Μη μου ξυπνάς τη λύπη

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   "…Μπήκα στην εκκλησία μουσκεμένος από τη βροχή, παγωμένος από τον αέρα και κήδεψα τα όνειρά μου, τη χαρά μου, τα τελευταία ψήγματα αγάπης που είχα μέσα μου. Έθαψα ό,τι πολυτιμότερο μου είχε δώσει ο Θεός και δέχτηκα ό,τι πιο στενάχωρο μου έδωσε ο Διάβολος. Έχασα έναν πατέρα. Κέρδισα μια «ερωμένη»…" (Απόσπασμα βιβλίου)

   Το όνομα της συγγραφέως Γεωργίας Καλαμαρά ακούγεται όλο καί περισσότερο στους κύκλους του αναγνωστικού κοινού,κι όχι άδικα,αφού με την συμμετοχή της σε μία συλλογή τρόμου καί με τρία προσωπικά της έργα έχει αποδείξει πως ήρθε για να μείνει. Εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω την πένα της μέσα από την συμμετοχή της στην προαναφερθείσα συλλογή. Από τότε έχει περάσει αρκετός καιρός καί να που σήμερα τη συναντώ ξανά μέσα από το τελευταίο της βιβλίο,με τίτλο ''Μη μου ξυπνάς τη λύπη",που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ένα μυθιστόρημα που ανήκει στο είδος των ψυχολογικών θρίλερ με μία τάση,-κατ'εμέ-,προς την εσωτερική μάχη του φωτός εναντίον του σκοταδιού που λαμβάνει χώρα στην ψυχή του καθενός καί της καθεμίας από εμάς. 

  Αυτό το εύλογο διάστημα που υπήρξε ανάμεσα στην ανάγνωση της πρώτης ιστορίας της συγγραφέως καί στο παρόν μυθιστόρημα,βοήθησε ώστε η γραφή της να εξελιχθεί με καλπάζοντα καί αυξητικό ρυθμό καί να κερδίσει το στοίχημα. Ναι,μπορώ να διακρίνω τις όποιες διαφορές μεταξύ του τότε καί του σήμερα,καθώς η δημιουργός το κάνει πολύ εύκολα αντιληπτό. Όχι μόνο επέμεινε καί δούλεψε πολύ πάνω στον λόγο της καί ενίσχυσε την ήδη καλή βάση στην οποία στηριζόταν,αλλά πλέον θεωρώ πως έχει χαράξει την δική της πορεία στον χώρο. Στοχεύει να κατατάξει την γραφή της στις πιο αναγνωρίσιμες καί πιστεύω πως θα τα καταφέρει. Προσφέρει έναν αέρα αναζωογόνησης στο παρόν λογοτεχνικό είδος καί θέτει τον πήχη ψηλά.

   ''Μη μου ξυπνάς τη λύπη" ο τίτλος που επιλέγει η συγγραφέας καί αυτόματα περνάει από το νου μου η σκέψη το πόσο πολύ ταιριάζει με την φράση ''μην μου ξύνεις πληγές''. Η λύπη είναι ένα από τα πιο δυνατά καί καθοριστικά συναισθήματα στην ζωή ενός ανθρώπου. Μπορεί να γίνει η αιτία,ώστε αυτός ο άνθρωπος να γίνει αυτοκαταστροφικός με ολέθρια αποτελέσματα για τον ίδιο,ή,να προκαλέσει ανυπολόγιστο κακό σε κάποιον άλλον. Η λύπη δύναται να οδηγήσει καί τον πιο σταθερά ψυχικά υγιή καί δυνατό άνθρωπο στα όρια του,ίσως καί να τα ξεπεράσει. Η λύπη θολώνει την ορθή κρίση καί πιθανότατα να καταστέλει τους όποιους ηθικούς φραγμούς. Άραγε,τί είναι αυτό που μπορεί να ταράξει την φαινομενική της καταστολή καί εντέλει να ενεργοποιήσει την κοιμισμένη λύπη; Η εμφάνιση ενός προσώπου από το παρελθόν που μπορεί να συνδέεται με μία άσχημη ανάμνηση; Ένα τυχαίο γεγονός που να μοιάζει με ένα άλλο που μπορεί να μας έχει σημαδέψει; Ή ευθύνεται η τάση μας να αναμοχλεύουμε ό,τι μας πληγώνει,να μην το αφήνουμε πίσω μας καί δεν κοιτάμε μπροστά; 

    "...Ένα αναπάντεχο γεγονός κλονίζει τις ισορροπίες στη ζωή του Ιάκωβου. Οκτώ χρόνια μετά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο κι ο Ιάκωβος βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα σε αλήθειες που σοκάρουν. Μια κρυφή «ερωμένη». Μια γυναίκα από το παρελθόν που εντοπίζεται άγρια δολοφονημένη. Μυστικά, ενοχές, λάθη. Ένας έρωτας που γεννάται απρόσμενα. Μια σειρά δολοφονιών με κύριο ύποπτο εκείνον. Και μια λύπη που όταν ξυπνάει γίνεται θάνατος. Μήπως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται; Ή μήπως η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή; Αξίζει τελικά να ξυπνάμε τη λύπη;..." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας εύστοχα,-κατά τη γνώμη μου-,βάζει ως κύριο πρωταγωνιστή της ιστορίας της έναν άνδρα καί μιλάει εξ αυτού. Κι αυτό δεν το λέω,απλά καί μόνο γιατί μου αρέσει οι συγγραφείς να μπαίνουν στην θέση του αντίθετου από εκείνους φύλο. Θεωρώ πως πέρα από την δεδομένη δυσκολία να μιλήσει εξ αυτού,υπάρχει η λανθασμένη άποψη πως μόνο οι γυναίκες εκδηλώνουν με μεγαλύτερη εξωστρέφεια τα συναισθήματά τους καί τα όποια ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν καί θέλει να καταρρίψει αυτόν τον μύθο. Εγώ συμφωνώ μαζί της πως είναι λάθος. Η ανθρώπινη ψυχολογία περνάει από διάφορες διακυμάνσεις καί τα όποια θέματα μπορούν να προκύψουν απευθύνονται σε όλους κι όλες. Άρα,η συγγραφέας το κάνει ακόμη πιο έντονο για εκείνη,ίσως καί πιο απαιτητικό,με δεδομένο πως μιλάμε για έναν ήρωα με κάπως βεβαρυμένο ψυχισμό που αναζητά την αποδοχή καί την λύτρωση μέσα από τις σχέσεις του με άλλους ανθρώπους. 

   Εδώ,όμως,θέλω την προσοχή σας. Η συγγραφέας προλαμβάνει καί πράττει αναλόγως για να μην έχουμε στα χέρια μας ένα βαρύ καί κάπως κουραστικό βιβλίο. Προσθέτει την απαραίτητη δόση αστυνομικού στοιχείου,το αποδεκτό θρίλερ,τον γρήγορο ρυθμό δράσης,τις γλαφυρές εικόνες,τους αληθοφανείς διαλόγους ανάμεσα στα πρόσωπα της ιστορίας καί τον εσωτερικό μονόλογο του κεντρικού ήρωα που μας φανερώνουν όλες τις πτυχές του ψυχισμού τους καί τέλος,οι ανατροπές καί το εξαιρετικό φινάλε,που σε καμία περίπτωση δεν το είχα προβλέψει,όχι μόνο καθιστούν το βιβλίο καλογραμμένο,ευνόητο καί εθιστικό,μα αποδεικνύουν όλα όσα σας προανέφερα παραπάνω για την γραφή της συγγραφέως. Ναι,είναι ένα βιβλίο που παίζει με οξυδερκή τρόπο με το μυαλό μας,που αξίζει να αναζητήσετε καί να διαβάσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΛΑΜΑΡΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ