ΜΙΡΑΜΠΕΛ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Ως αναγνώστρια,θεωρώ πως υπάρχουν ιστορίες που πρέπει να ειπώνονται την στιγμή που γεννιούνται στο μυαλό των δημιουργών. Στο ερώτημα,κάθε πότε πρέπει να γράφει καί να εκδίδει νέο βιβλίο ένας/μία συγγραφέας,θα μου επιτρέψετε να μην σας απαντήσω βάσει ενός ''ενδεδειγμένου'' χρονικού πλαισίου,αλλά με βάση το σκεπτικό του πως καί του πότε θα είναι ολοκληρωμένο το έργο,τόσο από άποψη γραφής,όσο καί από άποψη νοήματος. Χάρηκα,λοιπόν,ιδιαίτερα που σε σχετικά σύντομο διάστημα μετά την ανάγνωση του εξαιρετικού βιβλίου ''Βαριάντα'',μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω καί το νέο μυθιστόρημα της συγγραφέως Νατάσσας Καραμανλή,με τίτλο ''Μίραμπελ'',που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα μυθιστόρημα που κινείται στο είδος του ιστορικού/κοινωνικού καί που διαφέρει από το προηγούμενό της,ενώ δεν παύει να μας προκαλεί δυνατές συγκινήσεις....

Κλασικά,όλα για μένα ξεκινάνε από τον τίτλο. 

''Μίραμπελ''

Μα πόσο ιδιαίτερο καί πρωτότυπο όνομα! Σχεδόν κουκλίστικο! Σαν να έχει βγει από τις σελίδες κάποιου παραμυθιού καί μας γεμίζει από όμορφα χρώματα καί συναισθήματα... Αυτές ακριβώς ήταν οι πρώτες μου σκέψεις ακούγοντάς τον. Μα να που δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σε όλα σχεδόν τα παραμύθια πάντα υπάρχει ένας κακός δράκος που καραδοκεί να καταστρέψει όλη την μαγεία καί ό,τι καλό υπάρχει γύρω μας. 

Μήπως,όμως,είχα παρασυρθεί από τον ειρμό των σκέψεών μου; Όχι! Αυτή η εικόνα του εξωφύλλου που εστιάζει στο πρόσωπο καί πορσελάνινο βλέμμα της κούκλας σε συνδυασμό με αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα καί τα μαχητικά που έριχναν τις βόμβες,δεν μπορούσε να μην επιβεβαιώσει τις όποιες μου σκέψεις. Η ζωή δεν είναι παραμύθι πάντα με ευτυχισμένο τέλος...

"Με λένε Μίραμπελ. Είμαι μια κούκλα. Όχι σαν τις άλλες· ασυνήθιστη. Πήρα μορφή σε ένα εργοστάσιο στη Γερμανία, σε μια βάναυση εποχή. Ολόγυρα πόλεμος, μπαρούτι και μίσος. Δε θα έπρεπε να νιώθω, δεν πλάστηκα για να αισθάνομαι, αλλά για να γαληνεύω ψυχές. Να γίνομαι κουβέρτα και χαλί να στρώνουν τα μικρά κορίτσια τις εύθραυστες λέξεις τους. Αν μπορούσα να κλάψω, θα το έκανα με μανία. Μα οι κούκλες δεν κλαίνε. Δε βουρκώνουν. Από τα γυάλινα μάτια τους στάζει μονάχα μια στάλα ελπίδας, η ιστορία κάποιου ξεφτισμένου παρελθόντος κι ένα απόθεμα αγάπης που θα μπορούσε να είναι παντοτινό. Αλλά στο ανθρώπινο είδος τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Απολύτως τίποτα. Είμαι πλέον πεπεισμένη γι’ αυτό. Η διαπίστωση αυτή με θλίβει, αλλά αναγνωρίζω τη δυναμική της. Είναι άμυνα. Αναρωτιέμαι αν κατάφερα να μπαλώσω τις τρύπες των ανθρώπων. Μέτρησα σώματα, χέρια, μάτια, ηλικίες, χαμόγελα, δάκρυα, ανάσες και βιώματα. Κατοίκησα σε αποθήκη παιχνιδιών, σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε βιβλιοπωλείο, σε σπίτια. Αντίκρισα πολλούς θανάτους – με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο. Γιατί οι άνθρωποι πνίγουν με τα ίδια χέρια που αγκαλιάζουν; Γιατί;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

''Μίραμπελ'',λοιπόν,η πρωταγωνίστρια. Καί όσο κι αν μας φαίνεται οξύμωρο ως συνθήκη,-με δεδομένο πως μιλάμε για ένα βιβλίο που απευθύνεται σε ενήλικες-,κάθε άλλο παρά τυχαία μπορεί να θεωρηθεί η παρουσία της μέσα σε αυτό καί δη σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Άραγε,αν οι κούκλες μπορούσαν να μας μιλήσουν,τί θα μας έλεγαν; 

Κι αν ναι,πόσα μυστικά,σκέψεις,συναισθήματα καί ιστορίες θα είχαν να μας διηγηθούν; 

Θα ήμασταν ποτέ πραγματικά έτοιμοι/ες να τα ακούσουμε; 

Θα τρομάζαμε από την σφοδρότητα της αλήθειας,ή,θα την αποδεχόμασταν ως έχει;

Δεν ξέρω για εσάς,αλλά εμένα με γοητεύουν τα βιβλία,οι ιστορίες των οποίων ξεδιπλώνονται μέσα στις σελίδες τους μέσα από μία κυκλική διαδρομή. Σαν να περικλείονται όλα καί σαν να μην αφήνεται το οτιδήποτε πίσω. Έτσι κι εδώ,ο κύκλος θα ανοίξει καί θα κλείσει με τον τρόπο που αρμόζει στην ιστορία. Με εναλλαγή πρωτοπρόσωπης σε τριτοπρόσωπη αφήγηση καί τούμπαλιν,το βιβλίο είναι άρτιο καί καλογραμμένο. Σκιαγραφεί εποχές,καταστάσεις (σε πολλά επίπεδα που μας απασχολούν ως κοινωνία),ανθρώπινες συμπεριφορές καί σχέσεις. Έστω καί χρόνια μετά,η συγγραφέας μέσα από την παρούσα ιστορία μιλάει με σεβασμό καί για δικαίωση αυτών των ανθρώπων που τόσο άδικα καί βίαια βασανίστηκαν καί εκδιώχθηκαν εξαιτίας της παράνοιας ενός ανθρώπου (κι όχι μόνο). 

Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα καί μπορώ να πω πως θα μείνει καιρό νωπό στην μνήμη μου. Το έκλεισα φανερά συγκλονισμένη από την δύναμη της αλήθειας καί των συναισθημάτων,που πηγάζουν απ'αυτό,να με κατακλύζουν καί να με παρασύρουν σε μία γλυκόπικρη δίνη. Ένα βιβλίο με καθαρά αντιπολεμικό χαρακτήρα,που εστιάζει στον άνθρωπο καί το πως οι καταστάσεις μας οδηγούν είτε να μεταμορφωθούμε σε άγρια θηρία,είτε να δείξουμε την κάλλιστη πλευρά του εαυτού μας. Ένα βιβλίο που επάξια μπορεί να λάβει την θέση του με τα πιο καλά για την φετινή χρονιά.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΝΑΤΑΣΣΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΨΥΧΟΓΙΟΣ