Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

"Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια"

   Άραγε τα σπίτια κρύβουν μόνο μία ιστορία μέσα τους; Περισσότερες; Ή το ίδιο το σπίτι αποτελεί μία ανεξάρτητη ιστορία με αρχή,μέση καί τέλος; Καί τί θα συμβεί στην περίπτωση που κάποια από αυτές τις ξεχασμένες ιστορίες διεκδικήσει να έρθει στο προσκήνιο καί να πει όλα όσα μπορεί να καταπιέζονται από το πέρασμα του χρόνου,αλλά κι από τους ίδιους τους ανθρώπους; Για μένα κάθε σπίτι δεν έχει μόνο μία ιστορία,αλλά εμπεριέχει όλες τις προσωπικές εμπειρίες των ανθρώπων που το έχουν κατοικήσει όλο αυτό το διάστημα. Κι αν καθίσουμε να μας τις εξιστορήσει,θα μάθουμε πολλά που δεν γνωρίζαμε,θα δούμε άλλα τόσα από διαφορετική σκοπιά από αυτή που συνηθίζουμε καί ίσως να αναθεωρήσουμε σκέψεις καί επιθυμίες. 

  Η συγγραφέας Καλή Δοξιάδη κάνει ένα δυναμικό ντεμπούτο στο είδος της πεζογραφίας μέσα από το πρώτο της βιβλίο,με τίτλο ''Το σπίτι στα βράχια'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Αποτελεί δε το πρώτο μέρος της τριλογίας της με τίτλο ''Μια ιστορία μόνο''. Μόνο που το παρόν βιβλίο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι κάτι παραπάνω. Με φόντο την ιστορία των μελών μίας οικογένειας θα δούμε το πως άλλαξε η ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία εκατό χρόνια σε κοινωνικό,ιστορικό καί πολιτικό επίπεδο. Γιατί οι άνθρωποι καί όλη η δράση καί στάση ζωής τους είναι συνυφασμένη με την ιστορία. Σαν το ένα να συμπληρώνει το άλλο.

   "Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια",όπως προείπα ο γενικός τίτλος της τριλογίας καί πιο συγκεκριμένα του βιβλίου καί η αρχική μου σκέψη ήταν πως αυτό το σπίτι που είχε χτιστεί στα βράχια ήταν ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας,που αν τα ενώναμε όλα μαζί,εντέλει θα είχαμε ολοκληρωμένη την εικόνα της ιστορίας μπροστά μας. Όχι,πως ήταν δύσκολο για μένα να πλάσω με την φαντασία μου αυτό το μέρος,αφού η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι τόσο ''ζωντανή'' καί διαπεραστική που είχα την αίσθηση πως στεκόμουν εκεί,στην άκρη του γκρεμού καί αγνάντευα την θάλασσα,με το ιώδιο να γαργαλά ευχάριστα την όσφρησή μου,ο αέρας να με χαϊδεύει στο πρόσωπο καί το πράσινο της φύσης να με γαληνεύει. Μία νηνεμία ψυχής που μπορεί να ερχόταν σε αντίθεση την άγρια πλευρά των βράχων καί την φοβιστική τους φύση...

   "Η Ανθή Βελισσάρη, πετυχημένη δημοσιογράφος στον αγγλόφωνο κόσμο, αφού έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στο εξωτερικό, επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της, την Κέρκυρα, την οποία εγκατέλειψε υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Τι συνέβη τον Αύγουστο του 1949; Τι κράτησε την Ανθή τόσα χρόνια μακριά από τον τόπο της; Και ποιος ήταν ο μυστηριώδης άντρας που συναντούσε τότε σε μια σπηλιά στα απόκρημνα βράχια κάτω από το σπίτι της, τη Βίλα Άνθιμη, και σημάδεψε τόσο βαθιά τη ζωή της; Το σπίτι στα βράχια αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας, από την Κέρκυρα, την Κωνσταντινούπολη, τη Χίο και την Αλεξάνδρεια. Και μαζί με την ιστορία της Ανθής από τις σελίδες του βιβλίου περνά η ιστορία της χώρας τους δύο τελευταίους αιώνες, μέσα από πολέμους και πολιτικές ανατροπές." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Δεν δύναμαι να προσδιορίσω με σιγουριά τι είναι αυτό που μας παρακινεί από μία ηλικία καί μετά,ώστε να συγκεντρώσουμε στοιχεία καί να καταγράψουμε πάνω στο χαρτί την ιστορία των μελών της οικογένειάς μας. Ίσως το γεγονός πως μεγαλώνουμε καί γερνάμε καί φοβόμαστε μήπως χάσουμε τις μνήμες μας; Η απώλεια αγαπημένων ανθρώπων; Ή μήπως θεωρούμε πως με αυτόν τον τρόπο θα επέλθει η πολυπόθητη λύτρωση; Η συγγραφέας παίρνει τον ρόλο μίας εκ των βασικών προσώπων καί αρχίζει να αφηγείται την ιστορία της δικής της ζωής,αλλά καί των προγόνων της,μαζί με τις προσωπικές ιστορίες προσώπων που αν καί παρουσιάζονται ως δεύτεροι ρόλοι,δεν παύει να πρωταγωνίστησαν με τον έναν,ή,τον άλλο τρόπο στην πορεία της. 

  Με λόγο ασυγκράτητο καί πλημμυρισμένο από συναισθήματα,σκέψεις καί εικόνες μπορεί κάποιες φορές να έχουμε την αίσθηση πως η συγγραφέας παρασύρεται από τον ειρμό της σκέψης της μπερδεύοντας τόσο εκείνη,όσο κι εμάς το αναγνωστικό κοινό,αλλά θεωρώ πως δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Απλά όταν η συναισθηματική φόρτιση αυξάνεται,οι μνήμες ξεπετάγονται καί κάνουν την εμφάνισή τους πρόσωπα του παρελθόντος,προκαλείται μία ιδιάζουσα δίνη που μας ''ρουφάει'' μέσα της κι εμείς παλεύουμε ενάντιά της για να μην ξεχάσουμε κάτι... Η μόνη μου ένσταση,-από καθαρά υποκειμενική άποψη-,είναι πως θα ήθελα λίγο επιπλέον έμφαση σε ιστορικά καί πολιτικά γεγονότα,χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι μία ενδιαφέρουσα υπόθεση.

   Εν κατακλείδι,διαβάζοντας το βιβλίο αντιλαμβανόμαστε το πόσο άρρηκτος είναι ο δεσμός ανάμεσα στην ιστορία μίας οικογένειας με αυτήν του τόπου μας. Είναι από εκείνα τα βιβλία που μιλούν τόσο για μικρές,όσο καί για μεγάλες ιστορίες που σημάδεψαν με τον δικό τους τρόπο την μετέπειτα εξέλιξη καί πορεία των ζωών όλων μας. Εμένα μου άρεσε σαν βιβλίο κι αναμένω τη συνέχεια,καθώς θεωρώ πως υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να ειπωθούν... Αναζητήστε το.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΑΛΗ ΔΟΞΙΑΔΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: METAIXMIO