Μια μέρα στο Παρίσι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

"Μια μέρα στην Πόλη του Φωτός.

Μια νύχτα σε αναζήτηση του χαμένου χρόνου."

   Πόσο διαφέρει το να ζεις καί να περιδιαβαίνεις στους δρόμους μίας πόλης,από το να τριγυρνάς μέσα σε αυτήν σαν ένας ακόμη λάτρης των ταξιδιών που σκοπεύει να δει καί να θαυμάσει τα όποια αξιοθέατα; Κακά τα ψέματα,η διαφορά είναι μεγαλή. Από την μία μεριά,η εμπειρία μας ως μόνιμοι κάτοικοι μας δίνει την ευκαιρία να αφουγκραστούμε την πόλη με όλα όσα την αποτελούν (καλά κι άσχημα),να μάθουμε να συμβιώνουμε με τους ήχους,τα αρώματα καί τις εικόνες που γεννιούνται καί σβήνουν μέσα σε αυτήν κι από την άλλη,η ιδιότητά μας ως ταξιδιώτες μοιάζει σαν να μας προφυλάσσει (εντός κι εκτός εισαγωγικών) από τα όποια αρνητικά που θα μπορούσαν να αμαυρώσουν κατά κάποιον τρόπο την όμορφη,ιδανική ιδέα που έχουμε για εκείνη... Άραγε,πώς θα ήταν να περνούσαμε μία ολόκληρη μέρα σε μία πόλη που φαντάζει ονειρική; Άν γινόμασταν,δηλαδή,κομμάτι αυτής; 

   Ο συγγραφέας Άλεξ Τζορτζ μέσα από το νέο του βιβλίο,με τίτλο ''Μια μέρα στο Παρίσι",που κυκλοφόρησε πρόσφατα καί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μίνωας,μας προσκαλεί να ζήσουμε στην όμορφη πόλη της Γαλλίας,όχι σαν απλοί ταξιδιώτες,αλλά σαν απλοί πολίτες που ζουν,ερωτεύονται,χαίρονται,λυπούνται,εργάζονται,ονειρεύονται καί εντέλει πεθαίνουν αφήνοντας πίσω τους πολλά,ή,καί τίποτα. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με κοινωνικές καί ιστορικές προεκτάσεις καί το πως αυτά επηρέασαν άρδην τις ζωές των προσώπων που θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Οι δρόμοι άσημων καί διασήμων ανθρώπων της εποχής θα διασταυρωθούν για λίγο,ή,πολύ καί όσο ασήμαντη κι αν μοιάζει αυτή η συνάντηση,τα αποτελέσματά της δεν θα αργήσουν να κάνουν εμφανή τα ''σημάδια'' τους πάνω στις ζωές τους.

    Ακούγοντας,λοιπόν,για πρώτη φορά τον τίτλο του βιβλίου ''Μια μέρα στο Παρίσι'' καί συνδυάζοντάς τον με την εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο,ασυνείδητα έπιασα τον εαυτό μου να μεταφέρεται στην πόλη του φωτός την εποχή του μεσοπολέμου καί σε μία απογευματινή βόλτα,αφού θα έχω επισκεφτεί κάποιο μουσείο,να επιλέγω να κάτσω σε ένα καφέ καί να απολαύσω μία κούπα ζεστή σοκολάτα καί ένα γλυκό κρουασάν. Όμως,θα ήταν πραγματικότητα αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό,που έπλασα με την φαντασία μου,σε σχέση με τα όποια δεδομένα της εποχής; Αυτό σίγουρα θα το διαπίστωνα με τον έναν,ή,τον άλλον τρόπο διαβάζοντας το βιβλίο.

   "Το Παρίσι του Μεσοπολέμου σφύζει από καλλιτέχνες, συγγραφείς και μουσικούς, είναι ένα αστραφτερό χωνευτήρι ιδιοφυΐας. Ανάμεσα στους λαμπερούς και διάσημους κατοίκους της πόλης, τέσσερις συνηθισμένοι άνθρωποι ψάχνουν, ο καθένας ξεχωριστά, κάτι που έχουν χάσει. Ο Σούρεν Μπαλακιάν είναι ένας Αρμένης πρόσφυγας που ζει παίζοντας κουκλοθέατρο. Οι αγαπημένες του μαριονέτες δεν μπορούν να τον προστατεύσουν από τους δαίμονες που τον κυνηγάνε στις σκοτεινές σκιές της νύχτας. Στο τέλος, έρχονται πάντα και τον βρίσκουν στα όνειρά του. Ο Γκιγιόμ Μπλαν τις τελευταίες μέρες έχει σταματήσει να ζωγραφίζει, γιατί ξυπνά με την καρδιά του να βροντοχτυπάει στο στήθος και την ανάσα του να βγαίνει κοφτή και άγρια. Χρωστάει χίλια διακόσια φράγκα και έχει στην τσέπη του έξι! Ο Ζαν Πολ Μαγιάρντ αγαπά την Αμερική και παίρνει συνεντεύξεις από Αμερικάνους που ζουν στο Παρίσι. Θέλει να ζήσει εκεί, αλλά δεν το αποφασίζει γιατί ψάχνει την κόρη του. Κοιτάζει μονίμως γύρω του, κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια. Η Καμίλ Κλερμόν ήταν η οικονόμος του Μαρσέλ Προυστ. Της είχε ζητήσει να κάψει τα σημειωματάριά του, αλλά εκείνη κράτησε ένα… και τώρα αυτό έχει εξαφανιστεί. Όταν τα μονοπάτια των τεσσάρων πρωταγωνιστών συναντιούνται το μοιραίο βράδυ στο καμπαρέ Λε Σαν Μπλαν της Μονμάρτρης, αποκαλύπτονται τα αόρατα νήματα που τους ενώνουν." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Ο συγγραφέας αρχίζει την αφήγηση από το παρόν των ηρώων καί των ηρωϊδων καί καθώς κυλούν οι σελίδες με μαεστρία καί μεγάλη ευκολία μας πηγαίνει πίσω στο παρελθόν κι έπειτα μας επιστρέφει στο τώρα,χωρίς να χάνει τον ειρμό της σκέψης του καί κυρίως χωρίς να μας προκαλεί την οποιαδήποτε σύχγυση. Με αυτήν του την κίνηση καταφέρνει καί ξεδιπλώνει όλο το κουβάρι της ιστορίας,δεν αφήνει τίποτα αναπάντητο καί ταυτόχρονα,μας προϊδεάζει για το πως,που καί πότε οι ζωές αυτών των προσώπων ενώθηκαν,ή,θα ενωθούν από ένα καπρίτσιο της μοίρας. Κι όλο αυτό ενισχύεται από την τραγικότητα που διακρίνει τους ήρωες καί τις ηρωϊδες καί εκπέμπεται μέσα από την άρτια σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους. Άνθρωποι όμοιοι/ες με εμάς,με συγκλονιστικές εμπειρίες ζωής,πάθη,λάθη,μυστικά,καθώς κι ενοχές του παρελθόντος που τους/τις κατατρέχουν σαν τις χείριστες ερινύες. Θα καταφέρουν να τους ξεφύγουν,ή,όχι; 

   Ερχόμενη σε επαφή με την ιστορία του βιβλίου δεν έπαυα να έχω κατά νου πως όλα όσα εξελίσσονται στο βιβλίο είναι αρχικά προϊόν μυθοπλασίας,μα δεν έπαυε να με τριβελίζει η σκέψη πως οι ήρωες καί οι ηρωϊδες είδαν τη ζωή τους να επηρέαζεται,άμεσα καί έμμεσα,από τις συνέπειες του πολέμου τόσο σε πολιτικό,όσο καί κοινωνικό επίπεδο. Πολλά δεν παρέμειναν ίδια όπως τα γνώριζαν καί δικαιολογημένα,ή μη,φέρθηκαν με τον έναν,ή,τον άλλον τρόπο. Ναι,προσπάθησα να μπω στην θέση τους καί να τους/τις κατανοήσω. Δεν λέω πως το πέτυχα πλήρως,αλλά καί πάλι μου ήταν αρκετό για να αντιληφθώ πολλά. Κι αν δεν μιλάμε για το βιβλίο των πολλών κι αναπάντεχων ανατροπών,εμένα με ικανοποίησε καί το διάβασα άκοπα κι ευχάριστα μέχρι το φινάλε. Ένα φινάλε που μου επέτρεψε να δώσω πολλά μελλοντικά σενάρια για την πορεία των λοιπών προσώπων.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΑΛΕΞ ΤΖΟΡΤΖ (ALEX GEORGE)

ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: The Paris hours

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΓΟΡΙΤΣΑ ΜΠΑΚΟΔΗΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΜΙΝΩΑΣ