Μνημοσύνη

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

    Όσα χρόνια κι αν περάσουν,δεν θα μπορέσω ποτέ να απαντήσω με σιγουριά το αν είναι προτιμότερη η μνήμη έναντι της λήθης... Ναι,μην σας ακούγεται περίεργο αυτό που τώρα λέω. Από την μία μεριά είναι η μνήμη που κρατά ζωντανά στη σκέψη καί στην ψυχή μας όμορφα συναισθήματα,εμπειρίες καί αγαπημένα πρόσωπα,αλλά συνάμα παραμένουν εκεί καί τα όποια αρνητικά μας έχουν συμβεί καί μας έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα. Κι αυτός ο πόνος πολλές φορές αντί να μετριάζεται με το πέρασμα του χρόνου,όλο καί μεγαλώνει,αποκτώντας καί καταλαμβάνοντας μεγάλες διαστάσεις μέσα μας. Βέβαια,όλοι κι όλες συμφωνούμε πως η μνήμη είναι εκείνη που μας προστατεύει από την ''ολίσθηση'' καί την πραγματοποίηση μελλοντικά τραγικών λαθών του παρελθόντος. Κι από την άλλη η λήθη μας προσεγγίζει με ένα πλάνο βλέμμα που δεν μπορούμε να του αντισταθούμε προσφέροντάς μας απλόχερα την πολυπόθητη λύτρωση από τον αβάσταχτο πόνο,με μόνο αντίτιμο την απώλεια της μνήμης κι όλων των υπέροχων ανθρώπων που αγαπήσαμε καί μας αγάπησαν,καθώς καί όλα τα γλυκά στοπ καρέ της ζωής μας. Οπότε,φαντάζει δύσκολη η επιλογή....

   Μεγάλος ο πρόλογός μου,μα δε δύναμαι να ''τιθασεύσω'' αρκετές φορές τον εαυτό μου καί να μην κάτσω να καταγράψω τις πρώτες σκέψεις που γεννήθηκαν στο μυαλό μου με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης ενός βιβλίου. Σαν να θέλω να τρέξω να προλάβω καί να μην με αιχμαλωτίσει η λησμονιά στα δίχτυα της. Όχι,πως ξεχνάω ποτέ τα βιβλία που διαβάζω,αλλά αυτό το πρώτο συναίσθημα που ''ξυπνά'' τη στιγμή που μπαίνει η τελευταία τελεία,δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο. Αυτό μου συνέβη με το που έκλεισα το βιβλίο ''Μνημοσύνη'' της συγγραφέως Βασιλικής Ακαρέπη,που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Ένα βιβλίο που έφτασε στα χέρια μου ως δώρο κι ευχαριστώ πολύ την θεά τύχη γι'αυτό,καθώς μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.

   Η συγγραφέας δεν επιλέγει τυχαία τον τίτλο ''Μνημοσύνη'' για το βιβλίο της,αφού εκείνη σε πολύ μεγάλο βαθμό ευθύνεται,-είτε άμεσα,είτε έμμεσα-,για όλα όσα θα διαδραματιστούν μέσα στην υπόθεση. Άραγε,η Μνημοσύνη η θεά της μνήμης καί μητέρα των εννέα Μουσών πώς θα επηρέασει τον ρου της ιστορίας καί τη ζωή όλων των προσώπων αυτής; Τί είναι αυτό που ζητά από εκείνους/ες; Θα έρθει να τιμωρήσει,να αποδώσει δικαιοσύνη,ή,λύτρωση έστω κι αργά; Οι όποιες σκέψεις μου θα επιβεβαιώνονταν,ή,θα διαψεύδονταν διαβάζοντας το βιβλίο. Αλλά αρχικά έριξα μία ματιά στην περίληψη του οπισθοφύλλου,ευχόμενη να λάβω περισσότερες πληροφορίες.

   "Τα χορευτικά της βήματα, ένα γράμμα δίχως όνομα αποστολέα και παραλήπτη, ένα ασημένιο δαχτυλίδι κι ένα σκουριασμένο κλειδί, καθώς και η μυστηριώδης άρνηση της μητέρας της να της μιλήσει για την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτά τα ευρήματα, οδηγούν την Ισιδώρα από την Αστόρια σ’ ένα χωριό του Ολύμπου, τη Λευκομηλιά, με σκοπό να ανακαλύψει μόνη της όσα έχουν μείνει κρυφά για χρόνια. Εκεί θα γνωρίσει τον Στέλιο, τον δήμαρχο της περιοχής, που προσπαθεί να επαναφέρει το πανηγύρι των Μουσών, μια γιορτή ξεχασμένη για τριάντα χρόνια.  Μαζί του ξετυλίγει το κουβάρι που καταλήγει στο παρελθόν, εκεί όπου η μοίρα έστησε εξέδρα για τον χορό της ζωής και του θανάτου. Με φόντο την ιστορία της οικογένειας του Ηλία Τελεσίδη, τους τοπικούς μύθους, τα πανηγύρια των κατοίκων της Λευκομηλιάς, και τις ανθρώπινες σχέσεις που λήγουν άδοξα, οι ήρωες πασχίζουν να βρουν τα βήματά τους, έως ότου η μητέρα Μνημοσύνη, η θεότητα της μνήμης, τους οδηγήσει στη λύτρωση. Μια οριακή στιγμή, μια γυναίκα που δεν κρατά μυστικό, μια μαύρη αρκούδα που λίγοι μπορούν να δουν, κι ένα θύμα που γίνεται ταυτοχρόνως θύτης, συνθέτουν μια πολυπρόσωπη ιστορία με μικρή πνοή μαγικού ρεαλισμού, όπου τα όρια μεταξύ ενοχής και αθωότητας είναι δυσδιάκριτα, και οι ζωές των ανθρώπων είναι μοιραία δεμένες μεταξύ τους." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Με έντονο τον λυρισμό που εκπέμπεται από την εικόνα του εξωφύλλου καί κατ'επέκταση στην γλαφυρή,μεστή καί ατόφια γραφής της συγγραφέως μεταφερόμαστε παράλληλα στο παρόν καί το παρελθόν των ηρώων καί των ηρωϊδων. Σαν να ακούγεται από το βάθος μία αήχη μελωδία που μας παρασύρει κι αντί να περπατάμε κανονικά,χορεύουμε βάσει του ρυθμού που εκείνη μας ''επιβάλλει''. Κι εμείς εκεί. Να μην μπορούμε να αντισταθούμε,ακόμη κι αν κατά βάθος το επιθυμούμε. Η συγγραφέας,λοιπόν,μας πιάνει από το χέρι καί μας μεταφέρει στον τόπο που θα λάβουν χώρα τα γεγονότα. Συνοδοιπόροι μας σε αυτό το νοερό ταξίδι της ψυχής θα είναι άνθρωποι απλοί καί καθημερινοί όμοιοι/ες με εμάς με τις όποιες σκέψεις,αντιλήψεις,επιθυμίες,πάθη καί λάθη. Κι αυτό είναι ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα του βιβλίου. Το πως δηλαδή η συγγραφέας προβαίνει σε μια άρτια κι εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων,ενώ παράλληλα παντρεύει την λαογραφία του τόπου με την αρχαία ελληνική μυθολογία με αποτέλεσμα ένα βιβλίο καλογραμμένο καί ευνόητο.

   Το βιβλίο ''Μνημοσύνη'' είναι εν ολίγοις ένα κοινωνικό πολυδιάστατο μυθιστόρημα. Δεν μιλάει μόνο για την παλιά εποχή,αλλά καί για το σήμερα. Στο επίκεντρο ο άνθρωπος καί οι διαπροσωπικές του σχέσεις με τους γύρω του. Έρωτας,φιλία,οικογενειακές,αδελφικές καί συζυγικές σχέσεις,προκαταλήψεις,λανθασμένες πεποιθήσεις καί άνθρωποι που αποζητούν την αγάπη,την αποδοχή καί το σεβασμό απ'τους άλλους. Άραγε,πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε ''το τι θα πει ο κόσμος'' καί αν όλοι/ες μας λειτουργούσαμε με βάση την ενσυναίσθησή μας; Όχι,δεν περιμένω απάντηση. Απλά,σκεφτείτε το. 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

  

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΚΑΡΕΠΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΝΟΗ