Ίχνη στην έρημο- Αμμοθύελλα

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   "Παρακαλούμε,καθίστε άνετα στην Business Class θέση σας και προσδεθείτε. Το επόμενο ταξίδι μας ξεκινά με πιλότο μας την Ελευθερία Καλογνωμά." 

  Κι εγώ διερωτώμαι. Αυτό είναι πρόκληση,ή,πρόσκληση; 

  Πολλοί/ες μπορεί να γνωρίζετε την ανερχόμενη καί με πολλές δυνατότητες εξέλιξης συγγραφέα Ελευθερία Καλογνωμά είτε από την συμμετοχή της σε ένα συλλογικό έργο το 2020,είτε από την συγγραφική της παρουσία σε μεγάλη διεθνή πλατφόρμα. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είχε τύχει,μέχρι σήμερα,να ακούσω κάτι για εκείνη. Η πρώτη μου ''γνωριμία'' μαζί της υπήρξε,όταν έφτασε στα χέρια μου η πρώτη της ολοκληρωμένη δουλειά,που δεν είναι άλλο από το βιβλίο ''Ίχνη στην έρημο- Αμμοθύελλα",που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος της αισθηματικής περιπέτειας. Ναι,ναι. Καλά ακούσατε. Πρόκειται για ένα βιβλίο που παντρεύει άρτια το αισθηματικό κομμάτι με εκείνο της δράσης. Ναι,κι αυτός είναι ένας καλός λόγος για να με πείσει να το διαβάσω. Καί για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,είναι από εκείνα τα λίγα αισθηματικά μυθιστορήματα που μπορούν να με ικανοποιήσουν,γνωρίζοντας πως θα μου προσφέρουν το κάτι παραπάνω από το γνωστό καί μονότονο,-κατά την υποκειμενική μου άποψη-,''happy end''.

  ''Ίχνη στην έρημο- Αμμοθύελλα" όπως προείπα ο τίτλος που επιλέγει η συγγραφέας καί ήδη γνωρίζετε πολύ καλά το πόσο μου αρέσει να τους αντιμετωπίζω ως αίνιγματα που πρέπει να βρω τις όποιες λύσεις τους. Ακούγοντάς τον όλοι κι όλες μπορούμε να αντιληφθούμε την κυριολεκτική σημασία των λέξεων. Όμως,αρκεί μόνο αυτό; Πού θα μας οδηγούσαν,άραγε,αυτά τα ίχνη στην έρημο; Καί αυτή η αμμοθύελλα τί συνέπειες θα επέφερε στη ζωή τη δική μας καί των προσώπων της ιστορίας; Μήπως τελικά η ψυχή μας προσομοιάζεται με την αχανή έκταση της ερήμου καί η επίπονη διαδικασία της προσέγγισης,κατανόησης καί αποδοχής εκείνης καί του εαυτού μας θα μοιάζει σαν μία άλλη μεταφορική αμμοθύελλα που είτε μας ραπίζει στο πρόσωπο,είτε προκαλεί συναισθηματική αναστάτωση,είτε μας ''τυφλώνει'' εμποδίζοντάς μας να δούμε καθαρά καί να πράξουμε αναλόγως; Βέβαια,όλα αυτά είναι δικές μου υποθετικές σκέψεις. Οι απαντήσεις θα μας δινόντουσαν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.

   "Ο Νόα Αμάρι,ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Διαμάντι της Ερήμου,στο Μαρακές,γνωρίζει στην πτήση του από Παρίσι για Μαρόκο τη Νάταλι Έβανς. Μια σύμπτωση θα τους φέρει κοντά. Η σχέση τους θα εξελιχθεί γρήγορα,όμως σύντομα ο Νόα Αμάρι θα διαπιστώσει πως αυτή η γυναίκα κρύβει πίσω της μία περίεργη ιστορία που θα τους οδηγήσει σε μία συγκλονιστική περιπέτεια και θα γίνει αφορμή να αποκαλυφθούν τόσο τα δικά του σκοτεινά μυστικά όσο και η δική της,επίσης,σκοτεινή σχέση με τον Άνταμ Σάντερς,έναν άντρα με περίεργο ρόλο στη ζωή της. Κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και το παράξενο αυτό τρίγωνο των πρωταγωνιστών θ’αφήσει έντονα τα ίχνη του στην αχανή,κόκκινη έρημο του Μαρόκου που θα γίνει μια θανάσιμη παγίδα."

   Διαβάζοντας την περίληψη του οπισθοφύλλου,αυτομάτως τοποθετούμαστε στον χώρο που θα λάβουν χώρα τα γεγονότα καί το μυστήριο ξεκινά να κάνει την εμφάνισή του καί μας ζητάει να ακολουθήσουμε τα πρόσωπα της ιστορίας σε ένα ταξίδι όπου η αγωνία,η έντονη δράση,οι ανατροπές,τα ένοχα μυστικά,οι τεταμένες διαπροσωπικές σχέσεις,ο έρωτας,η φιλία καί ο φανατισμός διεκδικούν σθεναρά την θέση τους με ολέθρια,κάποιες φορές,αποτελέσματα. Οι συγκρούσεις αρκετές κι αναπόφευκτες θα αλλάξουν πολλές φορές τις ισορροπίες καί οι πρωταγωνιστές καί οι πρωταγωνίστριες θα βρεθούν ''αιχμάλωτοι/ες'' μέσα σε μία καταστροφική,-όχι πάντα-,δίνη. Τίποτα δεν θα τους χαριστεί απλόχερα,μα θα πρέπει να παλέψουν για όσα επιθυμούν. Εκεί πάνω θα στηριχθεί η συγγραφέας καί θα προβεί σε μία άρτια σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους,καθιστώντας τους/τις πιο οικείους/ες καί αποδεκτούς/ες από το αναγνωστικό κοινό.

   Τώρα όσον αφορά τα τεχνικά κομμάτια του βιβλίου,μπορώ να σας πω πως μιλάμε για μία αρκετά καλή προσπάθεια από την συγγραφέα,που αν συνεχίσει να δουλεύει με αυτόν τον ρυθμό,θα μας προσφέρει όλο καί καλύτερα έργα μελλοντικά. Μου άρεσε πολύ ο στρωτός καί καθαρός της λόγος. Ναι,αρχικά φοβήθηκα τον όγκο του βιβλίου (900+ σελίδες) για το αν θα μπορέσει η συγγραφέας να συγκρατήσει την πλοκή,χωρίς να κάνει κάπου ''κοιλιά'',ή,να υπάρχουν ανεπιθύμητες επαναλήψεις που πιθανότατα θα χαλούσαν το συνολικό αποτέλεσμα,αλλά μπορώ να πω πως τελικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο όγκος του δεν ήταν τροχοπέδη,αν καί θα μπορούσαν να είναι πιο συνοπτικά κάποια σημεία,αλλά δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα στην διάρκεια της ανάγνωσης καί κατανόησης του κειμένου. Η μόνη μου ένσταση είναι για το πόσο υπερβολικά γρήγορα,-κατ'εμέ-,παρακολουθούμε την πορεία της πλοκής. Ευτυχώς,από ένα σημείο καί έπειτα,η ροή των γεγονότων μπαίνει σε μία πιο ομαλή κίνηση. 

   Φτάνοντας στον επίλογο του βιβλίου,που κατά έναν τρόπο αποτελεί μία λύτρωση/δικαίωση για μερίδα των προσώπων,η συγγραφέας αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς καί μας ιντριγκάρει ευχάριστα την σκέψη για το τι μέλλει γενέσθαι στο επόμενο βιβλίο της σειράς. Εγώ ανυπομονώ για τη συνέχεια. Άραγε,την επόμενη φορά που θα οδηγήσουν τα αγαπημένα μας πρόσωπα τα ίχνη στην έρημο; Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΛΟΓΝΩΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ