04:45

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

   Το όνομα του συγγραφέα Δημήτρη Δεγαμινιώτη μου είναι αρκετά γνώριμο από ποικίλα στιχάκια του που ''στολίζουν'' τους ''τοίχους'' διάφορων χρηστών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμη κι εγώ που δεν τον ''ακολουθώ'',τυγχάνει πολλές φορές να έχει διασταυρωθεί το βλέμμα μου με κάποιον εξ αυτών των στίχων. Προσωπικά μέχρι σήμερα δεν είχε τύχει να διαβάσω κάποιο ολοκληρωμένο έργο του καί τολμώ να πω πως όταν έφτασε στα χέρια μου το νέο του βιβλίο,με τίτλο ''04:45" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο,στάθηκα κάπως παραπάνω. Θέλησα να το επεξεργαστώ. Με γοήτευσε αυτή η μονοχρωμία,καθώς καί το σκληρόδετο εξωτερικό του περίβλημα. Μήπως μας προϊδέαζε για όσα θα συναντούσαμε μέσα στις σελίδες του βιβλίου καί το νόημα αυτού; Ή το σκούρο χρώμα του εξωφύλλου έρχεται να εναρμονιστεί με το σκοτάδι που επικρατεί μέσα στην ψυχή μας,αλλά καί γύρω μας στις 04:45 πριν καν να ξημερώσει;

   Όλοι κι όλες έχουμε μία ιδιαίτερη ώρα μέσα στο εικοσιτετράωρο που επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι/ες μας καί να σκεφτούμε διεξοδικά καί με ηρεμία όλα όσα μας προβληματίζουν,μας χαροποιούν,μας πονούν,μας ενοχλούν,μας θυμώνουν καί μας κάνουν να δούμε τη ζωή αλλιώς. Δεν ξέρω για ποιον ακριβώς λόγο,αλλά εκείνες τις ώρες λίγο πριν το ξημέρωμα όπου η πόλη κοιμάται,τριγύρω απλώνεται μία κοινά αποδεκτή ομερτά σχετικά με αυτήν την ''παύση''... Πιθανότατα να είναι καί ο κύριος λόγος που οι σκέψεις τότε μοιάζουν να αυτονομούνται καί να παίρνουν στα χέρια τους τα ηνία του εαυτού καί της ψυχής μας. Σαν να είναι πιο πρόσφορο το έδαφος για προσωπική αναζήτηση καί γαλήνη ( ; )... ΄Η μήπως τότε ξυπνούν οι όποιες ερινύες καί μας καταδιώκουν; 

   "Υπάρχει τίποτα πέρα από το τίποτα που ζει μέσα μας; Δεν ξέρω αν είναι τύχη ή ατυχία να είναι δύσκολο να αισθανθείς. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό να νιώθεις τη μοναξιά σαν την καλύτερη παρέα. Η δική μου ανάγκη να αισθάνομαι τη ζωή έρχεται εκείνη την περίεργη ώρα. Εκεί, πριν το ξημέρωμα. Στις 04:45 ακριβώς. Εκεί που το φως έρχεται αντιμέτωπο με το πιο βαθύ σκοτάδι. Έρχεται και φεύγει σαν ένας καλοκουρδισμένος επισκέπτης." διαβάζουμε στην περίληψη του οπισθοφύλλου κι αυτομάτως αντιλαμβανόμαστε,όχι μόνο την επιλογή του τίτλου,αλλά καί σε ποια νερά θα ''κολυμπήσουμε'' βουτώντας μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

    Ο συγγραφέας έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο γραφής καί σκέψης που θεωρώ πως γεννά αντιφατικά συναισθήματα στο αναγνωστικό κοινό. Είτε τα λατρεύεις,είτε αγαπάς να τα μισείς. Δεν υπάρχει ενδιάμεσο. Μην σας πω πως φέρνει κάπως σαν τη ζωή καί τη στάση πολλών ανθρώπων εκεί έξω. Στο παρόν έργο έχω την αίσθηση,μπορεί να είμαι σωστή,μπορεί καί λάθος,-(ποιος/α άραγε μπορεί να πει με σιγουριά; )-,πως ο συγγραφέας εκφράζει τις σκέψεις του,-απευθυνόμενος στον καθένα καί στην καθεμία ξεχωριστά-,σε ένα γενικότερο πλαίσιο σχετικά με τα συναισθήματα,τις ανθρώπινες σχέσεις καί συμπεριφορές,αλλά καί σε κοινωνικό σύνολο. Ένα βιβλίο που μου άφησε αμφίσημα συναισθήματα καί εντυπώσεις. Ένα βιβλίο που διαβάζεται,όχι μόνο τις ώρες της κοινής ησυχίας,αλλά καί τις ώρες της ψυχικής ηρεμίας. Άν σας κίνησε το ενδιαφέρον,δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΕΓΑΜΙΝΙΩΤΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΥΔΡΟΠΛΑΝΟ