«ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» SOS ΒΥΘΙΖΟΜΕΘΑ. Η μαρτυρία του τελευταίου διασωθέντος από το ναυάγιο της Φαλκονέρας

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

«ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» SOS ΒΥΘΙΖΟΜΕΘΑ. Η μαρτυρία του τελευταίου διασωθέντος από το ναυάγιο της Φαλκονέρας

   Όλοι κι όλες συμφωνούμε πως υπάρχει μεγάλη διαφορά αναμέσα στα βιβλία που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα καί η μυθοπλασία παίρνει τα ηνία καί συμπληρώνει τα όποια κενά,ή,ενισχύει την ήδη υπάρχουσα ιστορία με όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα για το αναγνωστικό κοινό καί σε εκείνα όπου λέξη τη λέξη,σελίδα τη σελίδα είναι πέρα για πέρα αυτούσια η παράθεση της αλήθειας χωρίς το παραμικρό ίχνος παρέμβασης από την φαντασία του/της εκάστοτε δημιουργού. Βιβλία που,-κατ'εμέ-,δεν χρήζουν κριτικής. Ποιοι/ες είμαστε εμείς που έχουμε το δικαίωμα να σηκώσουμε το δάχτυλο καί να δείξουμε σαν άλλοι καταδότες τα πρόσωπα που εμπλέκονται καί να τους/τις καταδικάσουμε; Αλίμονο αν θεωρούμε,εσφαλμένα,τους εαυτούς μας ως ορθούς κριτές των πάντων! Καί για να σας προλάβω,δεν τίθεται κανένα ζήτημα ομοιότητας ανάμεσα σε έργα μυθοπλασίας,που διαβάζοντάς τα μπορούμε να τα κρίνουμε καί έπειτα να εκφέρουμε την άποψή μας (αυτό δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς καί καμία,όταν έχουμε επιχειρήματα που στηρίζουν τα λεγόμενά μας καί δεν προσβάλλουμε) καί σε εκείνα που βασίζονται εξ ολοκλήρου στην πραγματικότητα.

   Λένε πως ό,τι αποφεύγεις,έρχεται κάποια στιγμή μπροστά σου... Έτσι κι εγώ όταν πρωτοάκουσα για την κυκλοφορία του βιβλίου ''«ΗΡΑΚΛΕΙΟΝ» SOS ΒΥΘΙΖΟΜΕΘΑ. Η μαρτυρία του τελευταίου διασωθέντος από το ναυάγιο της Φαλκονέρας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος καί ''συνυπογράφουν'' η συγγραφέας Πηγή Μπελώνη με τον αείμνηστο πατέρα της Παναγιώτη Μπελώνη (τελευταίος διασωθείς του ναυαγίου του πλοίου ''Ηράκλειον'' στην Φαλκονέρα),δεν σας το κρύβω πως ένιωσα έναν κόμπο στο στομάχι καί απέφευγα να το προμηθευτώ καί να το διαβάσω. Όχι από σνομπισμό,ή,για κάποιον άλλον λόγο,μα γιατί ήξερα εξ αρχής πως θα έβρισκα καί θα διάβαζα μέσα στις σελίδες του κάτι σαρωτικό για την ψυχή μου... Μα να που έφτασε τελικά στα χέρια μου ως δώρο κι εγώ έπρεπε να αποφασίσω αν θα το διάβαζα,ή,αν θα παρέμενε σε μία θέση στην βιβλιοθήκη μου. Ήξερα κατά βάθος πως αν δεν το έκανα τώρα,δεν θα το έκανα ποτέ... Καί να'μαι τώρα εδώ ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης καί προσπαθώ να τιθασεύσω καί να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου,μα να που μόνο τέσσερις λέξεις μπορούν να βγούν από το στόμα μου καί να αποτυπώσουν τα πάντα. Λυγμός,ασφυξία,αδικία καί σιωπή....

   Λυγμός που ανακατεύεται με τα δάκρυα,με τις απελπισμένες εκκλήσεις για βοήθεια καί με τα πελώρια κύματα που απειλούν να μας καταβροχθίσουν καί να μας παρασύρουν στο απόλυτο σκοτάδι της αβύσσου...

   Ασφυξία που προερχόταν από την στέρηση του πολύτιμου για την επιβίωση οξυγόνου,εξαιτίας της έντονης αλμύρας που αφήνει ως επίγευση στο στόμα μας το θαλασσινό νερό...

   Αδικία που για το συμφέρον των λίγων,χάθηκαν τόσο άδικα καί με απάνθρωπο τρόπο τόσες αθώες ψυχές. Οι ψυχές,όχι μόνο εκείνων που οι ζωές τους έσβησαν σε εκείνο το ναυάγιο,αλλά κι εκείνων που έμειναν πίσω καί έπρεπε να κουβαλήσουν στις πλάτες τους το βάρος της απώλειας...

   Σιωπή γιατί είναι το μοναδικό που οφείλουμε να κάνουμε όταν ένας άνθρωπος βίωσε καί κατάφερε να ξεφύγει από αυτόν τον εφιάλτη καί μας διηγείται λεπτό προς λεπτό τα όσα συνέβησαν...

   "Όπως το πλοίο γέρνει όλο και περισσότερο, σπάνε και οι τελευταίες πόρτες και τα παράθυρα του σαλονιού, και η θάλασσα μπαίνει με τεράστια ορμή στο εσωτερικό. Παρασύρει με μεγάλη σφοδρότητα στο πέρασμά της ό,τι συναντάει. Όχι μόνο καθίσματα και έπιπλα, αλλά και ανθρώπους! Ανθρώπους που παλεύουν με όσο κουράγιο έχουν. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν δύναμη αρκετή, μα δεν μπορούν να τα βάλουν με την ίδια την Κόλαση. Βλέπω κάποιους να προσπαθούν να γαντζωθούν από το πάτωμα, άλλους να πιάνουν κάτι σταθερό και να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν μέχρι την έξοδο αυτού του πηγαδιού, μα πάλι γλιστράνε και πέφτουν ξανά στα νερά. Καταχτυπιούνται με τα διάφορα έπιπλα που έχει παρασύρει η δύναμη του νερού, τραυματίζονται και τελικά είναι αδύνατον να σκαρφαλώσουν τόσο ψηλά και να διαφύγουν. Η κλίση του καραβιού και η δύναμη των χειμάρρων που έχουν δημιουργηθεί τους γυρίζει πίσω και χάνονται ένας ένας, αφήνοντας μόνο κραυγές απελπισίας και τρόμου.

Μια άνιση μάχη με τα θεριά της Κόλασης. Και στο τέλος, όταν τα κορμιά βυθίζονται, εκείνα τα χέρια τους, Χριστέ μου, εκείνα τα υψωμένα χέρια που ζητάνε βοήθεια, με ανοιχτές παλάμες, δάχτυλα τεντωμένα, κοκαλωμένα, που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, έστω αυτή τη στερνή ώρα, και εντέλει χάνονται για πάντα στα φονικά νερά." (Περιγραφή οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας με αυτό το βιβλίο αποδίδει έναν φόρο τιμής,όχι μόνο στον πατέρα της καί τους λοιπούς διασωθέντες του ναυαγίου,αλλα καί σε όλους κι όλες εκείνους/ες που δεν τα κατάφεραν. Παραθέτει αυτούσια την συγκλονιστική μαρτυρία του πατέρα της καί την συνδυάζει με ντοκουμέντα καί στοιχεία που έχει συλλέξει ύστερα από ενδελεχή έρευνα. Παραστατικότατες περιγραφές,έντονα συναισθήματα καί ακατάπαυστος ρυθμός αφήγησης έχουν ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο γροθιά στο στομάχι καί για γερά νεύρα. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους κι όλες. Συγγνώμη που δεν είμαι σε θέση να σας πω παραπάνω. Απλά αδυνατώ. Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές που οι λέξεις ωχριούν μπροστά σε αυτήν την ανείπωτη τραγωδία. Μάλλον όχι! Έχω να πω κάτι τελευταίο. Συγγνώμη προς όλους κι όλες που υποφέρατε καί ζήσατε αυτά που έμελλε να σημαδέψουν με μαύρο χρώμα τις ψυχές καί τις ζωές σας....

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΕΛΩΝΗΣ & ΠΗΓΗ ΜΠΕΛΩΝΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ