Το γραμμένο της Ισμήνης

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Από την αρχαιότητα μέχρι καί τις μέρες μας,εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να πιστεύουμε πως οι μοίρες ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας μέχρι καί τον θάνατό μας. Σε περίπτωση που μου ζητούσε κάποιος/α να περιγράψω την εικόνα των τριών αδελφών μοιρών,την Κλωθώ,την Λάχεση καί την Άτροπο,για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο,θα τις παρομοίαζα με τρείς γυναίκες σε διαφορετική ηλικία. Από την πιο νέα καί ανέμελη,στην ώριμη καί με εγκράτεια σκέψης καί τέλος,σε εκείνη που θα βρισκόταν σε μία προχωρημένη ηλικία,όπου ο χρόνος θα είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του πάνω της,αυλακώνοντας με ρυτίδες σαν άλλες χαρακιές το πρόσωπό της. Όλες τους θα έπαιζαν με τις ζωές των ανθρώπων καί η καθεμία θα συγκρατούσε την άλλη,όταν θα παρεκτρεπόταν. Καί οι τρείς θα μέμφονταν καί θα οικτιρούσαν τους ανθρώπους για την θνητότητά τους καί την ευκαιρία να ζήσουν όλα όσα εκείνες ποτέ δε θα μπορούσαν να γευτούν. Ίσως γι'αυτό να τιμωρούσαν. Ίσως,πάλι,να φέρονταν με αυτόν τον τρόπο,ώστε να επιβάλλουν καί να διατηρούν την όποια νομοτέλεια... Ίσως,πάλι,κι όχι...

   Σε αυτό το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως Αγγελικής Δαφτσίδου,με τίτλο ''Το γραμμένο της Ισμήνης,που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Υδροπλάνο,αν καί μεταφερόμαστε στα χρόνια του μεσοπολέμου,δεν μπορώ να πω πως μιλάμε για ένα ιστορικό μυθιστόρημα,μα για ένα βιβλίο εποχής με το συναίσθημα να κυριαρχεί με μία αγνή καί ατόφια μορφή,όπως το πρώτο χτυποκάρδι που δεν μπορεί να το μολύνει οτιδήποτε,αλλά καί με κοινωνικές προεκτάσεις. Καί με δεδομένο πως για μένα ήταν η πρώτη φορά που θα ερχόμουν σε επαφή με την πένα της συγγραφέως καί με ένα κομμάτι της ψυχής της,η λαχτάρα με είχε πλημμυρίσει ολόκληρη.

   ''Το γραμμένο της Ισμήνης'',όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί αμέσως αντιλαμβανόμαστε πως η μοίρα,ή αλλιώς,το γραμμένο της πρωταγωνίστριάς μας,της Ισμήνης,κάθε άλλο παρά ευοίωνο καί όμορφο ήταν. Καί μην μου πείτε πως μιλάμε για αναγχρονισμούς,δεισιδαιμονίες καί άλλες προλήψεις. Αρκεί να σκεφτούμε την εποχή στην οποία αναφέρεται η ιστορία του βιβλίου. Αλλά καί σήμερα ακόμα υπάρχουν φορές που,εκούσια,ή,ακούσια,μπορεί να ξεστομίσουμε την φράση ''αυτό ήταν το γραμμένο του/της καί πως να το αλλάξεις'' για έναν άνθρωπο που μπορεί να ζει μέσα σε κακουχίες,ή,να έχει ένα απρόσμενα άσχημο τέλος. Άραγε,είμαστε εκ γενετής δέσμιοι/ες της μοίρας,ή,δυνάμεθα να πάρουμε τα ηνία της ζωής μας στα χέρια μας καί μόνο; Καί πιο συγκεκριμένα για την Ισμήνη,ποιο ήταν το γραμμένο της που της καθόρισε όλη της τη ζωή;

   "Σε μια περίοδο ανάμεσα σε δύο πολέμους, μια επαρχιακή πόλη μεταμορφώνεται και από λασποχώρι αναπλάθει τον αστικό της ιστό. Η παλιννόστηση και η προσφυγιά οδηγούν τα βήματα των ηρώων της ιστορίας στο πεπρωμένο τους. Σ’ αυτή την εποχή που όλα αλλάζουν, ένας νεαρός ίλαρχος, μια καλοκαιρινή ημέρα, συναντά αναπάντεχα τη γυναίκα της ζωής του. Από την πρώτη στιγμή νιώθει την ανάγκη να την προστατεύσει, να τη σώσει από τη φυλακή του κορμιού της, δίχως να υπολογίζει τι πραγματικά θέλει εκείνη. Οι Μοίρες όμως έχουν τα δικά τους σχέδια, που είναι υφασμένα με πόνο, προδοσία και έναν χαμένο Παράδεισο. Ποιο είναι το γραμμένο της Ισμήνης; Θα καταφέρει να ξεφύγει από τη μοίρα της ή ό,τι γράφτηκε δεν μπορεί να ξεγραφτεί;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

  Άραγε,το τίμημα της ομορφιάς καί της καλής τύχης να γεννηθεί ένα παιδί σε μία οικογένεια,που του παρείχαν τα πάντα,είναι να ζει μία ζωή χωρίς πραγματική ευτυχία; Να ζήσει με την ιδέα καί όχι τον ίδιο τον έρωτα; Να έχει γύρω του ανθρώπους,μα εκείνο να νιώθει μοναξιά; Καί τελικά,να φύγει γρήγορα καί άδικα από τη ζωή; Για μένα το βιβλίο,-μπορεί να είμαι σωστή,μπορεί καί λάθος-,δεν είναι προσωποκεντρικό,μα με την επαφή μας με τα λοιπά πρόσωπα που περιστοιχίζουν την κύρια πρωταγωνίστρια,δυνάμεθα να δούμε τους χαρακτήρες,τις σκέψεις,τα πάθη,τα λάθη,τις ενοχές,τις μύχιες σκέψεις καί τα συναισθήματα διαφορετικών ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν καί να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα καί σε μία εποχή που άλλαζε. Ναι,υπήρξαν φορές που θύμωσα,πληγώθηκα,συγκινήθηκα,κατάλαβα καί δικαιολόγησα πρόσωπα καί καταστάσεις,μα ποτέ δεν μπόρεσα να συγχωρήσω τα τερτίπια των μοιρών εις βάρος της Ισμήνης. Όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα,λίγο έως πολύ,έλαβαν την όποια ''ανταμοιβή'' τους.

    Για τον επίλογο της αναφοράς μου στο βιβλίο,άφησα τον σχολιασμό μου για την πένα της συγγραφέως. Με γραφή αισθαντική,ίσως καί λυρική σε κάποια σημεία,με μετέφερε πίσω στον χρόνο καί έγινα κομμάτι της ιστορίας. Η επιλογή των λέξεων καί των εκφραστικών μέσων από την μεριά της συγγραφέως με βοήθησε να αναπτύξω συναισθήματα καί να αγγίξει τα πέταλα της καρδιάς καί της ψυχής μου. Όχι,δεν υπάρχουν υπερβολές,μα απλή κι ατόφια αλήθεια που πληγώνει περισσότερο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα,μα να που έτσι είναι η ζωή. Ναι,το βιβλίο είναι αρκετά καλογραμμένο καί με ικανοποίησε καί σας προτρέπω να το αναζητήσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΔΑΦΤΣΙΔΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ