Ο αδόκητος χαμός των ρόδων

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

Τίτλος: Ο αδόκητος χαμός των ρόδων

Ποιήτρια:  Φωτεινή Ουζουνίδου

"Άρχισα να σε ψάχνω ανάμεσα στα πρώτα αγριόκρινα του Σεπτέμβρη.

{...}

Μα φαίνεται εσύ είχες μέσα σου ένα ατέλειωτο χειμώνα

κι εγώ έναν τρελό Απρίλη.''

(''Τρελός Απρίλης'',σελ.35)

Πώς θα ήταν η ζωή μας,αν δεν υπήρχε η ποίηση κι όλα όσα εκείνη μας προσφέρει;

Αγαπώ την ποίηση καί όσα προσλαμβάνω,ή,δύνανται να ειπωθούν μέσω αυτής...

Χαίρομαι δε,όταν οι νέοι/ες δημιουργοί στρέφονται προς εκείνη. Όπως,άλλωστε,συνέβη καί με την πρώτη ποιητική συλλογή της ανερχόμενης ποιήτριας Φωτεινής Ουζουνίδου,με τίτλο ''Ο αδόκητος χαμός των ρόδων".

Άραγε,τί θα βιώσουμε κατά την διάρκεια της ανάγνωσης των ποιημάτων;

Τί περιμένουμε; 

Μία ηθελημένη ''πτώση'' προς τα άδυτα της ψυχής,ή,μία εκ βαθέων εξομολόγηση;

Σάμπως υπάρχει κάποια διαφορά επί της ουσίας;

Μάλλον,όχι...

Διότι,όταν ένας ποιητής/μία ποιήτρια επιλέγει να ''ξεγυμνωθεί'' καί να εκτεθεί μπροστά στα μάτια των αναγνωστών/στριων,αυτά τα δύο είναι το ένα καί το αυτό. Απλά διαφέρουν οι λέξεις,καθώς σε μία πιο ελεύθερη εκδοχή μοιράζονται το ίδιο νόημα...

"Να είσαι προσεκτική με τους δαίμονές σου.

Μην τους κρατάς για πολύ συντροφιά.

Μπορεί εύκολα η κακία τους

να πάρει μέσα σου σάρκα και οστά''

(''Ανάβαση'',σελ. 68)

Η ποιήτρια έχει μία εξελίξιμη καί πολύ γλαφυρή πένα που συνδυάζει αρμονικά τον ρεαλισμό με την λυρικότητα κι αυτό την βοηθά να διεισδύσει αθόρυβα κι αβίαστα στην σκέψη καί στην ψυχή μας. Θα μας μιλήσει σαν να απευθύνεται σε ένα δικό της προσφιλές άτομο. Δεν θα κρυφτεί,αλλά ούτε καί θα ντραπεί. Θα ζήσουμε ό,τι βιώνει καί θα περάσουμε από τον ίδιο κυκεώνα συναισθημάτων με εκείνη. Σαν κάθε ποίημα να μοιάζει με το κάθε βήμα που πρέπει να κάνουμε καί σκαλί σκαλί να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό. 

Λύτρωση;

Αγάπη καί αποδοχή του εαυτού μας;

Απαλλαγή του όποιου αρνητικού φορτίου;

Συνειδητοποίηση πως τα όποια μαθήματα παίρνουμε στην ζωή καί τα συναισθήματα που πηγάζουν από αυτά,τελικά μόνο υπέρ μας λειτουργούν;

Πείτε το όπως επιθυμείτε. Εγώ πάντως είχα την αίσθηση πως έγινα ένα με την ποιήτρια καί ολοκληρώνοντας την ανάγνωση των ποιημάτων ένιωθα πλήρης...

"Τώρα ξέρω ότι τ'αγκάθια δεν πονάνε.

Τώρα ξέρω ότι τ'αγκάθια μ'έκαναν δυνατή.

Τώρα ξέρω ότι οι πληγές 

έγραψαν τα ποιήματα.''

("Ο αδόκητος χαμός των ρόδων",σελ.78)

Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανεμολόγιο.

Περιγραφή:

Τα βράδια πάσχιζα να πάρω αναπνοή. Αναρωτιόμουν αν πριν πάω να ξαπλώσω, έσβησα πίσω μου το φως της κουζίνας πριν κλείσω την πόρτα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως το έκανα, έστω κι αν οι άλλοι ήξεραν ότι το έκανα, μα εγώ δεν το πίστευα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως μπορούσε ν’ αναπνεύσει κανονικά, πως μπορούσε να βυθιστεί σε ήρεμο και βαθύ ύπνο, έστω κι αν στη βάση του λαιμού μου, χτυπούσε ατέρμονα την πόρτα του το μικροκαμωμένο χέρι ενός φτερωτού αγγέλου.

Τότε ήμουν μια κάμπια μονάρχης λίγο πριν μπει στην κοσμική σκηνή της χρυσαλίδας.

Τις μέρες αναζητούσα παρτέρια με ηλιόλουστα χρυσάνθεμα, ανθισμένα στις ενδιάμεσες λωρίδες των πεζών. Το μόνο που έβρισκα, ήταν άδειες κυψέλες αντικαταθλιπτικών χαπιών, να τις φωτίζει ο ήλιος, και άνδρες ξυπόλητους καθισμένους σε παγκάκια έξω από τους φούρνους και τα φαρμακεία να παραμιλούν για την κλεμμένη δυστυχία.

Παραπατούσα σε ημιφωτισμένες σκάλες. Σκόνταφτα σε ασφυκτικούς διαδρόμους. Εγκλωβιζόμουν σε παλιούς ανελκυστήρες. Τα ελάσματα που συγκρατούσαν τα φτερά μου είχαν ξεχαρβαλωθεί κι εγώ έψαχνα μάταια κάποιον να τα επισκευάσει. Να ξεπλύνει τις κηλίδες από αίμα που τα είχαν καλύψει.

Μέχρι να φτιαχτούν τα διαλυμένα μου φτερά, έπρεπε να μάθω να ανασαίνω απ’ την αρχή. Μου πήρε καιρό μέχρι να τα καταφέρω, μα στο τέλος κατάλαβα πως ό,τι μας συνθλίβει, μας κάνει τελικά αγγέλους λουσμένους με φως.

Φωτεινή Ουζουνίδου