Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γιώργο Ανδρίτσο

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΔΡΙΤΣΟΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Σημερινός μου καλεσμένος στην στήλη των συνεντεύξεων ο συγγραφέας Γιώργος Ανδρίτσος. Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις του. Από τις εκδόσεις Αγγελάκη κυκλοφορεί το βιβλίο του με τίτλο ''Εδώ δεν είναι Αμερική (ή μήπως είναι;)''. Του εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν,μπορούν να το προμηθευτούν είτε από το επίσημο site του εκδοτικού,είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο. 

Για να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Τί ήταν αυτό που σας παρακίνησε για να ασχοληθείτε με την συγγραφή; 

Γ.Δ. Εάν μου έλεγε κάποιος πριν από τριάντα χρόνια ότι μία μέρα θα γινόμουν συγγραφέας, θα του έλεγα, τρελός παπάς σε βάφτισε. Αλλά η τότε σύντροφός μου είχε άλλη γνώμη. Από την ημέρα που με γνώρισε ήξερε, κατά έναν περίεργο τρόπο, ότι κάποτε θα γινόμουν συγγραφέας. Κι αυτό, ίσως επειδή κατά καιρούς με έβλεπε να γράφω στα σημειωματάριά μου λέξεις, φράσεις, ιδιωματισμούς και στοχαστικές σκέψεις. 

Στο σχολείο δεν ήμουν κι από τους καλύτερους μαθητές˙ούτε η γραφή ούτε η ανάγνωση με ενδιέφεραν. Έβρισκα το σχολείο βαρετό και το μόνο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν να κάνω παρέα με τους φίλους μου, να καπνίζουμε κανένα τσιγάρο που και που, να πίνουμε μπύρες, να παίζουμε μπιλιάρδο, να πηγαίνουμε σε ντισκοτέκ, να πίνουμε κοκτέιλ και να φλερτάρουμε με τα κορίτσια. 

Το να γίνω συγγραφέας βρισκόταν στη σφαίρα της φαντασίας. Τότε τα πάθη μου ήταν διαφορετικής φύσεως. Κάθε φορά που έβλεπα μία ενδιαφέρουσα ταινία, τα πάθη μου έπαιρναν διαφορετικές μορφές, χρώματα και σχήματα. Για παράδειγμα, όταν είχα δει την ταινία Top Gun, ήθελα να γίνω πιλότος. Πολύ σύντομα, αφού είδα τον Ταξιτζή του Μάρτιν Σκοτσέζε, η επιθυμία μου να γίνω πιλότος εξανεμίστηκε. Τώρα ήθελα να γίνω σαν τον Τράβις τον ταξιτζή. να περιπλανιέμαι στην πόλη τη νύχτα και να την καθαρίσω από όλη τη βρωμιά και την απάτη. Λίγους μήνες αργότερα, όταν είδα το Επάγγελμα: ζιγκολό... λοιπόν, μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια. 

Εν ολίγοις, για πολλά χρόνια τα πάθη μου με παρέσερναν, έσπαγαν τη ρουτίνα της ζωής μου και την έκαναν πιο ενδιαφέρουσα. Ήταν μετά από μια δεκαετία και αφού είχα ταξιδέψει τον κόσμο, είχα διαβάσει βιβλία και είχα δει πολλές ταινίες, που η ιδέα να γράψω ένα διήγημα ή ένα μυθιστόρημα άρχισε να αναδύεται από το σκοτάδι. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι ένας από τους λόγους που έγραφα, γράφω και θα συνεχίσω να γράφω είναι γιατί μου αρέσει η κομψότητα και η χάρη των γραμμάτων. Μου αρέσει ο ρυθμός και η μουσική τους, η γεωμετρία και η μαγεία τους. Τα γράμματα είναι τα δομικά στοιχεία του συναισθηματικού, πνευματικού, ψυχικού και υλικού μας κόσμου. Είναι ένας κόσμος καλυμμένος με ένα πέπλο μαγείας και μυστηρίου που περιμένει υπομονετικά να ανακαλυφθεί.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Από τις εκδόσεις Αγγελάκη κυκλοφορεί το βιβλίο σας ‘’ Εδώ δεν είναι Αμερική (ή μήπως είναι;)’’. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’αυτό;

Γ.Δ. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτή η βαθιά ανθρώπινη συλλογή δεκαέξι διηγημάτων εκτυλίσσεται με φόντο την οικονομικά ταλαιπωρημένη κοινωνία της Ελλάδας, την ανεργία, την φτώχεια και τη βία. Το θέμα των ιστοριών μας αφορά τόσο ως πολίτες όσο και ως ανθρωπότητα και δίνει μια σπίθα για έξυπνες πλοκές.

Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου προσπαθούν να επιβιώσουν σε πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά όπου η οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, αντί να τους χαλαρώσει, σφίγγει τη ζώνη γύρω από τον λαιμό τους ακόμα περισσότερο. Καθώς ανακύπτουν καθημερινά διλήμματα, οι χαρακτήρες ωθούνται στην άκρη ενός γκρεμού, όπου η ηθική, οι αρετές, οι αρχές και οι αξίες τους δοκιμάζονται.

Υπάρχει άφθονη δράση, μυστήριο, ένταση, σασπένς και χιούμορ που σίγουρα θα μαγέψουν, θα ιντριγκάρουν και θα τραβήξουν την προσοχή του αναγνώστη. Το ανοιχτό φινάλε των ιστοριών θα δώσει στους αναγνώστη την ευκαιρία να αναλογιστεί αυτά που μόλις διάβασε και να αποφασίσει μόνος τους, τι θα έκανε αν ήταν στη θέση των χαρακτήρων.

Πιστεύω ότι κάθε ιστορία χαράζει με ειλικρίνεια και δυναμισμό τη δική της διαδρομή που τελειώνει με μια αίσθηση αρμονίας, δικαιοσύνης και αισιοδοξίας. Εδώ, τίποτα δεν μας θυμίζει Αμερική. Εδώ, δεν υπάρχει Χόλιγουντ, Λας Βέγκας ή Route 66 με μοτέλ χτισμένα εδώ κι εκεί. Εδώ όλα φαίνονται διαφορετικά. Λοιπόν, εδώ δεν είναι Αμερική, (ή μήπως… είναι;).

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Πώς η συχνά ειπωμένη φράση ‘’Εδώ δεν είναι Αμερική’’ επιλέχθηκε ως τίτλος του βιβλίου μαζί με την παράθεση του ‘’ (ή μήπως είναι;)’’;

Γ.Δ. Όταν σπούδαζα για το μεταπτυχιακό μου στη δημιουργική γραφή, στην πόλη Μπαθ της Αγγλίας, το 2013, χώρα όπου έζησα για εννιά χρόνια, ο βασικός μου καθηγητής, βραβευμένος ποιητής και μυθιστοριογράφος, Τζέραρντ Γούντγουορντ, μου πρότεινε να γράψω για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, αν και είχα καταθέσει μία άλλη πρόταση για συλλογή διηγημάτων.

Εάν ήξερα τότε ότι θα ήταν μια τόσο δύσκολη αποστολή, πραγματικά δεν θα την ξεκινούσα ποτέ. Ήταν αρκετές φορές που ήθελα να ρίξω μαύρη πέτρα, αλλά έχω μάθει στη ζωή μου ότι όταν δίνεις υποσχέσεις, καλό είναι να τις κρατάς. Κι έτσι, μετά από μία έρευνα δύο μηνών στην Ελλάδα, έγραψα πέντε ιστορίες, τις παρέδωσα, πήρα καλό βαθμό, και στα επόμενα χρόνια και μετά από ενδελεχή έρευνα στους δρόμους μιλώντας με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και διαβάζοντας όσο μπορούσα για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι συμπολίτες μου στην καθημερινότητά τους, έγραψα άλλες δεκαπέντε ιστορίες. Και τολμώ να πω ότι, κοιτώντας μέσα από διαφορετικά πρίσματα τη σκληρή πραγματικότητα εκείνων των χρόνων και με τις κεραίες μου τεντωμένες για τον παραμικρό ψίθυρο, στην πορεία ξεδίπλωσα πτυχές του χαρακτήρα μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν και έμαθα πάρα πολλά σημαντικά πράγματα για τη ζωή και τον θάνατο, πράγματα που θέλω να πιστεύω ότι με κάνουν χαρούμενο που αναπνέω ακόμη.

Τον τίτλο του βιβλίου, όπως και θα διαπιστώσει και ο αναγνώστης, τον επέλεξαν οι χαρακτήρες μου. Όσο για την παράθεση (ή μήπως είναι?) τον επιλέξαμε με την συγγραφική μου ομάδα για να κινήσουμε το ενδιαφέρον του αναγνώστη. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Πού στοχεύετε μέσα από το νόημα κάθε διηγήματος που περιέχεται στο βιβλίο σας;

Γ.Δ. Πιστεύω ότι τα διηγήματα μου - αν και είναι σαν ένας εννιαίος οργανισμός, γιατί όλα τους έχουν σαν φόντο την οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα – έχουν πολλά επίπεδα ανάγνωσης από τα οποία πηγάζουν διαφορετικά νοήματα και ιδέες. Είναι σαν τα λαζάνια. Η δουλειά του κάθε συγγραφέα, με απολύτως κανέναν διδακτισμό, είναι να καταφέρει να προβληματίσει και να συγκινήσει τον αναγνώστη, να τον διασκεδάσει και να τον κάνει να συλλογιστεί στο τέλος κάθε ιστορίας για τις διαφορετικές πτυχές της πραγματικότητας και για τα προβλήματα που τον απασχολούν ή θα τον απασχολήσουν. 

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Άν υπήρχε μόνο ένας λόγος για τον οποίο θα προτείνατε στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο σας,ποιος θα ήταν αυτός καί γιατί;

Γ.Δ. Ως Έλληνας συγγραφέας που έζησε επί σειρά ετών στο εξωτερικό και ταξίδεψε σε πολλές χώρες, νομίζω ότι είμαι στην πλεονεκτική θέση να έχω μία εμπεριστατωμένη και περιεκτική γνώμη σχετικά με τα δρώμενα της χώρας μου και ταυτόχρονα να τα συγκρίνω με αυτά του εξωτερικού. Και νομίζω αυτό έχει σπουδαία σημασία επειδή άν κάποιος/α δεν έχει ταξιδέψει και ζήσει σε άλλες χώρες, ίσως να μην μπορέσει ποτέ να εκτιμήσει ή να αποτιμήσει αυτό που έχει μπροστά στα μάτια του. 

Διαβάζοντας τα διηγήματα πιστεύω ότι ο αναγνώστης, μέσω των τρισδιάστατων χαρακτήρων, θα μπορέσει να διακρίνει και να ταυτιστεί με τους διαφορετικούς και δύσκολους τομείς της ελληνικής πραγματικότητας, να τους επεξεργαστεί, να τους φιλτράρει και να κατανοήσει ο ίδιος, ποιοί είναι οι λόγοι που αυτή η πανέμορφη χώρα οδηγήθηκε στο χείλος του γκρεμού?     

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Έχετε κάποιο όραμα σαν συγγραφέας; Κι αν ναι,ποιο είναι αυτό;

Γ.Δ. Κάθε καλλιτέχνης έχει κάποιο όραμα. Φυσικά. Εγώ θα ήθελα να ξυπνήσω μία μέρα, να ακούσω και να δω έναν καλύτερο κόσμο όπου η αδικία, το μίσος, η εκμετάλλευση και η βία θα έχουν αντικατασταθεί από δικαιοσύνη, καλοσύνη, ευτυχία και αγάπη.  

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Τέλος,πώς ονειρεύεστε την συγγραφική σας πορεία από εδώ καί πέρα;

Γ.Δ. Θα προτιμούσα τη λέξη οραματίζομαι. Πιστεύω ότι θα πάει πάρα πολύ καλά. Πριν από μερικούς μήνες υπέγραψα συμβόλαιο με έναν Αμερικανικό εκδοτικό οίκο. Η συλλογή διηγημάτων θα είναι διαθέσιμη για τους πέλατες τους από τον Ιούνιο του 2023, αλλά η επίσημη ημερομηνία έκδοσης είναι στις 8 Αυγούστου του ίδιου έτους. Ο εκδότης και η ομάδα του πιστεύουν στο έργο μου και όλοι μαζί θα κάνουμε ό,τι καλύτερο περνάει από το χέρι μας, σχετικά με το μαρκετινγκ, για να διακριθεί το βιβλίο στην Αμερικανική αγορά και όχι μόνο. 

Επίσης αυτόν τον καιρό μεταφράζω στα Αγγλικά μία λογοτεχνική πραγματεία, ''Και το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας πηγαίνε στον ...  Μπομπ Ντύλαν?''. Το βιβλίο το έγραψε ο Δημήτρης Π. Νάσκος και στο οποίο έκανα την ελληνική επιμέλεια. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δίαυλος. 

Ταυτόχρονα τελειώνω το πρώτο μου μυθιστόρημα, ''Σκοτεινά Μονοπάτια'', που θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα, άνοιξη-καλοκαίρι του 2023. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση,Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat

Διαβάστε την κριτική μου για το βιβλίο εδώ: https://www.dominicamat.gr/2022/01/blog-post_91.html