Προσωπική Βεντέτα

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

  "Όταν ο λαμπερός ελληνικός ήλιος δύει και τη θέση του παίρνει το σκοτάδι της νύχτας, όλα αλλάζουν. Οι σκιές κρύβουν πάθη, ενοχές, δολοπλοκίες και θανατηφόρα μυστικά." 

   Με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας,παρατηρείται μια ακόμα μεγαλύτερη στροφή του αναγνωστικού κοινού προς την αστυνομική λογοτεχνία. Θέλετε πως η εγκληματικότητα όλο κι αυξάνεται,θέλετε πως το ένστικτό μας για απόδοση δικαιοσύνης καλά κρατεί,έχουμε αυτό εντέλει το αποτέλεσμα. Το ζήτημα,όμως,είναι να μην φτάσουμε στο σημείο να αποκτήσουμε μία άτυπη ''ανοσία'' καί να απαιτούμε όλο καί παραπάνω. Σκεπτόμενη αυτά,κατέληξα στο συμπέρασμα πως η λογοτεχνία είναι εδώ για να περνάμε καλά. Να μας ψυχαγωγεί καί να υπάρχουν ποικίλα είδη καί βιβλία που να ''καλύπτουν'' τις προτιμήσεις όλων των αναγνωστών. Δεν ξέρω αν υπάρχει νόημα να ψάχνουμε το επόμενο αριστούργημα. Μπορεί να υπάρξει,μπορεί καί όχι. Ούτε να βάζουμε άλλες ταμπέλες στα βιβλία. Καθένα από αυτά θα βρει τον δρόμο του προς την καρδιά του/της εκάστοτε αναγνώστη/στριας. Μεγάλη η εισαγωγή μου,αλλά ας επιστρέψω στο βιβλίο που διάβασα καί για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα. Ο λόγος,λοιπόν,για το αστυνομικό μυθιστόρημα ''Προσωπική Βεντέτα'' του συγγραφέα James Antoniou που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη καί αποτελεί το πρώτο της σειράς με τις περιπέτειες του αρχιφύλακα Λιαδέλη.

   Ακούγοντας τον τίτλο ''Προσωπική Βεντέτα'' αρχικά στάθηκα στην λέξη ''βεντέτα'' καί τα όσα κατά καιρούς έχουμε ακούσει γύρω από διάφορες βεντέτες που έχουν λάβει χώρα καί είχαν ως αποτέλεσμα είτε να ξεκληριστούν ολόκληρες οικογένειες έως χωριά,είτε να αναγκαστούν πολλοί άνθρωποι να πάρουν τον δρόμο της ''προσφυγιάς'' ώστε να σωθούν οι ζωές των ίδιων μα καί αγαπημένων τους προσώπων. Ναι,είχα μπει ήδη στο κλίμα της υπόθεσης. Η δε λέξη ''προσωπική'' με έκανε να εστιάσω την προσοχή μου πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο καί να αντιληφθώ σε ποια πλαίσια θα κινούμασταν. Άραγε,τί μπορεί να καταστήσει μία βεντέτα ως προσωπική; Για ποιον λόγο να εμπλακεί ένας άνθρωπος σε αυτήν; Τί έχει να κερδίσει καί τί να χάσει; 

   "Η απεγνωσμένη κραυγή ενός αυτόχειρα θέτει δύο άντρες αντιμέτωπους. Με φόντο την πανέμορφη Πάργα, τη Σύρο και τον Μαραθώνα, ο αρχιφύλακας Λιαδέλης προσπαθεί να ανακαλύψει τα σχέδια και τα κίνητρα ενός κατά συρροή δολοφόνου, που οι εμμονές του τον παρακινούν να διαπράξει τα πιο στυγερά εγκλήματα, φτάνοντας τον αρχιφύλακα να αμφισβητήσει μέχρι και το ίδιο του το μυαλό… Σε αυτήν τη μάχη με τον χρόνο, το φως πολεμάει το σκοτάδι, το καλό με το κακό. Οι απώλειες στιγματίζουν και τις δύο πλευρές. Όλα πια γίνονται μια προσωπική βεντέτα!" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

    Ο συγγραφέας επιλέγει να στήσει μία αληφοθανή ιστορία,όχι πρωτάκουστη για τα λογοτεχνικά δεδομένα,ούτε για τις υποθέσεις που αναλαμβάνουν οι αστυνομικές αρχές να επιλύσουν,μα όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό,ίσως εκεί να οφείλεται το γεγονός πως εμένα μου άφησε καλές εντυπώσεις καί κατάφερε να με πείσει να το διαβάσω μέχρι το τέλος. Κι αυτό το λέω διότι έχω φτάσει στο σημείο να μην καταπιέζω τον εαυτό μου να ολοκληρώνει την ανάγνωση ενός βιβλίου,αν για χίλιους δυο λόγους δεν με ''καλύπτει''. Καί προσέξτε! Αυτό δεν συνεπάγεται πως πρόκειται για κακογραμμένο,ή,γεμάτο με κλισέ μυθιστόρημα. Μπορεί να είναι καλογραμμένο,αλλά να βρίσκω λιγότερο ελκυστική την ιστορία του. Άλλωστε,σε ποιον/α δεν έχει τύχει αυτό έστω καί μία φορά; 

   Ξέρουμε πως στην λογοτεχνία δεν υπάρχει παρθενογένεση καί όσα περισσότερα βιβλία διαβάζουμε,άλλο τόσο αυξάνονται καί οι πιθανότητες να συναντήσουμε κάτι που ήδη έχουμε βρει καί σε προηγούμενα. Είναι,συνεπώς,τα κλισέ ένα αρνητικό; Όχι πάντα. Αρκεί ο/η εκάστοτε δημιουργός να μπορεί να τα διαχειριστεί με ανάλογο τρόπο ώστε να τα μετατρέψει σε πλεονεκτήματα. Όσον αφορά το παρόν έργο έχει κλισέ,μα δεν με ενόχλησαν. Αντιθέτως,μου κατέστησαν πιο οικεία τα πρόσωπα της ιστορίας. Αυτό που θα επιθυμούσα να αλλάξει θα ήταν ο ρυθμός της ροής των γεγονότων,ενώ ξεκίνησε κάπως αργά,απότομα σαν να άρχισε να ''τρέχει'' η δράση καί να επιθυμώ κάποιες επιπλέον πληροφορίες για να είναι πιο ομαλή η μετάβασή μου από το ένα σημείο στο άλλο. Ναι,μου έλειψαν οι ανατροπές καί οι εκπλήξεις,όμως,κατά τ'άλλα υπάρχει μία καλή βάση η οποία με δουλειά μπορεί να εξελιχθεί κι άλλο. Μου άρεσε,επίσης,η επιλογή καί η σκιαγράφηση των προσώπων,το οικείο λεξιλόγιο,καθώς καί οι ρεαλιστικοί διάλογοι. Εγώ,πάντως,θα ήθελα να δω αν στο επόμενο βιβλίο θα έχει υπάρξει αυτή η εξέλιξη. Εσείς;

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: JAMES ANTONIOU

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΑΡΤΙΝΗ ΠΟΛΗ