Αμουραλάχ, Τα Χρόνια της Χαράς

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

  Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι,μήπως τελικά οι απαιτήσεις καί οι μεγάλες προοσδοκίες,που έχουμε ως αναγνωστικό κοινό από τα βιβλία που διαβάζουμε,έχουν μετατρέψει την φιλαναγνωσία σε έναν διαρκή μαραθώνιο αναζήτησης του επόμενου αριστουργήματος; Μήπως,τελικά,η ουσία της λογοτεχνίας ταυτίζεται με την έννοια της ψυχαγωγίας; Μήπως αυτός θα πρέπει να είναι ο πρωταρχικός μας σκοπός καί ''όρος'' ώστε να μας είναι αρεστό ένα βιβλίο; Καί για να σας προλάβω,εννοείται πως καί η αρτιότητα σε συνδυασμό με την αμεσότητα της γραφής του/της εκάστοτε δημιουργού παίζει σημαντικό ρόλο. Τί γίνεται,όμως,αν όντως αυτά είναι δεδομένα,αλλά εξακολουθούμε να μην νιώθουμε πλήρεις από τα όσα διαβάζουμε; Για σκεφτείτε το λίγο...

  Διαβάζοντας καθημερινά κι ασταμάτητα βιβλία,υπάρχουν φορές που γοητεύομαι περισσότερο από τα απλά. Δεν ξέρω αν έχω φτάσει σε κάποιον αναγνωστικό κορεσμό,-αν καί το βρίσκω απίθανο να συμβεί-,μα τυγχάνει να με γεμίζουν με τόσο φυσικό τρόπο καί να καταλήγω με μία ψυχική ευφορία που διαρκεί για ώρες μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης. Κάπως έτσι ένιωσα κλείνοντας το βιβλίο που διάβασα καί σας προτείνω σήμερα. Ο λόγος για το μυθιστόρημα "Αμουραλάχ,Τα Χρόνια της Χαράς" της συγγραφέως Θεοδώρας Τσαχά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως. Ένα βιβλίο που αναπολεί με νοσταλγία μία παλαιότερη εποχή που μοιάζει να έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μία εποχή όπου η αθωότητα είχε τον πρώτο λόγο. 

   "Τα παραμύθια ζωντανεύουν στις καρδιές των παιδιών μιας πολυμελούς και φτωχής οικογένειας που ζει σε μια παραγκούπολη στις παρυφές της Αθήνας, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Τα παραμύθια, τα αυτοσχέδια παιχνίδια, η φαντασία τους και οι λιγοστές χαρές είναι το καταφύγιό τους μπροστά στις δυσκολίες της ζωής. Αλλά είναι και η ελπίδα για καλύτερες ημέρες." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

   Η συγγραφέας γίνεται πάλι παιδί καί μαζί της γυρίζουμε πίσω στον χρόνο καί στις γειτονιές όπου οι άνθρωποι νοιαζόντουσαν πραγματικά για τον συνάνθρωπο. Εκεί που,παρά τις όποιες αντιθέσεις,υπήρχε μία ιδιάζουσα αρμονία. Εκεί που η ελπίδα,η χαρά,η λύπη,η στεναχώρια,οι φιλίες καί πολλά ακόμη βιώνονται στο μέγιστο βαθμό. Χάρη στην πρωτοπρόσωπη αφήγηση της συγγραφέως που προσαρμόζει τον λόγο της ώστε να είναι πειστική καί γεμάτη από χρώματα,αρώματα,σκέψεις,όνειρα,εικόνες,παιχνίδι,ξεγνοιασιά μα καί μπόλικη αγάπη καί χρυσόσκονη σαν αυτή που στολίζει τα παραμύθια,θα κάνουμε ένα οδοιπορικό της μνήμης. Μέσα στην λιτότητά του,δίχως να είναι εξεζητημένο,μιλάμε για ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο. Ένα βιβλίο που με έκανε να περάσω πραγματικά καλά καί σας προτρέπω να αναζητήσετε κι εσείς. Θα ξυπνήσει μνήμες στους μεγαλύτερους καί στις μεγαλύτερες καί οι νεότεροι/ες θα ρίξουν κλεφτές ματιές στο παρελθόν,θα αντιληφθούν πολλά καί θα εκτιμήσουν άλλα τόσα.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΘΕΟΔΩΡΑ ΤΣΑΧΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΛΥΚΟΦΩΣ