Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΛΕΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  Όταν διάβασα το βιβλίο ''Δεξί κίτρινο λουστρίνι'' της συγγραφέως Ιφιγένειας Τέκου ήταν αυτό που λένε έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένας έρωτας που μετουσιώθηκε σε μία μεγάλη αγάπη με το βιβλίο της ''Το καλό μπλε σερβίτσιο'' κι εντέλει επισφραγίστηκε με τον κάλλιστο τρόπο με το νέο της κοινωνικό μυθιστόρημα,με τίτλο ''Ο άντρας με τις κούκλες'',που κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που,-κατ'εμέ-,διαφέρει από τα προηγούμενα έργα της συγγραφέως που έχω διαβάσει,αλλά για ακόμη μία φορά ανέδειξε στο έπακρο τις δυνατότητες της καθηλωτικής της πένας. Ένα βιβλίο που μπορώ να πω πως με παρεξένεψε αρκετά ο τίτλος του,αν κι είχα κατά νου πως η συγγραφέας ποτέ δεν προβαίνει σε μία τυχαία επιλογή όσον αφορά τους τίτλους των έργων της,αφού είναι πάντα ένα καίριο στοιχείο που σχετίζεται με την υπόθεση του εκάστοτε έργου. Άραγε,εδώ τί ρόλο θα διαδραμάτιζε αυτός ο άντρας με τις κούκλες; Ποια μυστικά μπορεί να έκρυβε; Καί το κυριότερο όλων. Τί μπορεί να συμβόλιζαν αυτές οι ιδιαίτερες κούκλες;

   "Ιούλιος 1948. Η δεκαεξάχρονη Αλεμίνα αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της στο όμορφο Κιέτι και να ζήσει στο εξής στο Σαλέντο της Κάτω Ιταλίας. Εκεί συναντάει για πρώτη φορά τον παράξενο παππού της, διεισδύει στα σκοτεινά μυστικά της οικογένειας Κοντότι και γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός γλύπτη. Στην ίδια περιοχή, ένας άντρας δολοφονεί με απεχθή τρόπο τους δωσίλογους συνεργάτες των Γερμανών. Για κάθε θύμα φτιάχνει μια ξύλινη κούκλα χωρίς άκρα, όπου, σύμφωνα με έναν ιαπωνικό θρύλο, παραμένει η ψυχή αυτού που φεύγει. Θα φτάσει η στιγμή που οι φαινομενικά διαφορετικοί δρόμοι αυτών των δύο ανθρώπων θα διασταυρωθούν και τότε θα τεθεί το κρίσιμο ερώτημα: Ποιος έχει το δικαίωμα να ξεχωρίσει το καλό από το κακό, το δίκαιο από το άδικο; Τι θα γίνει όταν πέσουν οι μάσκες και έρθει η κάθαρση;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Άν καί όλα τα γεγονότα που θα λάβουν χώρα αναφέρονται λίγα χρόνια μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου,δεν μιλάμε για ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Κι εκεί είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε,για πρώτη φορά,πως η συγγραφέας θα μας οδηγήσει σε διαφορετικά μονοπάτια απ'όσο συνηθίζει να κάνει. Από τις αρχικές,κιόλας,σελίδες του βιβλίου μας μεταφέρει σε ένα σκηνικό που το χαρακτηρίζει μία έντονη αληθοφάνεια,-σε σχέση πάντα με τα δεδομένα της τότε εποχής-,κι ανάλογα συναισθήματα καί σκέψεις θα αρχίσουν να γεννιούνται στην ψυχή καί στο μυαλό μας. Το μυστήριο εισβάλλει σταδιακά καί αυξάνει σε ένταση,καθώς εμβαθύνουμε όλο καί περισσότερο στην πλοκή. Έχοντας μία ατόφια,καθαρή καί διεισδυτική γραφή η συγγραφέας ξεδιπλώνει πάνω στο χαρτί μία δραματική ιστορία συγχώρεσης,έρωτα,δεύτερων ευκαιριών,εκδίκησης,προδοσίας καί απονομής της δικαιοσύνης απαλλαγμένη από τα αναμενόμενα κουραστικά κλισέ,πιθανά μελό καί τις περιττές φιοριτούρες. Στοχεύει στο συναίσθημα των αναγνωστών καί των αναγνωστριών με αβίαστο τρόπο καί το πετυχαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό.

   Το παρόν βιβλίο δεν είναι ένα ακόμη κοινωνικό μυθιστόρημα με τους όποιους προβληματισμούς που μπορεί να θέτει,αλλά έχει αυτό το κάτι παραπάνω που με ικανοποίησε πολύ. Το αστυνομικό στοιχείο καί οι ανατροπές διεκδικούν το δικό τους μερίδιο μέσα στην υπόθεση καί της προσφέρουν αυτό το σασπένς καί την αγωνία που την καθιστούν ακόμη πιο ενδιαφέρουσα για το αναγνωστικό κοινό. Σε αυτό το θετικό κλίμα,όσον αφορά το βιβλίο,αξίζει να προσθέσουμε την αρτιότητα,όχι μόνο της δομής του κειμένου καί της πλοκής,αλλά καί όλων των προσώπων που θα παρελάσουν μπροστά μας. Κανείς καί καμία δεν είναι τυχαία τοποθετημένος/η μέσα στο κείμενο. Λίγο έως πολύ,θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο μέσα στην υπόθεση,αφού χάρη στην εις βάθος σκιαγράφησή τους από την μεριά της συγγραφέως θα κοινωνηθούν στο αναγνωστικό κοινό πολλές σκέψεις καί σημαντικά νοήματα.

    Διαβάζοντας το βιβλίο δεν στάθηκα τόσο στο κομμάτι του έρωτα καί της αδικίας,αλλά όσο στο κομμάτι της προδοσίας,της συγχώρεσης καί της απονομής της δικαιοσύνης. Ναι,η προδοσία πονά πολύ. Καί ίσως άθελά μας να έχουμε κι εμείς με τη σειρά μας προξενήσει πόνο σε αγαπημένα μας πρόσωπα,ή,καί το αντίστροφο. Η συγχώρεση θεωρώ πως είναι πολύ σπουδαίο,μα δύσκολο πράγμα. Όχι μόνο για το άτομο που νιώθει ταπείνωση καί την αποζητά,μα καί για εκείνον/η που την αποδέχεται. Για μένα,η αληθινή συγχώρεση δηλώνεται έμπρακτα κι όχι στα λόγια. Ναι,ας δώσουμε δεύτερες ευκαιρίες στους άλλους ανθρώπους,όπως ίσως να έδωσαν καί σε εμάς. Καί πάνω απ'όλα να θυμόμαστε πως δεν έχουμε τον ρόλο των κριτών,ούτε δικαιοδοσία να δίνουμε άφεση αμαρτιών σαν άλλοι θεοί/ες. Τέλος,σε σχέση με το ζήτημα της δικαιοσύνης. Ναι,αντιλαμβάνομαι καί ίσως να δικαιολογώ τις πράξεις κάποιων ανθρώπων που η απελπισία τους/τις οδήγησε εκεί,αλλά καί πάλι αρμόδιες είναι μόνο οι αρχές καί εκείνες κρίνουν καί επιβάλλουν τις ανάλογες ποινές.

   Εν κατακλείδι,έχουμε στα χέρια μας ένα καλογραμμένο καί ουσιαστικό μυθιστόρημα που διαβάζεται με μία ανάσα καί μας κατακλύζει από εικόνες καί συναισθήματα που διαρκούν για ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. Εμένα με άφησε με μία γλυκόπικρη,αλλά τόσο λυτρωτική,αίσθηση στα χείλη. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ