Συνέντευξη με τον συγγραφέα Θοδωρή Πολίτη

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Σημερινός μου καλεσμένος στην στήλη των συνεντεύξεων ο συγγραφέας Θοδωρής Πολίτης. Τον ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο καί τις απαντήσεις του. Από τις εκδόσεις Ελκυστής κυκλοφορεί το βιβλίο του με τίτλο ''Αγάπη μου, έχασα το παιδί μας!''. Του εύχομαι να είναι καλοτάξιδο. Για όσους/ες επιθυμούν να το διαβάσουν, μπορούν να το προμηθευτούν είτε από το επίσημο site του εκδοτικού, είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο. 

Για να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Με ποιον τρόπο ‘’εισχώρησε’’ η συγγραφή στη ζωή σας;

Θ.Π. Είπα ότι θα προσπαθήσω να μη γίνω ρομαντικός αλλά με τέτοια εναρκτήρια ερώτηση δεν το γλυτώνω. -Πρώτα απ' όλα όμως θα ήθελα να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την όμορφη φιλοξενία- Μια αγάπη κι ένα ατύχημα ήταν η αρχή. Τα παλιά εκείνα χρόνια, ξέρετε με τις δραχμές, γνώρισα μια κοπέλα κι ένιωσα την αγάπη. Εκείνη διάβαζε πολλή λογοτεχνία. Εγώ ούτε το βιβλιάριο υγείας. -Βρε, δεν αγόραζα ράφι για να μη χρειαστεί να διαβάσω το εγχειρίδιο τοποθέτησης!- Και μια που ήθελα να την εντυπωσιάζω, κάθε φορά και περισσότερο, της είπα ότι κάποια μέρα θα έγραφα ένα βιβλίο. Αγάπης κι έρωτα είχα αρχικά στο μυαλό μου ορμώμενος από τη σχέση μας. Σε περιπέτειας και αναζήτησης το γύρισα μετά, ορμώμενος και πάλι από τη σχέση μας. Η τελική του μορφή θα ήταν κάτι μεταξύ πάθους, ίντριγκας, δράματος και το παστίτσιο αμάσητο ορμώμενος, από πού αλλού βέβαια; Από τη σχέση μας… και λίγο από Φώσκολο, το ομολογώ! Αλλά μην ανησυχείτε διότι δε γράφτηκε ποτέ. Ωστόσο η σκέψη αυτή ταλάνιζε το μυαλό μου. Αγιάτρευτος υιός. Έτσι ξεκίνησα δειλά δειλά να διαβάζω, κάτι που θα με βοηθούσε λίγα χρόνια αργότερα στη γραφή ενώ είχα αποφασίσει πως ό,τι γράψω θα είναι πρώτα απ' όλα για μένα. Όμως όσο ήθελα να πιάσω το μολύβι, τόσο δεν το αποφάσιζα συν ότι δούλευα σα τον μέρμηγκα και ως εκ τούτου χρόνος ρούκου! Τότε ήταν που το σύμπαν είπε ''χολντ μάι μπίρ'' κι έτσι, εντελώς αναπάντεχα, μού συνέβη ένα τρομερό γεγονός το οποίο έμελλε να με βάλει στο «σωστό» τον δρόμο! Κάπου εκεί στα μέσα του 2008 έπαθα ένα σφοδρό ατύχημα που με ανάγκασε, κοιτώντας το ταβάνι για μέρες, να φιλοσοφήσω τη ζωή διαφορετικά. Λίγο που τραντάχτηκε το είναι μου, λίγο που ανησύχησε η σπλήνα μου και να η έναρξη!

ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ελκυστής το βιβλίο σας με τίτλο ''Αγάπη μου, έχασα το παιδί μας!'’. Να είναι καλοτάξιδο. Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια γι’ αυτό;

Θ.Π. Σας ευχαριστώ πολύ. -Λόγια να σας πω για το βιβλίο, με το ''λίγα'' είμαι μαλωμένος!- Αυτό το βιβλίο γράφτηκε με αγάπη και φροντίδα, σαν εκείνη του πρώτου παιδιού… οπότε και proderm. Πρόκειται για ένα περιπετειώδες, μυστηρίου, με πολύ χιούμορ, έργο, γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο. Και πώς να μην είναι περιπέτεια όταν κινητοποιείται η ΕΛ.ΑΣ, το λιμεναρχείο, όλες οι δημόσιες υπηρεσίες πανελληνίως, τα σύνορα κι εκείνο το μυθικό τέρας της λαχαναγοράς που ακούει στο όνομα Κουλάρα από το Κυριακή! Με τον στρατό τα βάζεις με την πεθερά όμως απλά δε μπλέκεις! Βλέπετε, όπως μάς γνωστοποιεί και ο τίτλος, το παιδί χάνεται. Έτσι έχουμε έναν ήρωα ο οποίος μόνος προσπαθεί, μέσα από χίλιες Συμπληγάδες, να ανακαλύψει το παιδί του διότι η αστυνομία του φορτώνει κατηγορίες που τον καθιστούν τον no1 ένοχο. Μα θα πούλαγε ένας γονέας το παιδί του; Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις την αστυνομία όμως ποτέ… τι, όχι; Σε βάθος θα δούμε πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βιώσει, εντελώς αναπάντεχα, την εξαθλίωση μαινόμενος από αναπόφευκτα γεγονότα. Έτσι θα αντιμετωπίσει τη βία, τη κατάχρηση εξουσίας και τον ρατσισμό, για πρώτη φορά στη ζωή του, κάτι που θα του ξυπνήσει μια καταραμένη πάθηση…

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Ποια η πηγή έμπνευσης της ιστορίας του βιβλίου σας; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρώσετε την συγγραφή του;

Θ.Π. Η πηγή έμπνευσης της ιστορίας μας έχει να κάνει περισσότερο με την προβολή κοινωνικών χαρακτηριστικών όπως η κατάχρησης εξουσίας και ο ρατσισμός. Επίσης ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να βρεθεί υπό αυτό τον ζυγό εντελώς αναπάντεχα, χωρίς, κάποιες φορές να προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη. Και φυσικά έμπνευση αποτελεί το γεγονός ότι δε μού αρκεί η καθημερινότητα ώστε να ''ξεθυμάνω'' τη διάθεση μου για χιούμορ. Οπότε τα έγραψα για να μείνουν κιόλας, βρε αδερφέ!

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Γιατί επιλέγξατε να γράψετε ένα χιουμοριστικό βιβλίο; 

Θ.Π. Διότι το χαρακτηριστικό που με χαρακτηρίζει ως χαρακτηρισμός του χαρακτήρα μου χαρακτηρίζει και το χαρακτηριστικό να κάνω τους ανθρώπους να γελούν. Χαρακτηριστικό, δε νομίζετε;

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Για ποιους λόγους θεωρείτε πως το χιούμορ, αν καί αρεστό σε μεγάλη μερίδα του αναγνωστικού κοινού, απουσιάζει από τα βιβλία;

Θ.Π. Έχω την αίσθηση ότι δεν είναι τόσο εύκολο να κάνεις τους ανθρώπους να γελάσουν. Να φταίνε οι καιροί; Η οικονομική ανέχεια; Η κλιματική αλλαγή μήπως; -αν και αυτή νομίζω ότι σώθηκε με τα χάρτινα καλαμάκια, βουρ ξανά στην κραιπάλη- εν πάση περιπτώσει θεωρώ πως είναι ένας βασικός λόγος που πολλοί καλλιτέχνες προτιμούν να απέχουν από το συγκεκριμένο είδος καθώς μπορεί να αποτελέσει παγίδα. Όχι πως δεν ισχύει και για μένα το ίδιο απλά το χιούμορ μού δίνει ζωή, μέσα από τα απέναντι χαμόγελα, διότι κατά βάθος είμαι δυστυχισμένος, και γι’αυτό το λόγο δεν το διαπραγματεύομαι.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Τί θα επιθυμούσατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες/στριες από την ανάγνωση του βιβλίου σας;

Θ.Π. Το «ποτέ δεν ξέρεις γι’αυτό μην κρίνεις» που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω. Επίσης θα ήθελα να διασκεδάσουν, παρά τους προβληματισμούς που τίθενται, με τον χιουμοριστικό τρόπο γραφής. Το ξανά είπα; Καλά να πάθω!

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Τέλος, αγαπημένο βιβλίο καί συγγραφέας;

Θ.Π. Ο Τσελεμεντές του Νίκου Τσελεμεντέ. Ειδικά όταν ήμουν μικρός δάγκωνα τις εικόνες. Α! άλλο εννοούσατε; Συμπαθάτε με. Θα έλεγα ίσως την τριλογία του Νίκου Θέμελη ενώ από συγγραφείς τον Στίβεν Κινγκ, για την αστείρευτη φαντασία του. Αν και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ''αγαπημένα'' πέρα από τον ομότιτλο φάκελο των Windows. Κι αυτό διότι όλα είναι θέμα διάθεσης μια δεδομένη στιγμή. Π.χ. δε μου αρέσει να ακούω ρεμπέτικα το πρωί προς τη δουλειά αλλά μπροστά στο τζάκι με

κρασάκι και χωριάτικο λουκάνικο είναι η μοναδική επιλογή. Ως εκ τούτου λοιπόν δε θα έλεγα ότι μια Rolls-Royce είναι το αγαπημένο μου αυτοκίνητο αν ήμουν γεωργός.

…τελικά μόνο ο Τσελεμεντές είναι για όλες τις στιγμές!

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας καί τις απαντήσεις σας.

Με εκτίμηση, Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat