ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Απολαμβάνω αφάνταστα αυτήν τη γλυκειά ταραχή που ξεχύνεται μέσα στο μυαλό καί στην ψυχή μου κάθε φορά που ξεκινώ την ανάγνωση ενός νέου βιβλίου. Καί ξέρετε τί είναι αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο; Πως,ενώ μπορεί κατά το παρελθόν να έχω διαβάσει κι άλλο έργο του/της εκάστοτε δημιουργού καί τη δεδομένη στιγμή να διαβάζω κάποιο νέο δικό του/της,αντί να έχω ως δεδομένο το τι να περιμένω από την πένα του/της,να με βάζει στην διαδικασία μίας διασκεδαστικής ''σπαζοκεφαλιάς'' για το ποιο απ'όλα αγαπώ παραπάνω. Μία άτυπη σύγκριση σαν ένα άλλο τρίλημμα! Ναι,καλά ακούσατε. Μόλις έχω ολοκληρώσει την ανάγνωση του νέου βιβλίου της συγγραφέως Μαρίας Παναγοπούλου,με τίτλο '' ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ",που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Ψυχογιός καί δεν ξέρω ποιο από τα τρία τελευταία κατά σειρά βιβλία της,που έχω διαβάσει,μπορώ να ξεχωρίσω με σιγουριά. Όλα τόσο διαφορετικά διεκδικούν σθεναρά μία θέση στην καρδιά μου καί εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο,παρά να τους την προσφέρω.

   Η συγγραφέας προβαίνει σε ένα ευφυές κι ουσιαστικό,-κατ'εμέ-,λογοπαίγνιο της αρχαίας ρήσης ''το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον'' καί το τρέπει σε ''το απωθημένον φυγείν αδύνατον'' επιλέγοντάς την ως τίτλο του βιβλίου που περιέχει κι όλο το νόημά του. Άραγε,το πεπρωμένο καί το απωθημένο θα μπορούσαν να είναι δύο έννοιες ταυτόσημες; Μήπως ούτε από το πεπρωμένο,αλλά ούτε κι από το απωθημένο μας μπορούμε εντέλει να ξεφύγούμε; Μήπως χρησιμοποιούμε το πεπρωμένο καί το απωθημένο ως ανάθεμα για ό,τι συμβαίνει στις ζωές μας,ή,καί για να δικαιολογήσουμε τις όποιες πράξεις μας αποποιούμενοι/ες το βάρος των όποιων ευθυνών κι ενοχών από τις πλάτες μας; Μπορούμε να καταφέρουμε να ζήσουμε τη ζωή που ονειρευόμαστε απαλλαγμένοι/ες από αυτά; Η καρδιά,ή,η λογική ορίζει το παιχνίδι καί τους κανόνες της ζωής; Ποιο από τα δύο μπορεί να υπερτερήσει; Τα απωθημένα στοιχειώνουν το παρόν καί το μέλλον μας,ή,δυνάμεθα να σπάσουμε τα όποια δεσμά; 

   "Ο Ανάργυρος, γόνος μεγάλης επιχειρηματικής οικογένειας της Σαντορίνης, ετοιμάζεται να παντρευτεί την Άννα, ένα κορίτσι από την Ανάφη που εργάζεται στο υπερπολυτελές ξενοδοχείο του. Μια προκλητική ενέργεια της αδελφής του, της «τοξικής» Καλλίστης Σαντοριναίου, τινάζει τη γαμήλια τελετή στον αέρα και τρέπει τη νύφη σε φυγή. Είκοσι χρόνια μετά, η Άννα κι ο Ανάργυρος συναντιούνται τυχαία και αποφασίζουν να δραπετεύσουν για λίγο από τη ζωή τους, ταξιδεύοντας στον εξωτικό Μαυρίκιο. Εκεί, τους περιμένει «η πιο σκοτεινή νύχτα της ψυχής»… Μια αληθινή ανθρώπινη ιστορία που κάτω από την επιφάνειά της κρύβει ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Στα έγκατά του δεν κοχλάζει πύρινη λάβα, αλλά κάτι εξίσου ανελέητο και καταστροφικό· τα απωθημένα." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Μέσα,λοιπόν,από την ιστορία του αισθηματικού/κοινωνικού μυθιστορήματος η συγγραφέας προσπαθεί καί τα καταφέρνει να δώσει μία σαφή απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που σας έθεσα παραπάνω. Βασιζόμενη σε μία αληθινή ιστορία,την μυθοπλασία καί την γλαφυρή της πένα προβαίνει στην συγγραφή ενός βιβλίου γεμάτο από συναισθήματα,εικόνες καί σκέψεις που διαρκούν για ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης,θέτοντας τους σωστούς προβληματισμούς. Γιατί δεν μπορούμε να χαρούμε με την ευτυχία των άλλων γύρω μας; Γιατί προσπαθούμε να τους/τις μεταδώσουμε την δυστυχία μας,αφήνοντάς τους/τες να ζουν μέσα στη μιζέρια; Γιατί,λανθασμένα,θεωρούμε πως ο όποιος πόνος τους,θα φέρει χαρά σε εμάς; Γιατί επιτρέπουμε στα απωθημένα να ορίζουν τις ζωές καί τις πράξεις μας με αρνητικές συνέπειες,όχι μόνο για εμάς,αλλά καί για τους άλλους ανθρώπους γύρω μας; 

   Το βιβλίο είναι με τέτοιον τρόπο δομημένο ώστε να μπορούν να μεταδοθούν στο αναγνωστικό κοινό όλα όσα πρέπει. Εντέχνως,η συγγραφέας αποφεύγει τυχόν ασάφειες,υπερβολές,κενά στην αφήγηση,ή,κουραστικές επαναλήψεις. Ο λόγος της είναι μεστός κι άκρως μεταδοτικός. Οι γρήγορες καί συνεχόμενες εναλλαγές σκηνών,η αληθοφάνεια των προσώπων καί οι μεταξύ τους διάλογοι,καθώς καί η εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους ως θετικά στοιχεία του βιβλίου μπορούν να εκληφθούν καί μόνο. Προσωπικά,πέρασα από διάφορα συναισθηματικά στάδια ερχόμενη σε επαφή με την πλοκή,καθώς καί τα πρόσωπα του βιβλίου. Προσπάθησα να τους/τις προσεγγίσω,να κατανοήσω,ίσως καί να δικαιολογήσω αντιδράσεις καί σκέψεις. Δεν ήταν,βέβαια,πάντα εφικτό κι εδώ που τα λέμε είναι κάπως αναμενόμενο,αφού ούτε στην αληθινή ζωή μπορεί να συμβεί αυτό. 

   Έρωτας,αδικία,εκδίκηση,τιμωρία,προδοσία,ένοχα μυστικά,εκμετάλλευση,μα καί απωθημένα που δεν σβήνουν όσα χρόνια κι αν περάσουν,αλλά η φλόγα τους όλο καί δυναμώνει είναι μερικά από τα βασικά στοιχεία του βιβλίου. Ένα βιβλίο καλογραμμένο που το διάβασα απνευστί καί σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς. Καί να θυμάστε,το απωθημένο φυγείν αδύνατον,ή καί όχι...

Καλή ανάγνωση!

    

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ