Το Σταυροδρόμι Της Ρω

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Ως αναγνώστρια,έχω την αρχή πως οφείλω καί πρέπει να δίνω ευκαιρίες στους νέους καί στις νέες συγγραφείς που ξεκινούν καί κάνουν,δειλά-δειλά,τα πρώτα βήματά τους στον χώρο της λογοτεχνίας της χώρας μας. Θεωρώ πως κατά καιρούς ξεπροβάλλουν πολλά συγγραφικά ταλέντα,που πραγματικά αξίζουν το ενδιαφέρον καί την προσοχή του αναγνωστικού κοινού,μα εξαιτίας του γεγονότος πως είναι το πρώτο τους έργο καί το όνομά τους δεν είναι ευρέως γνωστό,δύσκολα επιλέγουμε να διαβάσουμε κάτι δικό τους. Ακόμη κι αν δεν είναι το αριστούργημα που θα επιθυμούσαμε,συνετό θα είναι να σκεφτούμε πως κανένας καί καμία δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας τα πάντα καί ότι το ταλέντο απαιτεί εξάσκηση καί δουλειά για να ανθίσει καί να αποδώσει τα μέγιστα. 

   Όταν επικοινώνησε μαζί μου η ανερχόμενη συγγραφέας Ιωάννα Χαντζαρά καί μου έστειλε να διαβάσω το πρώτο της έργο με τίτλο ''Το Σταυροδρόμι Της Ρω",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Διάνοια,η χαρά μου πως θα μου δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσω την πένα της,ίσως να ήταν καί πιο μεγάλη από τον ενθουσιασμό να διαβάσω το βιβλίο. Για να μην παρεξηγθώ,θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ κάνοντας σας μία ερώτηση. Νιώθετε το ίδιο συναίσθημα κάθε φορά που θα διαβάσετε κάποιο έργο ενός/μίας δημιουργού,που έχετε ήδη γνωρίσει την γραφή του/της κατά το παρελθόν καί γνωρίζετε περίπου τι να περιμένετε,ή,η αδημονία μεγαλώνει όταν πρόκειται για ένα φρέσκο πρόσωπο; Εγώ,για να είμαι ειλικρινής,ανήκω στην δεύτερη κατηγορία. Βέβαια,οι τελικές εντυπώσεις μου εκφράζονται όταν έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου καί μπορώ να προβώ σε ασφαλή συμπεράσματα.

   Η συγγραφέας Ιωάννα Χαντζαρά κάνει κάτι που με εκπλήσσει ευχάριστα. Επιλέγει να ξεφύγει από την περπατημένη καί να κινηθεί η ιστορία του βιβλίου της μέσα σε ένα φιλοσοφικό,-μα άκρως ευνόητο-,πλαίσιο,θέτοντας τους σωστούς προβληματισμούς καί σκέψεις. Δεν είναι,άλλωστε,τυχαίος ο τίτλος που επέλεξε. ''Το Σταυροδρόμι ΤΗς ΡΩ". Πόσες φορές,κατά τη διάρκεια της ζωής μας,δεν έχουμε βρεθεί σε δίλημμα,ενώ μπροστά μας υπάρχει ένα σταυροδρόμι,όπου ανοίγονται δύο δρόμοι κι ανάλογα με τον ποιον θα επιλέξουμε,θα καθοριστεί καί η πορεία μας; Αν καί αποστασιοποιείται από την κύρια πρωταγωνίστριά της,την Ηρώ,την αφήνει ελεύθερη να προβεί σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση καί αυτοκριτική. Θα στρέψει το βλέμμα της προς τα άδυτα της ψυχής της. Θα περάσει από διάφορα στάδια. Θα αναθεωρήσει σκέψεις καί συναισθήματα. Θα μιλήσει για επιθυμίες,λάθη,πάθη μα καί για τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλους τους τομείς. Θα έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό για να καταλήξει στο τι πραγματικά θέλει καί την κάνει ευτυχισμένη. Όχι! Η διαδρομή μπορεί να είναι επίπονη καί δύσκολη,μα αξίζει τον κόπο καί τις όποιες ''θυσίες''.

   "Όλα αρχίζουν, τη στιγμή που η Ηρώ συνειδητοποιεί ότι ο εφησυχασμός που έχει ασυνείδητα επιλέξει σαν στάση ζωής την έχει παγιδέψει στην ανυπαρξία…Εκείνη έπειτα πασχίζοντας να προσδώσει νόημα στη ζωή της προσεγγίζοντας τη χαμένη της ευτυχία, επιδιώκει όλο και πιο πολλές αλλαγές. Μα η υπέρτατη επιθυμία για αλλαγή, συχνά οδηγεί σε παρορμήσεις που οδηγούν στην απώλεια ελέγχου και κατ’ επέκταση του ίδιου του εαυτού. Στην ίδια παγίδα έπεσε κι εκείνη, αποκομίζοντας όμως ένας πλήθος καινούριων διδαγμάτων που στο τέλος θα την ενδυναμώσουν οδηγώντας τη σε μια βαθύτερη γνωριμία με τον εαυτό της. Χαρτιά και τετράδια, θα λειτουργούν καθ’ όλη την πορεία ως αποθήκες όλων αυτών των βιωμάτων και συμπερασμάτων. Η ιστορία καταλήγει στο δρόμο των αληθινών της «θέλω», ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο από τον μεσαίο δρόμο σε αυτό το σταυροδρόμι, του οποίου τόσο καιρό διένυε τα άκρα. Τότε γίνεται πια η Ρω, βγάζοντας το Η για να διώξει από πάνω της την «ήττα» και κρατώντας το Ρ το γράμμα το πιο δύσκολο να μάθει σαν παιδί κανείς, μα σαν το μάθαινε ποτέ δεν το ξεχνούσε. Ήξερε πως το ίδιο ίσχυε και για το δικό της περίπλοκο, ασυμβίβαστο μυαλό και την κοσμοθεωρία της, μα και πως για κάποιους αρνητές της αλλαγής, θα έμενε για πάντα η Ηρώ, μια συμβιβασμένη μορφή, αλλά είχε φτάσει σε σημείο να μην την απασχολεί πλέον." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Προσωπικά βρήκα όμορφη αυτήν την αφοβία που διακρίνει τον λόγο της συγγραφέως. Η πένα της είναι χειμαρρώδης καί δεν καταπιέζεται. Αφήνεται να ξεδιπλώσει πάνω στο χαρτί όλα όσα επιθυμεί να κοινωνήσει στο αναγνωστικό κοινό η συγγραφέας. Άν το καλοσκεφτούμε,μπορεί να βρούμε καί κομμάτια του δικού μας εαυτού μέσα στις περιγραφές. Πότε με λόγο πεζό καί πότε με ποιητικό,μα πάντα λυρικό καί έντονα φορτισμένο συγκινησιακά,το βιβλίο διαβάζεται άκοπα καί μας βοηθά να αντλήσουμε ελπίδα για το μέλλον. Ναι,μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι/ες,αρκεί να το προσπαθήσουμε. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στις όποιες σειρήνες που μας παρασύρουν καί στις όποιες κακόβουλες,υστερόβουλες πεποιθήσεις αρνητικών,τοξικών ανθρώπων που ίσως έχουμε κοντά μας. Εμείς ξέρουμε καλύτερα το πως θα είμαστε πλήρεις.

   Στα θετικά,λοιπόν,του βιβλίου ο αυθορμητισμός της έκφρασης της συγγραφέως που δεν φοβάται να ''τσαλακωθεί'' καί να εκτεθεί στα μάτια των αναγνωστών/στριων,το πλούσιο λεξιλόγιο,η καλή καί εξελίξιμη βάση στην οποία βασίζεται,καθώς καί η φρεσκάδα που εκπέμπει. Εγώ το μόνο που πιθανότατα θα άλλαζα,-χωρίς να στερήσω από την δυναμική του λόγου αυτήν την αδάμαστη φύση-,θα ήταν να τοποθετήσω κάποιες παύσεις σε κάποια καίρια σημεία,ώστε να μπορώ να δώσω στο αναγνωστικό κοινό την ευκαιρία για μικρές παύσεις ανασυγκρότησης καί αποφόρτισης. Εν ολίγοις,είναι μία αρκετά καλή προσπάθεια καί ανυπομονώ για το επόμενο έργο της συγγραφέως μελλοντικά.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΙΩΑΝΝΑ ΧΑΝΤΖΑΡΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΔΙΑΝΟΙΑ