ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Τον μύθο που μας έρχεται από τα αρχαία χρόνια σχετικά με τον νεαρό άνδρα Νάρκισσο,την έντονη τάση ωραιοπάθειας που τον χαρακτήριζε καί το τραγικό του τέλος,λίγο έως πολύ,όλοι κι όλες τον γνωρίζουμε. Κι αν όχι,σίγουρα θα έχουμε ακούσει την λαϊκή ρήση που λέει πως ''στον καθρέπτη σου κοιτιέσαι καί μόνη/ος σου αγαπιέσαι''. Αυτό που ίσως να μην γνωρίζετε (κι εγώ σήμερα το έμαθα) είναι πως ο νάρκισσος είναι ένα φυτό,που μπορεί καί ευδοκιμεί την περίοδο του χειμώνα καί να ανθίζει καί να φέρει μεγάλα κίτρινα και λευκά του λουλούδια που διαθέτουν ένα άκρως μεθυστικό άρωμα. Καί κάπως έτσι μπορεί να λάβει καί την ονομασία ''το λουλούδι του πάγου''. Εύστοχα,λοιπόν,η συγγραφέας Μαρία Τζιρίτα με αφορμή αυτήν την πληροφορία καί την ανάγκη της να μάθει περισσότερα γύρω από την ναρκισσιστική διαταραχή καί τις διαφορές ανάμεσα σε έναν νάρκισσο άνθρωπο κι έναν ναρκισσιστή,-τις οποίες ούτε εγώ γνώριζα-,αποτυπώνει μια αλλιώτικη ιστορία (από αυτές που μας έχει συνηθίσει) μέσα στο νέο της αισθηματικό/κοινωνικό μυθιστόρημα,με τίτλο ''Το λουλούδι του πάγου'' που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 

  Κι αφού οι όποιες απορίες μπορεί να μας γεννιούνταν στην σκέψη σχετικά με τον τίτλο,ήδη έχουν απαντηθεί παραπάνω,τί καλύτερο από το να λάβουμε περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση από την περίληψη του οπισθοφύλλου; Διαβάζουμε,λοιπόν,τα εξής: ''Η Αλεξάνδρα Πανοπούλου είναι όμορφη, πλούσια και σύντομα θα γίνει πολύ διάσημη κατακτώντας τον τίτλο της βασίλισσας της ελληνικής τηλεόρασης. Παντρεύτηκε τον μεγάλο της έρωτα, τον Λεωνίδα, ο οποίος την λατρεύει, κι απέκτησε μαζί του έναν γιο, τον Όμηρο. Έχει πάντα κοντά της την παιδική της φίλη Ελίνα, που τρέχει σε κάθε της ανάγκη, και τους γονείς της, που δεν της χαλούν κανένα χατίρι. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως είναι μια πολύ τυχερή κι απόλυτα ευτυχισμένη γυναίκα. Όμως δεν είναι. Στην ιστορία του βιβλίου η ηρωίδα δεν είναι η Αλεξάνδρα, η πρωταγωνίστρια του. Πραγματική ηρωίδα είναι η Ελίνα, και τραγικοί ήρωες ο Λεωνίδας και ο μικρός Όμηρος. Σύντομα θα καταλάβετε το γιατί…" 

  Άραγε,τί υπονοεί η συγγραφέας λέγοντας πως η κεντρική πρωταγωνίστρια,η Αλεξάνδρα Πανοπούλου,γύρω από την οποία καί τη ζωή της θα αναπτυχθεί όλη η ιστορία δεν είναι η αληθινή ηρωϊδα; Μήπως θέλει να θίξει ένα σοβαρό ζήτημα που καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι στην καθημερινότητά μας κι εμείς είτε εθελοτυφλούμε,είτε δεν αντιλαμβανόμαστε πως συμβαίνει; Ναι,υπάρχουν άνθρωποι που είναι χειριστικοί,εγωπαθείς καί που θέλουν να επιβάλλονται στους άλλους γύρω τους,-ανεξάρτητα από το είδος σχέσης που μπορεί να τους/τις ενώνει-,και να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους καί πως έχουν κάθε δικαίωμα να μειώνουν,να προσβάλλουν κι οτιδήποτε άλλο,πιστεύοντας λανθασμένα πως πάντα θα έχουν το ενδιαφέρον,τον σεβασμό,την αγάπη καί την τυφλή εμπιστοσύνη των άλλων στραμμένα πάνω τους. Όμως,θεωρώ πως όλοι κι όλες συμφωνούμε πως αυτό δεν είναι σωστό σε καμία περίπτωση καί δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση για να ευσταθεί. Τί πρέπει να κάνουμε ώστε να πάψει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση; Προφανώς καί δεν είμαι ειδικός,μα πιστεύω πως μία λύση είναι να φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο που μας φέρονται κι εκείνοι/ες καί να μπαίνουν σαφή όρια ανάμεσά μας. Κι αυτό όχι από άποψη κακίας,ή,τάσεων εκδίκησης,μα για διαφύλαξη της δικής μας ψυχικής ηρεμίας καί ισορροπίας.

   Έχοντας διαβάσει τέσσερα βιβλία της συγγραφέως (συμπεριλαμβανομένου καί του παρόντος) είμαι εξοικειωμένη με την γλαφυρή της πένα που ξεχειλίζει από συναισθήματα,-αν κι εδώ μου φαίνεται κάπως πιο συγκρατημένη-,την ευαισθητοποίησή της γύρω από διάφορα κοινωνικά ζητήματα καί την ανάγκη της να προσφέρει με τον δικό της τρόπο μέσω των έργων της. Στο επίκεντρο,λοιπόν,οι διαπροσωπικές σχέσεις όλων των ειδών καί το πως επηρεάζουν τη ζωή μας καί καθορίζουν τις πράξεις μας. Αγαπημένο μου στοιχείο στην παρούσα ιστορία είναι η εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων όλων των προσώπων που θα παρελάσουν από μπροστά μας,καθώς καί η όποια υπερβολή σε κάποια άλλα που επιτρέπεται στα πλαίσια της μυθοπλασίας. Η συγγραφέας προσπαθεί να κρατήσει τις όποιες ισορροπίες κι αποστάσεις από τους ήρωες καί τις ηρωϊδες. Καί το ίδιο είχα κι εγώ κατά νου διαβάζοντας το βιβλίο. Βέβαια,δεν σας το κρύβω πως πέρασα από διάφορες συναισθηματικές διακυμάνσεις. Μπήκα στην θέση των προσώπων. Προσπάθησα να κατανοήσω,αλλά να με συγχωρείτε,έχω την άποψη πως δεν δικαιολογούνται τα πάντα κι αυτό αφορά όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα της ιστορίας. Το πλήρωμα του χρόνου θα ανταμείψει,ή,θα τιμωρήσει καθέναν καί καθεμία για τις όποιες πράξεις κι αποφάσεις του/της.

    Εν κατακλείδι,μιλάμε για ένα καλό κι ευνόητο βιβλίο που διαβάζεται άκοπα κι ευχάριστα από την αρχή έως καί το τέλος. Είμαι σίγουρη πως οι λάτρεις της γραφής της συγγραφέως θα το αγαπήσουν καί θα το αγκαλιάσουν,όπως έχει συμβεί καί με τα άλλα έργα της όλα αυτά τα χρόνια. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ