Το τέλειο παιδί

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

 

   Είναι μόλις το δεύτερο βιβλίο της που διαβάζω καί ήδη έχει κατακτήσει μία περίοπτη θέση στην καρδιά καί στην σκέψη μου. Ο λόγος για τη συγγραφέα Lucinda Berry,που για μένα είναι μία από τις πιο εξελισσόμενες,με ταχύτατους ρυθμούς,νέες συγγραφείς που ήρθαν για να μείνουν. Προσωπικά,δεν θα μου φανεί διόλου παράξενο,αν λάβει καί τον τίτλο της βασίλισσας του ψυχολογικού θρίλερ. Όχι. Δεν υπερβάλλω. Κι αν δεν με πιστεύετε,αρκεί να διαβάσετε το νέο της μυθιστόρημα,με τίτλο ''Το τέλειο παιδί" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ που στηρίζει στο έπακρο το είδος στο οποίο ανήκει. Περισσότερα θα μπορούσε να είναι. Κάτι λιγότερο,όμως,όχι. 

  Ένα από τα πρώτα στοιχεία που με έκαναν να αγαπώ τον τρόπο σκέψης καί την οξυδέρκεια της συγγραφέως είναι η εύστοχη επιλογή τίτλων. Μπορεί να μην ακούγονται τόσο ευφάνταστοι καί ιδιαίτεροι,μα αυτή τους η φαινομενική απλότητα έρχεται καί ''χτυπά'' φλέβα στην ψυχή των αναγνωστών καί των αναγνωστριών. Για μένα είναι δύσκολο ένας/μια δημιουργός να καταφέρνει καί να προκαλεί τέτοια συναισθηματική φόρτιση καί ''τρικυμία'' μυαλού μέσω τόσο λιτών καί καθημερινών λέξεων καί φράσεων καί να αποζητούν οι αναγνώστες/στριες την όποια ψυχική λύτρωση καί ηρεμία μέσω της ανάγνωσης του βιβλίου. 

   ''Το τέλειο παιδί'',λοιπόν,όπως προείπα ο τίτλος του βιβλίου καί η πρώτη σκέψη που ξεπήδησε από το μυαλό μου ήταν πως όλοι οι γονείς θεωρούν ότι το δικό τους παιδί είναι τέλειο καί ξεχωρίζει από τα άλλα. Συγγνώμη γι'αυτό που θα πω,αλλά έχω φτάσει σε μία ηλικία που πλέον με σιγουριά γνωρίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι ολωσδιόλου τέλειος. Όλοι κι όλες έχουμε τα προτερήματα καί τα ελαττώματά μας. Στο χέρι μας είναι τι θα επιλέξουμε να ''καλλιεργήσουμε'' καί θα προβάλουμε στους άλλους ανθρώπους γύρω μας. Κι αυτό δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη. Μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να ξεχωρίζουμε καί να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος,το καλό από το κακό. 

   Δεν έχω γίνει ακόμη μητέρα,μα αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγάπη καί την αδυναμία που τρέφουν οι γονείς για τα παιδιά τους. Ίσως καί να είναι αντικειμενικά δύσκολο να αναγνωρίσουν πως κάτι δεν πάει καλά με εκείνα καί πως η αλήθεια απέχει αρκετά από την λανθασμένη εικόνα του τέλειου που έχουν πλάσει με το νου τους. Υπερβολική αγάπη,ή,ηθελημένη άρνηση είναι αυτό που οδηγεί σε αυτήν την αδυναμία να δουν την σκληρή,-κάποιες φορές-,πραγματικότητα σχετικά με τα παιδιά τους οι γονείς; Μήπως δεν μπορούν να το δεχθούν από εγωϊσμό; Ή θεωρούν πως έχουν αποτυγχεί στον ρόλο που τους δόθηκε; Κι αν τελικά,το αντιληφθούν κι αποδεχθούν,πώς πρέπει να πράξουν;

  "Ο Κρίστοφερ και η Χάνα είναι ένα ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι. Εκείνος είναι χειρουργός και εκείνη νοσοκόμα. Έχουν μια πραγματικά τέλεια ζωή, από την οποία λείπει μόνο ένα παιδί. Όταν η Τζέινι, ένα εξάχρονο εγκαταλελειμμένο και κακοποιημένο κορίτσι, φτάνει στο νοσοκομείο όπου εργάζονται, ο Κρίστοφερ νιώθει μια ιδιαίτερη επικοινωνία μαζί της και πείθει τη Χάνα να την υιοθετήσουν. Όμως, η Τζέινι δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί και η ψυχολογική της κατάσταση αποδεικνύεται χειρότερη από ό,τι φαντάζονταν οι νέοι της γονείς. Δείχνει μια ιδιαίτερη και παράξενη αφοσίωση στον Κρίστοφερ, ενώ, αντίθετα, η συμπεριφορά της απέναντι στη Χάνα είναι προκλητικά άσχημη και επιθετική. Η Χάνα αρχίζει και πιέζεται από τα γεγονότα, αδυνατώντας να νιώσει το παραμικρό δέσιμο με τη θετή της κόρη. Αντίθετα, ο Κρίστοφερ αρνείται να δει την πραγματική φύση του κοριτσιού. Τι θα συμβεί, όταν η συμπεριφορά της Τζέινι ωθήσει τα πράγματα στα άκρα; Θα αντέξει η σχέση του ζευγαριού; Και το κυριότερο… Ποια είναι, τελικά, η Τζέινι;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας αποτυπώνει πάνω στο χαρτί μία ιστορία που από την αρχή έως καί τον υπέροχο,-κατ'εμέ-,επίλογο μας προκαλεί φόβο καί δεύτερες σκέψεις. Με ανατριχιαστικές περιγραφές σκηνών,έντονα γεγονότα,αληθοφάνεια των προσώπων του κειμένου,αγωνία,μυστήριο καί την απαραίτητη δόση αστυνομικού στοιχείου,το βιβλίο διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Στο προσκήνιο οι συζυγικές σχέσεις καί κατ'επέκταση οι οικογενειακές,το μέχρι που μπορεί να φτάσουν για να παρεμείνουν ενωμένες καί το πως ανατρέπονται με τον ερχομό ενός παιδιού στη ζωή τους,οι εύθραστες καί μεταβλητές ισορροπίες ανάμεσα στο παιδί καί τους γονείς καί τέλος,η προσκόλληση του παιδιού στον έναν γονέα καί η απόρριψη στο πρόσωπο του άλλου. Διαβάζοντας,λοιπόν,το βιβλίο,έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να μπαίνει στην θέση των προσώπων της ιστορίας καί να προβαίνω σε υποθετικές σκέψεις για το πως θα αντιδρούσα εγώ σε ανάλογη περίπτωση. Η αλήθεια είναι πως δεν δύναμαι να απαντήσω με βεβαιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο,δεν θα έκλεινα μάτι όλο το βράδυ καί θα βρισκόμουν διαρκώς σε μία εγρήγορση για να αποφύγω τα χειρότερα. 

   Ολοκληρώνοντας κάπου εδώ την αναφορά μου στο βιβλίο,αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις,θα ήταν καθηλωτικό,σκοτεινό κι απρόσμενα εθιστικό. Με πάσα ειλικρίνεια,μάλιστα,τολμώ να πω πως ήδη βρήκα το πρώτο ''διαμάντι'' της φετινής χρονιάς. Καί ναι! Ορθώς η συγγραφέας δεν μας χαρίζει βιβλία με το αναμενόμενο ευτυχισμένο τέλος! Είναι η πιο σοφή κίνηση! Αξίζει να το αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: LUCINDA BERRY

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: THE PERFECT CHILD

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ