ΑΝΕΓΓΙΧΤΗ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Υπάρχουν συγγραφείς που δεν σταματούν να με εκπλήσσουν ευχάριστα. 'Ενας από αυτούς είναι κι ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος. Άν καί έχω διαβάσει μόνο τα δύο (με σειρά έκδοσης) τελευταία βιβλία του κι δεν έχω τόσο ευρεία γνώση του συνολικού του έργου,ωστόσο ανήκει επάξια σε αυτήν την κατηγορία. Ναι,αγαπάμε να διαβάζουμε βιβλία δημιουργών που έχουν ένα δεδομένο μοτίβο γραφής καί αισθανόμαστε μία κάποια ασφάλεια (εντός κι εκτός εισαγωγικών) ερχόμενοι/ες σε επαφή με αυτά,αλλά προσωπικά πάντα αναζητώ το κάτι παραπάνω. Προβαίνοντας,λοιπόν,σε μία άτυπη σύγκριση των βιβλίων του ''Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί'' καί του ''Ανέγγιχτη'',που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κέδρος,τολμώ να πω πως ο συγγραφέας κάνει μία στροφή 180 μοιρών όσον αφορά το ύφος της ιστορίας του βιβλίου,αλλά καί της πένας του,χωρίς όμως να χάνει κάτι από την προσωπική του συγγραφική ταυτότητα. Αντιθέτως την καθιστά ακόμη πιο διαπεραστική καί γοητευτική...

    Όχι,δεν μιλάμε για μία ακόμη βιογραφία του αείμνηστου Νίκου Καζαντζάκη,αλλά για ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα βασισμένο στην μυθοπλασία που αναδεικνύει τόσες αλήθειες πάντα με σεβασμό καί προσοχή απέναντι στα πρόσωπα του κειμένου. Όπως,βέβαια,θα παραδεχθεί κι ο ίδιος ο συγγραφέας θα προσπαθήσει καί εντέλει θα τα καταφέρει να κρατήσει τις όποιες αποστάσεις αλλάζοντας ονόματα,χαρακτήρες,γεγονότα,σκηνές,χρονολογίες καί τοποθεσίες,όχι για να μας αποπροσανατολίσει,-άλλωστε διαβάζοντας την περίληψη αντιλαμβανόμαστε πλήρως για ποια πασίγνωστα πρόσωπα πρόκειται-,μα στοχεύει κάπου αλλού.

   "Εννιά χρόνια μετά τον θάνατο του παγκοσμίου φήμης μυθιστοριογράφου Αλέξανδρου Καστρινάκη, η πρώτη σύζυγός του αφηγείται την ιστορία του δεκαπενταετούς λευκού γάμου της με έναν άνθρωπο τόσο αφοσιωμένο στις πνευματικές και θρησκευτικές αναζητήσεις του, ώστε να την αφήσει ερωτικά ανέγγιχτη.

Η αφήγηση της εγκαταλελειμμένης γυναίκας, που ξεκινάει το 1883 και φτάνει ως το 1966, σταθμεύοντας σε Κρήτη, Αθήνα, Βιέννη, Βερολίνο και αλλού, εξερευνά και όλες τις άλλες ερωτικές σχέσεις του πρώην άντρα της, καθώς και τις αντανακλάσεις τους στα πολυμεταφρασμένα έργα του, ορισμένα από τα οποία μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο ακόμα και από το Χόλιγουντ." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Ο συγγραφέας με μεγάλη μαεστρία εισχωρεί στον κόσμο της γυναικείας ψυχής καί φύσης καί μιλάει (με πρωτοπρόσωπη πάντα αφήγηση) σαν μία γυναίκα πληγωμένη από τον έρωτα καί το πρόσωπο το οποίο της γέννησε αυτό το συναίσθημα. Μία γυναίκα που όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει,έχει μάθει να ζει με τον πόνο που αυτό το ''αγκάθι'' προκαλεί στην ψυχή της πληγώνοντάς την. Με δεδομένη την εποχή στην οποία τοποθετείται η ιστορία,αρκεί για να σκεφτούμε το πόσα αρνητικά συναισθήματα μπορεί να της δημιουργούσε αυτή η έλλειψη του σαρκικού έρωτα. Πώς αυτή η απόρριψη από τον αγαπημένο της την σημάδεψε για όλη την πορεία της ζωής της; Αφετέρου,πόσο μεγάλο αντίκτυπο μπορεί να έχει στα δεδομένα των ηθών καί των πεποιθήσεων αυτός ο χαρακτηρισμός ''ανέγγιχτη'' για μία γυναίκα,πόσο μάλλον ούσα παντρεμένη; Καθόλου τυχαία,άλλωστε,καί η επιλογή της ως τίτλος του βιβλίου. Σκεπτόμενοι/ες όλα αυτά,δεν μπορούμε να την κατανοήσουμε για την όποια πικρία καί θυμό δικαιολογημένα μπορεί να νιώθει; 

    Διαβάζοντας το βιβλίο ρουφούσα λέξη τη λέξη καί πλημμύρισα από ποικίλα κι έντονα συναισθήματα. Αρωγός μου σε αυτό ήταν καί η αμεσότητα της γραφής του συγγραφέα που σκιαγραφεί με απόλυτη ακρίβεια τους δύο βασικούς χαρακτήρες. Ναι,έγιναν λάθη κι από τις δύο πλευρές,απλά καμία φορά είτε ο εγωϊσμός,είτε το υπέρμετρο πάθος για την γνώση μπορεί να μας οδηγήσουν καί να μην βλέπουμε καθαρά. Με δεδομένο πως από την μία μεριά θίχτηκε η γυναικεία φύση της ηρωϊδας καί από την άλλη,γνωρίζοντας το πως ο ήρωάς μας δινόταν ολοκληρωτικά σε ό,τι καταπιανόταν κι όταν το ''κατακτούσε'',ή,δεν τον ''κάλυπτε'' όπως ήθελε,το εγκατέλειπε καί πήγαινε στο επόμενο,οδηγηθήκαμε σε αυτό το αποτέλεσμα της ''σύγκρουσης''.

    Για να είμαι ειλικρινής,όταν ξεκίνησα την ανάγνωση αντιλήφθηκα τον όποιο θυμό καί μία τάση ειρωνείας της κεντρικής ηρωϊδας προς το πρόσωπο του πρώην συζύγου της,καθώς όμως κυλούσαν οι σελίδες άρχισε να αντιστρέφεται το όποιο αρνητικό κλίμα,να δείχνει τάσεις κατανόησης,ενσυναίσθησης καί αποδοχής προς εκείνον. Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι γιατρός,αλλά η αγάπη σημαίνει όλα τα παραπάνω καί κυρίως συγχώρεση. Καί πως να μην συχγωρέσεις έναν άνθρωπο που από την αρχή σχεδόν της ζωής του είχε κάποια συγκεκριμένα βιώματα που τον σημάδεψαν καί τον καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό,μην μπορώντας να απαλλαχθεί για χρόνια από αυτά καί το ''σαράκι'' τον κατέτρωγε για χρόνια; Γιατί κακά τα ψέματα το τρίπτυχο λαγνεία,παράδεισος,κόλαση θα μας απασχολεί πάντα όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Καί να θυμάστε. Η λαγνεία καί ο έρωτας δεν μας οδηγεί πάντα στην κόλαση,ούτε η απόλυτη εγκράτεια στον παράδεισο... Όλα είναι μέρος της φύσης του ανθρώπου...

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση!

    

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΚΕΔΡΟΣ