,λοιπόν,την ανάγνωση,μαθαίνουμε,πως η μικρή Μαρίνα έδωσε όρκο στην ετοιμοθάνατη μητέρα της πως πάντα καί πάνω απ'όλα θα προσέχει τον μικρό της αδελφό. Άρα,μπορούμε να φανταστούμε το πόση δύναμη ασκούσε αυτός ο όρκος πάνω στην παιδική της ψυχή. Προφανώς ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή του που επηρέασε απόλυτα όλη της τη ζωή για πολλά χρόνια. Εμένα,όμως,υπάρχει κάτι,-που θα μου επιτρέψετε-,να με βρίσκει κάθετα αντίθετη. Πώς μπορούμε να φορτώσουμε με τόση μεγάλη ευθύνη ένα μικρό παιδί; Ένα παιδί που μένει ορφανό από μητέρα καί το ίδιο χρειάζεται αγάπη,φροντίδα καί προστασία από τον γονιό του. Συγγνώμη,αλλά δεν γίνεται να πάρει εκείνη την θέση του γονιού απέναντι στο μικρότερο αδελφάκι. Όχι,πως έπεσα από τα σύννεφα καί πως δεν γίνονταν αυτά τα πράγματα στην αληθινή ζωή τα παλαιότερα χρόνια,αλλά δεν παύει να μην συμφωνώ με ανάλογες τακτικές. 

   "...Θα αντέξει η Μαρίνα να παραμείνει πιστή στον όρκο της ή θα τον αθετήσει; Πού ξεκινάνε και πού τελειώνουν τα όρια της ανθρώπινης ψυχής,τελικά; Έχει η αγάπη αρχή και τέλος;" είναι τρία καίρια ερωτήματα που τίθενται στην περίληψη του οπισθοφύλλου καί αναζητούν,διακαώς,απαντήσεις. Ερχόμενη σε επαφή με την ιστορία του βιβλίου,προσπάθησα να μπω στην θέση της Μαρίνας,να δω τα πράγματα από τη δική της σκοπιά καί να δώσω απαντήσεις. Ναι,ήταν κάτι δύσκολο. Μπόρεσα καί κατανόησα καί δικαιολόγησα πλήρως τη συμπεριφορά της,ακόμη κι αν διαφωνούσα μαζί της. Δεν ξέρω αν το να βάζει κάποιος άνθρωπος όρια στην σχέση του με έναν άλλον άνθρωπο,-ακόμη κι αν αυτός είναι ο μοναδικός του αδελφός-,να σημαίνει πως τον αγαπά λιγότερο. Για μένα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια καί προσφορά. Σε καμία περίπτωση δε σχετίζεται με την εκμετάλλευση του ενός ατόμου από το άλλο. Κάποιες φορές η άρνηση καί το να χαλάς το χατίρι βοηθά να προστατέψεις έναν άνθρωπο που αγαπάς από την συνεχόμενη διάπραξη καταστροφικών λαθών. Κι εκείνο το άτομο πρέπει να το καταλάβει αυτό καί να μην το εκλάβει ως εκδίκηση καί επιβολή τιμωρίας. 

   Η συγγραφέας,με απόλυτο σεβασμό στην αδελφική αγάπη,θα μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις σε διάφορα επίπεδα. Όλη η ιστορία θα αναπτυχθεί στα πλαίσια μίας οικογένειας της επαρχίας των προηγούμενων ετών με πολλά κοινά χαρακτηριστικά ακόμη καί με σήμερα. Αγάπησα την αληθοφάνεια που διακρίνει όλα τα άτομα της ιστορίας καί γι'αυτό άλλους/ες τους ένιωσα πιο κοντά μου κι άλλους/ες δεν μπόρεσα να τους/τις συμπαθήσω. Η εξιστόρηση των γεγονότων τόσο από την Μαρίνα,όσο καί από την κόρη της (σε μεγαλύτερο βαθμό) μας επιτρέπει να έχουμε μία σαφή καί πλήρη εικόνα καί ταυτόχρονα,να προβούμε σε μία άρτια σκιαγράφηση των χαρακτήρων όλων των προσώπων. 

   Κατά τ΄άλλα,μιλάμε για ένα αρκετά καλό βιβλίο γραμμένο με απλή καί καθαρή γραφή,που είναι κατανοητή,εξελίξιμη καί έχει περιθώρια να αναπτυχθεί κι άλλο. Η συγγραφέας την ενισχύει με οικείο λεξιλόγιο,ωραίες περιγραφές καί ρεαλιστικούς διαλόγους ανάμεσα στους ήρωες καί στις ηρωϊδες. Ναι,έμεινα αρκετά ικανοποιημένη καί το διάβασα ευχάριστα. Αναμένω να δω τι άλλο θα μας προσφέρει μελλοντικά η συγγραφέας.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΣΠΑΝΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ