Μια ιστορία μόνο - Μέρος 2ο: Η κληρονομιά

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ

"Μια ιστορία μόνο - Μέρος 2ο: Η κληρονομιά"

"Δεν σημειώνουμε όλα εκείνα που μας διηγούνται οι γονείς μας, γιατί πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα εκεί να τα επαναλάβουν αν χρειαστεί εκείνοι, οι εκπρόσωποι και χρονικογράφοι του παρελθόντος […]. Τα υπόλοιπα όμως, αυτά που δεν σημειώνουμε στο μυαλό μας, τα κλειδιά για τις εισόδους στα περασμένα; Αυτά που τα ξαναβρίσκουμε; Είναι να σκάει κανείς όταν σκέφτεται ότι κάποτε μας είχαν προσφερθεί επανειλημμένα, σε ασημένιους δίσκους, πρόθυμα και χωρίς εμφανή χρέωση, και μετά χάθηκαν για πάντα." (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Μετά από έναν χρόνο αναμονής,επιτέλους έχουμε την δυνατότητα να διαβάσουμε το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας ''Μια ιστορία μόνο'' της συγγραφέως Καλής Δοξιάδη,με τίτλο ''Η κληρονομιά'',το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Άν καί τα θεμέλια της ιστορίας μπήκαν στο πρώτο βιβλίο καί πατάμε σε μία στέρεα βάση,τώρα σε αυτό το βιβλίο η συγγραφέας μας πιάνει ξανά από το χέρι καί συνεχίζει όχι από εκεί που μας άφησε,αλλά 27 χρόνια αργότερα. Σίγουρα θα αναρωτιέστε γιατί να υπάρχει αυτή η μεγάλη χρονική απόσταση ανάμεσα στις ιστορίες των δύο βιβλίων. Προσωπικά βρήκα πολύ σωστή αυτήν την κίνηση της συγγραφέως. Από την μία μεριά,μπορούμε να δούμε την εξέλιξη των προσώπων μετά την πάροδο αυτών των ετών καί από την άλλη,εκτονώνονται τα όποια συναισθήματα κι οι εντάσεις καί την θέση τους παίρνουν νέα. Αυτό,όμως,που μένει σταθερό είναι οι αναμνήσεις... Καί απ'αυτές,όσο καί να προσπαθήσουμε,δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε...

Ένα ακόμη στοιχείο,που μου έκανε εντύπωση πιάνοντας το βιβλίο στα χέρια μου,είναι ο τίτλος του,''Η κληρονομιά''. Άραγε,τί αφορούσε αυτή η κληρονομιά; Ποιος/οι κληροδότης/ες καί ποιο/α το άτομο/τα άτομα που θα λάμβαναν ό,τι σχετιζόταν με αυτήν την κληρονομιά; Καί πολλά ακόμα ερωτήματα γεννιούνται στο μυαλό μας ακούγοντας τον τίτλο καί συνδυάζοντάς τον με αυτήν την ιδιαίτερη εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλο. Σαν αυτές οι παλιές πόρτες που ανοίγουν μοιάζουν να μας προ(σ)καλούν να τις διαβούμε καί να αντικρούσουμε όλα όσα κρύβουν τόσα χρόνια καί περιμένουν να φανερωθούν μαζί με τα όποια αποτελέσματα μπορεί να επιφέρουν στις ζωές όλων...

"Είκοσι εφτά χρόνια μετά το τέλος του πρώτου βιβλίου Το σπίτι στα βράχιαη Ανθή φτάνει στην Κέρκυρα με σκοπό να πουλήσει το εγκαταλελειμμένο πια σπίτι. Τρεις μέρες γεμάτες συναντήσεις και αναμνήσεις καταλήγουν με τη συνειδητοποίηση ότι γύρισε εκεί που ανήκει. Σε αυτό το βιβλίο η χρονιά που πρωτοστατεί είναι το 1976, η χρονιά που μαθαίνει πολλά, μέσα από νέες ιστορίες για τον Γιάγκο, τη θεία Ελένη, τον πατέρα της, τον θείο Βίκτωρα, τη Λοξάντρα, και ανταμώνει νέα πρόσωπα από τα παλιά. Κυρίως όμως η χρονιά που συνειδητοποιεί πολλά για τον εαυτό της." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Για να μην γίνω κουραστική επαναλαμβάνοντας τα κοινά στοιχεία ως προς την δομή,αλλά καί κατ'επέκταση την υπόθεση (πάντα με την όποια εξέλιξη) που ενώνουν τα δύο βιβλία στερώντας,άθελά μου,κάτι από την ομορφιά τους,θα σας πω πως διαβάζοντας αυτό το δεύτερο βιβλίο θα ζήσετε έντονες συγκινήσεις,θα λάβετε περισσότερες πληροφορίες,θα βρείτε νέα κομμάτια που συμπληρώνουν την εικόνα αυτού του ιδιότυπου ''παζλ'' καί κυρίως,θα φτάσετε ένα βήμα πιο κοντά στην τελική λύτρωση. Η συγγραφέας,με φανερή την εξέλιξη στον λόγο της,θα μας προσφέρει ένα ακόμα πιο καλογραμμένο καί σφιχτοδεμένο μυθιστόρημα που θα μπορούσε κάλλιστα να μιλάει για την ιστορία οποιασδήποτε οικογένειας στην χώρα μας. Εγώ ανυπομονώ για την συνέχεια στο τρίτο καί τελευταίο βιβλίο. Αναζητήστε το!

Καλή ανάγνωση!

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΚΑΛΗ ΔΟΞΙΑΔΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: METAIXMIO

Διαβάστε την κριτική μου για το πρώτο βιβλίο ''Μια ιστορία μόνο: Το σπίτι στα βράχια" εδώ: https://www.dominicamat.gr/2022/01/blog-post_20.html?m=1