Δέκα πόντους μαύρο χιόνι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Τίτλος: Δέκα πόντους μαύρο χιόνι

Καί στο πρώτο άκουσμά του,ξεκινά ένας εσωτερικός διάλογος μεταξύ εμού καί του εαυτού μου...

Μα θα μπορούσε στ'αλήθεια να υπάρξει μαύρο χιόνι;

Γιατί όχι;

Μα το χιόνι είναι ολόλευκο καί η θέα του αρκεί να μας προσφέρει μία εσωτερική γαλήνη. Έτσι δεν είναι;

Εάν ζούσαμε σε ένα παραμύθι κι όχι στην αληθινή ζωή,τότε,ναι,θα ίσχυε αυτό. Όμως η ζωή μας απέχει κατά πολύ από τα παραμύθια. Καί πολλές φορές το χιόνι σκεπάζει πολλά απ΄τα άσχημα που συμβαίνουν γύρω μας. Εξ ου καί το μαύρο χρώμα που αποκτά,όταν ''λερώνεται'' ερχόμενο σε επαφή με τα κακώς κείμενα.

Ωραία όλα αυτά. Μα γιατί δέκα πόντους;

Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα ως κάτι όχι πολύ,αλλά ούτε καί λίγο. Ή αναφορικά με το μέτρημα των χρόνων καί των καίριων στιγμών...

Αυτό το πινγκ-πονγκ ερωτοαπαντήσεων έβλεπα πως θα διαρκούσε πολύ,οπότε καί το σταμάτησα. Φοβόμουν μην βρεθώ σε κάποιο ''αδιέξοδο'',ή,μήπως έχανα κάτι από την αξία του βιβλίου...

Στην πένα ο συγγραφέας Πάνος Νιαβής,που με το πρώτο του τούτο μυθιστόρημα,έρχεται να μας ξεβολέψει από τις αναπαυτικές μας θέσεις. Ένα βαθειά κοινωνικό,-ίσως για κάποιους/ες σκληρό-,μυθιστόρημα,ενισχυμένο από τα ιστορικά καί πολιτικά γεγονότα της τότε εποχής. Ένα μυθιστόρημα που το διακρίνει η σφοδρότητα της ωμής του ειλικρίνειας,η ενδελεχής ιστορική έρευνα από μεριάς του συγγραφέα,η αντικειμενική του στάση απέναντι προς όλα,η αγάπη που τρέφει γι'αυτόν τον τόπο,αλλά καί η βαθύτερη ανάγκη για δικαίωση όλων εκείνων που τόσο άδικα τους φέρθηκε η ζωή καί μετέπειτα η ιστορία.

Περιγραφή:

«Εγώ που σας ιστορώ εδώ, Δασιά με λένε!

Γεννήθηκα στις πέτρινες πτυχώσεις της ιστορίας σε δίσεκτους χρόνους. Λαγγεύω για την αλήθεια με το ελάχιστο φως των ματιών μου που γέρασε. Οι εικόνες ακαθόριστες, παλιές και ξεθωριασμένες. Ένα αθώο φόρεμα της νιότης μου πλαταγίζει νοερά στον αέρα. Η βροχή και η αμφιβολία εξατμίζονται σαν παλιά πεπρωμένα…»

Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα επαρχιακό γηροκομείο. Η Δασιά, η ηρωίδα, απολογείται στο Θεό για τις αμαρτίες, τα κρίματα και τα φονικά που βαραίνουν την πολυτάραχη ζήση της.

Τα γεγονότα και οι εκδοχές τους εναλλάσσουν ρόλους ή αποσιωπώνται μες στη λήθη. Ο τόπος καταπίνει το χρόνο, το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, το όνειρο παίρνει το πάνω χέρι από την πραγματικότητα, η ζωή παντρεύεται στο τέλος το θάνατο…

Μία εκ βαθέων,λοιπόν,εξομολόγηση της κεντρικής ηρωϊδας,όχι μόνο στον Θεό,αλλά θεωρώ καί προς όλους κι όλες εμάς που θα γίνουμε αυτήκοοι μάρτυρές της,θα διαβάσουμε μέσα στο παρόν μυθιστόρημα. Ναι,το πιστεύω αυτό που λέω. Λένε πως όλοι κι όλες έχουμε λίγο Θεό μέσα μας,αλλά επικρατεί η ανθρώπινη φύση,με όλα τα χαρακτηριστικά της. Τις αδυναμίες,τα πάθη,τα λάθη,τα θετικά καί τα αρνητικά της κι όλα τα συναισθήματα που συγκρούονται με την λογική. 

«Απολογούμαι θα πει πως θέλω να αναπαυτώ οριστικά μες στην ευρύχωρη αγκάλη της συγνώμης σας»…

Απολογούμαι θα πει πως αφήνω πίσω μου ό,τι με βαραίνει...

Απολογούμαι θα πει πως ''απογυμνώνομαι'' μπροστά στον Θεό καί κατ'επέκταση καί στους γύρω μου...

''Δασιά'' το όνομα που επιλέγει να δώσει ο συγγραφέας στην κύρια πρωταγωνίστρια καί η αλήθεια είναι πως φαντάζει τραχύ,άκαμπτο καί δύσκολο να το προφέρεις,αλλά δεν θα μπορούσε να υπάρξει άλλο πιο ταιριαστό για εκείνη. Όπως,άλλωστε,καί με τα ονόματα των λοιπών προσώπων του κειμένου. Ευφάνταστα καί πρωτότυπα,αναδεικνύουν τις πτυχές του χαρακτήρα όλων των προσώπων. Ή πολύ απλά μπορεί να ήρθαν να ταιριάξουν με τον τρόπο που όλες οι κακουχίες καί οι εμπειρίες της ζωής διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα τους. Διότι,είναι πολύ εύκολο να κρίνουμε τα αρνητικά ενός ανθρώπου,χωρίς να έχουμε πρώτα σκεφτεί το τι έχει περάσει. Καί μην ξεχνάμε πως πολλές πεποιθήσεις καί λανθασμένες τωρινές στάσεις ζωής είναι απόρροια όλων αυτών των τραγικών.

Αγάπησα το πάντρεμα της τοπικής ντοπιολαλιάς με τον σύγχρονο οικείο λόγο. Όχι μόνο μου καθιστούσε πιο αληθοφανές καί πειστικό όλο το κείμενο,μα με βοηθούσε να κρατήσω τις όποιες ισορροπίες μέσα σε αυτήν την ακατάπαυστη καί έντονη συναισθηματική ''δίνη'' που γεννούσε στην ψυχή μου η σαρωτική καί κοφτερή πένα του συγγραφέα. Ναι,είναι ένα από τα πιο δυνατά βιβλία που έχω διαβάσει καί νιώθω την ανάγκη να σας προτρέψω να το διαβάσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΠΑΝΟΣ ΝΙΑΒΗΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΡΜΟΣ