Συνέντευξη με τις συγγραφείς Ελένη Αποστολάτου και Ελευθερία Μαυρίδου (Ellaria Black)

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΕΛΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΤΟΥ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ (Ellaria Black)

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Σημερινές μου καλεσμένες στην στήλη των συνεντεύξεων οι συγγραφείς Ελένη Αποστολάτου και Ελευθερία Μαυρίδου (Ellaria Black). Τις ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις τους. Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορεί το πρώτο τους βιβλίο με τίτλο ''Οι κανόνες του Δράκου Α’''. Τους εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν,μπορούν να το προμηθευτούν είτε από το επίσημο site του εκδοτικού,είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο.

Για να δούμε τι μοιράστηκαν μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Θα ξεκινήσω με μία ερώτηση που κάνω σε όλους τους συγγραφείς. Πώς μπήκε η συγγραφή στην ζωή σας;

Ελένη: Θυμάμαι πως, από τότε που έμαθα να γράφω και να διαβάζω, σημείωνα στα βιβλία και στα τετράδιά μου κάθε σκέψη, συναίσθημα και απορία και πολλές φορές οι εμπνεύσεις μου έπαιρναν διάφορες μορφές, όπως αυτή του ποιήματος, της έκθεσης και του παραμυθιού. Βέβαια η αλήθεια είναι πως όποτε βαριόμουν να γράψω, εκφραζόμουν και με άλλους τρόπους, όπως για παράδειγμα μέσα από τη χειροτεχνία και τη ζωγραφική.

Ανέκαθεν λοιπόν είχα αυτήν την έμφυτη ανάγκη για έκφραση και τη λαχτάρα να γράφω, και, από την εφηβεία μου και μετά -παρότι έπαψα να ασχολούμαι με τα χόμπι μου- άρχισα να σκέφτομαι το πόσο όμορφα θα ένιωθα αν έγραφα ένα «δικό μου» μυθιστόρημα. Βέβαια οι τρελοί ρυθμοί της ζωής δε μου επέτρεπαν να πραγματοποιήσω αυτή τη σκέψη, ως το 2017 που η ψυχολογία μου έφτασε στον πάτο και η μόνη διέξοδος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα ήταν να πιάσω χαρτί και μολύβι για να διαγράψω εντελώς το χάος που επικρατούσε στο μυαλό μου, γράφοντας το πρώτο μου μυθιστόρημα. Έκτοτε συνειδητοποίησα πως η συγγραφή είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία, γι’ αυτό και αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μου.

Ελευθερία: Πάντα μου άρεσε η ιδέα να συγγράψω το δικό μου μυθιστόρημα, αφού λάτρευα να χάνομαι στις σελίδες όσων διάβαζα και να απορροφώμαι από τους ήρωές τους. Το 2011, μια ευχάριστη αλλαγή ήρθε να δώσει μεγαλύτερο νόημα στη ζωή μου και με ώθησε ν’ ανοίξω τον υπολογιστή. Άρχισα λοιπόν να γράφω δίχως να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, όμως η ανάγκη μου να δημιουργήσω διακόπηκε καθώς νέες αλλαγές ήρθαν το ίδιο ευχάριστα και απρόσμενα και, κάπως έτσι, ό,τι είχα γράψει, έμεινε μισό.

Το 2017, μου ήταν αδύνατον να καταλαγιάσω αυτή τη δυνατή φλόγα που τσουρούφλιζε τα σωθικά μου, και άρχισα να δίνω ζωή στο πρώτο μου μυθιστόρημα. Ακολούθησαν τρία ακόμα και πολλά που δεν ολοκληρώθηκαν λόγω της απαιτητικής καθημερινότητάς μου.

Το 2019 ήταν η χρονιά που έκανα ένα από τα όνειρά μου πραγματικότητα: Στα δεκαπέντε μας, εγώ και η Ελένη, είχαμε εκφράσει την επιθυμία μας να δημιουργήσουμε μαζί μία ιστορία. Και να που αυτή έγινε πραγματικότητα και το απολαμβάνουμε πολύ. Από τότε δε σταματάμε να δίνουμε ζωή στην ακατάπαυστη και τολμηρή φαντασία μας και να περνάμε τα δικά μας μηνύματα μέσα απ’ αυτήν.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο ‘’Οι κανόνες του Δράκου Α’’. Να είναι καλοτάξιδο. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’αυτό;

Ευχαριστούμε πολύ για την ευχή σας! «Οι κανόνες του Δράκου» είναι μια δύσκολη τριλογία που πιστεύουμε πως έχει να περάσει πολλά μηνύματα μέσα από τις σελίδες της. Στο πρώτο βιβλίο, όλα ξεκινούν με την αρπαγή της κεντρικής ηρωίδας από τον Δράκο, έναν αρχιμαφιόζο που θέλει να εκδικηθεί τον αρραβωνιαστικό και μέλλοντα σύζυγό της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα καταστρέφεται η ζωή μιας κοπέλας της διπλανής πόρτας, που είναι γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες και που βλέπει το καλό στα μάτια κάθε ανθρώπου. Όλη αυτή η αναταραχή τη φέρνει αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη της, που δεν είναι άλλος από την κατάρρευση όσων είχε χτίσει για τον εαυτό της και γι’ αυτούς που αγαπά. Έτσι αναγκάζεται να συμπεριφερθεί με έναν τρόπο που δεν είναι ανάλογος του χαρακτήρα και του ήθους της, με μοναδικό σκοπό την επιβίωσή της. Ακόμα όμως και σε αυτό το τρομαχτικό περιβάλλον, η Άννα συνεχίζει να βλέπει το καλό και στα μάτια του Δράκου, απλώνοντάς του το χέρι για να αποδράσουν μαζί από το σκοτάδι. Άραγε, θα τα καταφέρει ή θα χαθεί ολοκληρωτικά μαζί του μέσα σε αυτό;

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Ποια η πηγή έμπνευσης της ιστορίας του βιβλίου σας; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε την συγγραφή του;

Η πηγή έμπνευσης αυτής της ιστορίας δεν είναι άλλη από τη βία που συναντάμε συνεχώς γύρω και μέσα μας. Αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε πάψει να κοιτάμε βαθιά στην ψυχή μας και να επικοινωνούμε εποικοδομητικά τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους συνανθρώπους μας, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζουμε την πηγή του πόνου και να μην τον φροντίζουμε δημιουργώντας άθελά μας μεγαλύτερα προβλήματα, επικαλούμενοι ταυτόχρονα το «καλό» το δικό μας αλλά και των άλλων. Ο πόνος που δεν αναγνωρίζεται και που καταπιέζεται ή αντίθετα βγαίνει σαν χείμαρρος στην επιφάνεια, οδηγεί στον φαύλο κύκλο της βίας. Το μάθημα σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι ν’ αποδείξουμε ποιος είναι ανώτερος και ποιος κατώτερος, αλλά να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε όλοι εν δυνάμει βιαστές σε ψυχικό ή σωματικό επίπεδο και συνένοχοι σε κάθε βίαιη πράξη που, ουσιαστικά, προέρχεται από την έλλειψη της ικανότητάς μας ν’ αγαπήσουμε, ώστε να θεραπευτούμε από τον χρόνιο πόνο και τις αρνητικές επιπτώσεις του.

Η συγγραφή του Α’ μέρους ολοκληρώθηκε σε έναν μήνα, αλλά ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που μας δημιούργησαν οι ήρωές της, που μας ήταν αδύνατον να τους αποχαιρετίσουμε, ιδίως μετά το κλάμα που ρίξαμε γι’ αυτούς. Αποφασίσαμε λοιπόν πως οφείλαμε να τους δώσουμε κι άλλο χρόνο «ζωής» και παρότι το τέλος είχε δοθεί, αναπτύξαμε περισσότερο την πλοκή της, μέσα σε δύο επιπλέον μήνες, μαζί με την επιμέλεια.

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Τί θα επιθυμούσατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες/στριες από την ανάγνωση του βιβλίου σας; Τί να κρατήσουν από τις ιστορίες των ηρώων;

Είναι πολλά αυτά που θα θέλαμε να αποκομίσουν όσοι-ες το διαβάσουν, αλλά  υπάρχουν ακόμα περισσότερα που ίσως δεν τα έχουμε αντιληφθεί καλά καλά εμείς που το γράψαμε, γι’ αυτό ας τους δώσουμε την ευκαιρία να τα ανακαλύψουν μόνοι τους. Το μόνο που έχουμε να τους μεταφέρουμε είναι ν’ αφεθούν στην ανάγνωση και να επιτρέψουν στους ήρωες να τους υποδεχτούν στον κόσμο τους, να τους πιάσουν από το χέρι και να τους οδηγήσουν στα μονοπάτια που επέλεξαν να διαβούν. Τέλος, θα θέλαμε να κρατήσουν την ανάγκη που έχουν όλοι οι ήρωες αυτής της ιστορίας ν’ αγαπηθούν.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Έχετε ξεκινήσει να γράφετε το δεύτερο βιβλίο σας;

Το δεύτερο μέρος της τριλογίας: «Οι κανόνες του Δράκου» βρίσκεται στο στάδιο της επιμέλειας και το τρίτο είναι αυτό που γράφουμε αυτήν την περίοδο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Είχατε κάποιο πλάνο πάνω στο οποίο βασιστήκατε για να γράψετε την ιστορία του βιβλίου,ή,τo αφήσατε να σας οδηγήσει μόνo τoυ καί εντέλει να ορίσει εκείνο το φινάλε;

Όσες φορές έχουμε δοκιμάσει να γράψουμε, ξεκινώντας την όλη διαδικασία με τη δημιουργία κάποιου πλάνου, αποτύχαμε παταγωδώς, εφόσον οι χαρακτήρες μάς οδηγούν πάντα εκεί που οι ίδιοι επιθυμούν. Αυτός είναι και ο λόγος που πρώτες εμείς παίρνουμε μαθήματα από τους ήρωες των ιστοριών μας. Η έμπνευση έρχεται κυρίως κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Το μόνο που κάνουμε εμείς αφού γράψουμε τη λέξη: «Τέλος», είναι να βάλουμε στα σημεία που «πρέπει» κάποια ψήγματα λογικής, ώστε να βγαίνει νόημα, διότι έμπνευση και λογική είναι αδύνατον να συνυπάρξουν.

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Πόσο εύκολη,ή,δύσκολη είναι η συνεργασία ανάμεσα σε δύο συγγραφείς;

Δεν είναι ούτε εύκολη ούτε δύσκολη. Τα έχουμε καταφέρει να ενώσουμε τις σκέψεις και τις ιδέες μας, αν και, κατά κανόνα, αυτό είναι κάτι που γίνεται χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μιας και τις περισσότερες φορές επικοινωνούμε τηλεπαθητικά. Από και πέρα, όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχουν στιγμές που οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας, τα άγχη και η κούραση μας μάς αποσυντονίζουν σε τέτοιο βαθμό που η επικοινωνία μας χάνεται. Υπάρχει μια εναλλαγή από το φως στο σκοτάδι, που η αλήθεια είναι ότι την αγαπάμε, διότι έτσι δε βαριόμαστε ποτέ.

Αυτό που δεν αλλάζει με τίποτα είναι το ότι αποδίδουμε καλύτερα μαζί και το ότι δεν επιβάλλουμε τα θέλω μας η μία στην άλλη. Ίσως σε όλα αυτά να παίζει ρόλο η εικοσάχρονη φιλία μας, αν και συχνά σκεφτόμαστε πως τα πάντα σε αυτήν τη ζωή λειτουργούν καλύτερα όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν να συνεργάζονται με σεβασμό και κατανόηση, για έναν κοινό σκοπό, ακόμα κι αν είναι παντελώς άγνωστοι.

ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Αγαπημένο βιβλίο καί συγγραφέας;

Ελένη: Το βιβλίο «Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον», του Ρίτσαρντ Μπαχ, κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στη λίστα των αναγνωστικών μου επιλογών, διότι δε βαριέμαι ποτέ να το διαβάζω. Παρόλα αυτά δεν έχω κάποιο αγαπημένο ούτε και αγαπημένο συγγραφέα, αφού κάθε έργο και δημιουργός έχουν και κάτι το διαφορετικό να μου προσφέρουν.

Ελευθερία: Δεν μπορώ να επιλέξω ένα απ’ αυτά που έχω διαβάσει. Τα λατρεύω όλα, αφού καθένα απ’ αυτά με δίδαξε και από κάτι, μου πέρασε πολλά μηνύματα και με ταξίδεψε σε υπέροχους κόσμους. Οπότε, η επιλογή για ‘μένα είναι δύσκολη. Επίσης δε θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε κάποιον Έλληνα ή ξένο συγγραφέα. Αυτό που κάνω πάντα είναι να αφήνω τη διαίσθησή μου να με οδηγεί στην επιλογή μου και να απολαμβάνω το επόμενο ταξίδι μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ 9: Τέλος,τί θα λέγατε στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την συγγραφή;

Η συγγραφή είναι μια υπέροχη δραστηριότητα που ο καθένας μας χρειάζεται να συμπεριλάβει στη ζωή του, αν το επιθυμεί, καθώς, πολλές φορές, μας αναγκάζει να ξεπερνάμε τον εαυτό μας, να μαθαίνουμε πολλά γι’ αυτόν και τελικά να τον αγαπάμε ακριβώς όπως είναι. Θα τους λέγαμε λοιπόν να μη διστάσουν να αποτυπώσουν στο χαρτί τις ιδέες τους και να κάνουν υπομονή ωσότου να φτάσουν στο επιθυμητό συγγραφικό αποτέλεσμα, αφού η συγγραφή απαιτεί χρόνο, εξοικείωση και συνεχή εξάσκηση. Επίσης, να μην απογοητεύονται σε περιπτώσεις απόρριψης των έργων τους και αρνητικών κριτικών και γενικώς να μην αφήνουν τις πεποιθήσεις των άλλων να ελέγχουν τα όνειρά τους.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση,Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat