ΓΚΡΙΖΟΣ ΚΥΚΝΟΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

  Όταν έφτασε για πρώτη φορά στα χέρια μου το βιβλίο ''Γκρίζος Κύκνος'' της συγγραφέως Έρσης Σεϊρλή,που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη,θέλετε να οφείλεται στον τίτλο του,θέλετε σε αυτήν την χορευτική,όχι στατική,αλλά ολοζώντανη καί τόσο καθηλωτική φιγούρα της γυναίκας που κοσμεί την εικόνα του εξωφύλλου καί που δεν μας επιτρέπει να στέψουμε το βλέμμα μας αλλού,έκαναν το μυαλό μου να ξεστρατίσει καί να οδηγηθεί στην σκέψη πως το θέμα του θα είχε να κάνει αμιγώς ( ; ) με τον χορό. Ή μήπως έκανα λάθος; Ίσως καί να επηρεάστηκα από την πρώτη μου εντύπωση. Ναι,για λίγο σύγκρινα τον τίτλο του με εκείνον της κινηματογραφικής ταινίας ''Μαύρος κύκνος'' καί της ομώνυμης χορευτικής παράστασης,όχι όσον αφορά το θέμα καθεαυτό,αλλά ως προς την χρωματική αντίθεση του τίτλου. Θέλησα,λοιπόν,να το πάω ένα βήμα παραπέρα. Το αποτέλεσμα αν κι έμοιαζε αβέβαιο,δεν με φόβισε,αλλά αφέθηκα στον ρυθμό που όριζε η συγγραφέας.

  «Τόσα χρόνια θεωρούσα τον χορό φυσική ικανότητα, όπως την ομιλία ή το βάδισμα. Ποτέ δεν τον αντιμετώπισα σαν κάτι ξεχωριστό με τη δική του αξία. Κατά καιρούς υπήρχαν ανακατατάξεις, αλλά έπειτα από τη σύντομη ερωτική έκλαμψη, εγώ και ο χορός επιστρέφαμε στη ρουτίνα της υπερβολικής οικειότητας. Πρόκειται εξάλλου για ιστορία έρωτα και μίσους, ταλέντου και αδεξιότητας, εύνοιας και απαξίας. Που δεν της λείπουν οι ίντριγκες και οι παραξενιές της τύχης. Για μία σχέση αλλόκοτη, που κράτησε πάνω από έξι δεκαετίες. Όχι πως δεν διείδα τους κινδύνους. Η ρουφήχτρα του βιώματος καιροφυλακτούσε. Τα προσωπικά πάθη, χωρίς ειδικούς χειρισμούς, συνήθως καταλήγουν σε μιαν αδιάφορη κοινοτοπία…» (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Διάβασα το βιβλίο με απόλυτη συγκέντρωση. Δεν ήθελα να χάσω κάτι από την μαγεία του,ειδικά έχοντας κατά νου πως είναι το πρώτο έργο της συγγραφέως που διάβαζα. Έπρεπε να εξοικειωθώ με την γραφή της καί να αφουγκραστώ τις σκέψεις καί τους προβληματισμούς της. Ορθώς,ή,εσφαλμένως θεωρώ πως η συγγραφέας παραλληλίζει τη ζωή κι όλες τις εκφάνσεις της με τον χορό. Εκεί που δεν υπάρχουν μόνο φωτεινές,ή,σκοτεινές πλευρές που λαμβάνουν το λευκό,ή,το μαύρο χρώμα αντίστοιχα,μα κι εκείνες οι ενδιάμεσες στους τόνους του γκρι χρώματος... Καί εμείς σαν άλλοι/ες χορευτές/τριες οφείλουμε να συμβαδίσουμε,ή,σε μία πιο ελεύθερη εκδοχή να χορέψουμε ακολουθώντας όλα τα βήματα καί να μην αποκλίνουμε στιγμή από τον ρυθμό που μας επιβάλλεται καί δεν δυνάμεθα να του ξεφύγουμε. Ένας ρυθμός που εναλλάσσεται βάσει των καταστάσεων καί των συναισθημάτων που βιώνουμε την εκάστοτε στιγμή. Από εύθυμη μελωδία,σε σαρωτική μπαλάντα καί τούμπαλιν. 

   Με λόγο καθαρό καί κατά τόπους (αυτο)σαρκαστικό καί ειρωνικό η συγγραφέας θα παντρέψει την μυθοπλασία με το δικό της βίωμα από την επαφή της όλα αυτά τα χρόνια με τον χορό. Μπορούμε,άραγε,μέσω αυτού να οδηγηθούμε στην αυτογνωσία; Η ιστορία του βιβλίου μας το αποδεικνύει περίτρανα. Ερχόμενοι/ες με πάθη,λάθη,επιθυμίες καί όνειρα μπορούμε να δούμε τι πραγματικά θέλουμε καί ποιοι/ες είμαστε. Βοηθός μας σε αυτό το ιδιότυπο ταξίδι της ψυχής ο χορός. Κι όλα αυτά αναδεικνύονται από το λυρικό καί συνάμα δωρικό ύφος του λόγου της συγγραφέως. Διάχυτες μελωδίες καί ρυθμός διέπουν από την αρχή έως καί το τέλος το βιβλίο καθιστώντας το ενδιαφέρον καί εύληπτο. Ένα αλλιώτικο βιβλίο που μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΡΣΗ ΣΕΪΡΛΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΣΜΙΛΗ