…στο Café

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Θεωρώ πως το θέατρο είναι μία εκ των πιο αρίστων κι εκλεπτυσμένων τεχνών, με αποτέλεσμα καί ο χώρος που λαμβάνουν χώρα οι όποιες παραστάσεις να εκπέμπουν ένα σεβασμό μέσω της ''ιερότητάς'' τους. Δυστυχώς, δεν έχω γνώσεις θεατρικές ώστε να μπορώ να εκφέρω μία σαφή καί ορθώς διατυπωμένη άποψη για θεατρικά έργα, ή, για βιβλία που είναι γραμμένα με την συγκεκριμένη μορφή. Όταν, λοιπόν, μου εστάλη το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως Ειρήνης Σοφιανού, με τίτλο ''…στο Café'', η αρχική μου σκέψη ήταν το πόσο κοντά στις δικές μου προτιμήσεις ήταν η εικόνα που κοσμεί το εξώφυλλό του. Βλέπετε, η μορφή των δύο προσώπων που απεικονίζονται σε αυτό καί ο τρόπος που έχουν τοποθετηθεί αντιστρόφως, αλλά παραμένοντας αλληλένδετα σε φόντο ασπρόμαυρο, ιντρίγκαρε τη σκέψη μου. Μετά άρχισα να το περιεργάζομαι, καθώς με παραξένεψε κάπως ο τίτλος του. Άραγε, ποιο να είναι αυτό το Café; Τί ρόλο να διαδραμάτιζε ο συγκεκριμένος χώρος στην υπόθεση του έργου; Ποια η θέση των δύο προσώπων μέσα σε αυτό;

''Η Πατρίτσια και η Εύα είναι αδερφές και καθημερινά ξεκινούν τη μέρα τους πίνοντας μαζί η πρώτη τον καφέ της και η δεύτερη το τσάι της σε ένα café. Οι διαφωνίες και οι καβγάδες συνοδεύουν αυτή τους τη συνήθεια. Μετά από απαίτηση της Πατρίτσια, το πατρικό τους σπίτι χωρίστηκε σε δύο ξεχωριστά, όταν εκείνη επέστρεψε μετά από πολλά χρόνια, ώστε να μη συγκατοικεί με την Εύα, γιατί δεν αντέχει τον χαρακτήρα της. Το γραμματοκιβώτιο, το μόνο κοινό που έχουν τα δύο σπίτια, θα σταθεί αφορμή για να αποκαλυφθούν σημαντικά γεγονότα και καταστάσεις που ανατρέπουν πολλά δεδομένα για τις δύο αδερφές. Ιδιοκτήτης του café είναι ο Βύρωνας, συμμαθητής της Πατρίτσια από το σχολείο, ο οποίος επεμβαίνει όταν η κατάσταση μεταξύ τους οξύνεται, έχοντας τον ρόλο του «κόκκινου συναγερμού». Δύο γυναίκες πολύ διαφορετικές, που όμως αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και όλα αυτά στο café.'' (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Είπαμε! Δεν είμαι κριτικός θεάτρου, ούτε έχω γνώσεις θεατρολογίας, μα δεν παύει να προσέγγισα με προσοχή κι ενδιαφέρον το παρόν έργο. Ναι, μου άρεσε ο τρόπος που είναι αποτυπωμένο πάνω στο χαρτί σαν τα θεατρικά σενάρια. Ένιωθα λες καί γινόμουν ένα αθέατο μέρος αυτού του συνόλου. Σαν να μου δινόταν η πρόσβαση, όχι μόνο σε αυτά που λεγόντουσαν από τα πρόσωπα του κειμένου, μα κυρίως σε αυτά που ένιωθαν βαθειά μέσα τους. Με λόγο, λοιπόν, ευθύ, οικείο, κατά τόπους σαρκαστικό κι αιχμηρό, μα πάνω απ'όλα αληθινό καί γνήσια συγκινησιακά φορτισμένο, η συγγραφέας μέσα των κεντρικών προσώπων της ιστορίας θα μας μιλήσει για θέματα που μας απασχολούν -λίγο έως πολύ όλους κι όλες- όπως είναι η μοναξιά που μπορεί να βιώνουμε ακόμη καί μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας, τα ανείπωτα μυστικά, πάθη καί επιθυμίες, τα τραύματα της ψυχής, την ανάγκη για αποδοχή καί συντροφικότητα, τους αδελφικούς δεσμούς, τα ''πρέπει'' που μας επιβάλλονται καί πολλά ακόμη, με τελικό προορισμό την λύτρωση. Ένα βιβλίο ιδιαίτερο που διαβάζεται άκοπα κι ευχάριστα, ακόμη κι αν δεν ανήκετε στο φανατικό κοινό της τέχνης του θεάτρου.

Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.