Στο σκοτάδι κράτα με

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Εγώ είμαι εκείνη που πολλάκις σας έχω προτρέψει να διαβάζετε βιβλία νέων δημιουργών,που άλλες τόσες έχω ''συναντήσει'' ταλαντούχους ανερχόμενους συγγραφείς καί μείνει ικανοποιημένη από την γραφή τους,μα μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι φορές που έχω μείνει για αρκετή ώρα σιωπηλή μετά την ανάγνωση ενός ανάλογου βιβλίου. Όχι! Η σιωπή δεν συνεπάγεται απογοήτευση,αλλά μία ανάγκη για να καταλαγιάσει όλη αυτή η θύελλα συναισθημάτων που μαινόταν μέσα στην ψυχή καί στο μυαλό μου κι εντέλει να μπορέσω να συγκεντρώσω όλες τις σκέψεις μου γύρω από το βιβλίο. Γιατί μιλάμε για ένα πραγματικά καλό βιβλίο,που δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά,αν θα αντιλαμβανόμουνα πως πρόκειται για το πρώτο του συγγραφέα,αν δεν το διάβαζα στο βιογραφικό του. Είδατε; Τί σας λέω; Πάλι παρασύρθηκα καί ξέχασα να σας αναφέρω για ποιο βιβλίο θα σας μιλήσω σήμερα. Ο λόγος,λοιπόν,για το βιβλίο ''Στο σκοτάδι κράτα με'' του συγγραφέα Απόλλωνα Σκαμπαβία που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος. Το βιβλίο προλογίζει η συγγραφέας Άννα Γαλανού.

   Μέσα στις ψυχές όλων των ανθρώπων συνυπάρχουν το φως καί το σκοτάδι,το καλό καί το κακό. Το ένα μάχεται το άλλο διαρκώς με σκοπό να υπερτερήσει καί να κατακλύσει όλο μας το ''είναι''. Μία μάχη διαρκής κι επίπονη που αρκετές φορές θα χρειαστεί να την δώσουμε μόνοι/ες μας. Υπάρχουν,όμως,καί εκείνες οι στιγμές που λυγίζουμε καί γίνεται επιτακτική η ανάγκη για να μας παρέχουν ένα χέρι βοηθείας οι γύρω μας. Σαν μία παράκληση,σαν μία απελπισμένη ύστατη κίνηση για να παραμείνουμε στο φως καί να μην επιτρέψουμε στο σκοτάδι να μας ''κατασπαράξει'' μου μοιάζει ο τίτλος ''Στο σκοτάδι κράτα με''. Γιατί όλοι κι όλες έχουμε στο πλάι μας ανθρώπους που δείχνουν να μας νοιάζονται καί να μας στηρίζουν σε όλες τις χαρούμενες στιγμές,ενώ στις άσχημες μετρούνται τελικά εκείνοι/ες που πραγματικά μας αγαπούν. Που στέκονται αγόγγυστα συμπαραστάτες μας. Ή μήπως κάνω λάθος; Μήπως η φράση ''στο σκοτάδι κράτα με'' υπονοούσε κάτι άλλο; Μήπως κάποιες φορές πρέπει να μένουμε στο σκοτάδι,όσον αφορά την γνώση κάποιων πραγμάτων,κι αυτή η άγνοια να μας καθιστά ευτυχισμένους/ες; Βέβαια,όλα αυτά δεν έπαυαν να είναι δικές μου υποθέσεις,με δεδομένο πως οι απαντήσεις θα μου δινόντουσαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης...

   "Μια συνωμοσία στα όρια της ψύχωσης που διαπερνά τη λογική. Δυο πανομοιότυπα δίδυμα αδέρφια, ο Αλέξανδρος και ο Κωνσταντίνος. Ο Αλέξανδρος ένιωθε πάντα κάτι διαφορετικό μέσα του, κάτι που δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Κάποια στιγμή διαβάζει το βιβλίο του πασίγνωστου ψυχίατρου πατέρα του που αναφέρεται σ’ εκείνον. Οι λέξεις αποκτούν τρομακτικές διαστάσεις. Και τότε ξεκινά ο όλεθρος. Ένας θάνατος και μια αναπότρεπτη θυσία. Ένας παππούς φύλακας άγγελος. Μήπως όλα είναι στη φαντασία του Αλέξανδρου; Ή πράγματι τον καταδιώκουν; Ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και την παράνοια. Στον έρωτα και τον θάνατο. Στην παρανομία και τον φόβο. Με ανατροπές που κόβουν την ανάσα, καθώς ένα χέρι θα γυρίσει την κλεψύδρα. Για να πει αυτή τη φορά την αλήθεια. Αλλά… ένας φόνος δεν είναι ποτέ αρκετός. «Με λένε Αλέξανδρο και το πρώτο που έμαθα να λέω ήταν το όνομά μου»." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Διαβάζοντας,λοιπόν,την περίληψη του οπισθοφύλλου αυτομάτως μεταφέρθηκα,-έστω καί νοερά-,μέσα στην ιστορία. Άραγε,πόσο λεπτά καί ευδιάκριτα είναι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα καί την φαντασία,τη λογική καί την τρέλα; Άραγε,μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν οι άνθρωποι για να πετύχουν τον σκοπό τους; Να οδηγήσουν έναν άλλον άνθρωπο στην τρέλα,ή ακόμα χειρότερα,στον θάνατο; Ο συγγραφέας Απόλλων Σκαμπαβίας δεν φοβάται να μπει σε σκοτεινά νερά καί να μιλήσει για την ανθρώπινη ψυχή. Τα πρόσωπα της ιστορίας του θα φτάσουν στα άκρα καί από εκεί καί ύστερα το χάος... Καί μαζί με αυτά κι εμείς. Προσωπικά ανέπτυξα έντονα κι αντιφατικά συναισθήματα για όλα τα πρόσωπα της υπόθεσης. Προσπάθησα να μπω στην θέση τους,αλλά μάταια. Κι όμως,κατανόησα,αγάπησα καί μίσησα. Δεν σας το κρύβω πως αναρωτήθηκα αν τα όσα διάβαζα θα μπορούσαν να ευσταθούν,ή,να ήταν απλά αποκύημα της φαντασίας του ενός από τους κεντρικούς ήρωες (στα πλαίσια πάντα της μυθοπλασίας). Καί πάλι,καθένας καί καθεμία έχει τη δική του αλήθεια...

   Ο συγγραφέας,-κατ'εμέ-,θέτει τον πήχη ψηλά καί μας γεννά προσδοκίες για το μέλλον. Σφιχτοδεμένη πλοκή,άρτιες περιγραφές,ρεαλιστικοί χαρακτήρες,ευφυές παιχνίδισμα με την ψυχολογία τόσο των προσώπων του κειμένου,όσο καί του αναγνωστικού,ανατροπές,συνεχής ροή των γεγονότων,εξαιρετική σκιαγράφηση των χαρακτήρων,καθαρός,ευνόητος λόγος καί ένας ύμνος στην αδελφική αγάπη καί δέσιμο είναι μερικά από τα βασικά καί θετικά χαρακτηριστικά στοιχεία του κειμένου. Με δεδομένο πως το παρελθόν,το παρόν καί το μέλλον είναι οι κύριοι άξονες πάνω στους οποίους θα στηριχθεί ο συγγραφέας για να ξεδιπλώσει την ιστορία,όχι μόνο θα έχουμε μία πλήρη καί σαφή εικόνα των γεγονότων,αλλά τίποτα δεν θα μείνει αναπάντητο καί όλα θα λάβουν ό,τι τους αναλογεί...

   Θα μπορούσα να σας μιλάω για ώρες για το βιβλίο,αλλά δεν θα το κάνω για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή δεν θέλω να είμαι κουραστική καί ο δεύτερος,διότι δεν θέλω άθελά μου να μαρτυρήσω κάτι παραπάνω που δεν πρέπει. Ένα αρκετά εσωστρεφές,πολυεπιπέδο,με πολλά μηνύματα για άλλους τόσους αποδέκτες,το βιβλίο διαβάζεται με μία ανάσα που χαράσσεται με ανεξίτηλα σημάδια στο μυαλό μας. Ένα βιβλίο που μου άρεσε πολύ καί σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς. Καί να θυμάστε. Ο δρόμος για την λύτρωση είναι μακρύς καί δύσκολος...

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΚΑΜΠΑΒΙΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΑΚΤΟΣ