ΤΟ ΧΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΟΒΡΙΑΚΗΣ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Αγαπώ τα βιβλία των οποίων οι ιστορίες βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Πολλώ δε μάλλον, όταν είναι ειπωμένες από πένες συγγραφέων που εκτιμώ καί γνωρίζω, εξ αρχής, πως θα έχουν προσεγγιστεί μέσα από μία ευγένεια, σεβασμό καί προσοχή. Ένας συγγραφέας, που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση από την πρώτη μου ''γνωριμία'' με έργο του, είναι ο Νίκος Παργινός. Η ''συνάντησή'' μας στο προηγούμενο βιβλίο του, ''ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ", στάθηκε μοιραία καί να ΄μαι εδώ σήμερα, να σας μιλάω για το νέο του μυθιστόρημα, με τίτλο ''ΤΟ ΧΑΜΙΝΙ ΤΗΣ ΟΒΡΙΑΚΗΣ'', που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, το οποίο προσεγγίζει μία μαύρη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας....

Κάπου διάβασα την φράση πως τα ιστορικά μυθιστορήματα δεν γράφονται με σκοπό να ψυχαγωγήσουν, αλλά για να διδάξουν. Δεν ξέρω για εσάς, μα για μένα υπάρχει μία πολύ μεγάλη αλήθεια πίσω από αυτήν την φράση. Μην σας πω πως με έκανε να ''τοποθετήσω'' την συγκεκριμένη κατηγορία βιβλίων σε μία διαφορετική ''διάσταση'' απ'αυτήν στην οποία τα συγκατέλεγα έως σήμερα. Ναι, τα ιστορικά μυθιστορήματα, τα οποία πληρούν κάποιες βασικές προϋποθέσεις όπως η ενδελεχής έρευνα, η αντικειμενική ματιά καί η αποφυγή ακραίων θέσεων, βοηθούν τους νεότερους να έρχονται σε επαφή με την ιστορία καί να μαθαίνουν πράγματα που ίσως δεν γνώριζαν καί τους παλαιότερους ώστε να μην ξεχνούν. 

Εξαίρεση στον άνωθεν κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελεί το παρόν έργο. Ο συγγραφέας μας ''επιστρέφει'' πίσω στον χρόνο καί στον τόπο με έναν σκοπό. Θέλοντας να καταδείξει -μέσω της ιστορίας του βιβλίου του- το πόσο λανθασμένη στάση μπορούν να κρατήσουν οι άνθρωποι προς ό,τι θεωρούν διαφορετικό, ξένο, ακατανόητο, ακόμα καί ''παράταιρο'' με τα δικά τους δεδομένα, μας κάνει αυτήκοους μάρτυρες μίας πραγματικά επώδυνα σκληρής εποχής. Άραγε, έχει αλλάξει κάτι από τότε; Κι αν ναι, μιλάμε για πραγματική αλλαγή, ή, για μία φαινομενική αλλαγή, απλώς καί μόνο για να συμβαδίζει κάποιος/α με το κλίμα της εποχής, που ευτυχώς θέλω να πιστεύω ότι δεν δείχνει καμία ανοχή στις όποιες προκαταλήψεις, ή, ακρότητες; 

Περιγραφή:

Κέρκυρα 1891. Η στυγερή δολοφονία ενός οχτάχρονου κοριτσιού στην εβραϊκή συνοικία συνταράσσει την Ευρώπη. Ο χαμός της εβραιοπούλας παροξύνει τα πνεύματα στο νησί του Ιονίου και γίνεται το έναυσμα για να ξεσπάσουν ζοφερά επεισόδια, που διατρανώνουν την ανθρώπινη κτηνωδία. Μέσα στη γενικευμένη αναταραχή, μια ομάδα χαμινιών παλεύει απέναντι σε στερεότυπα, θρησκευτικά πάθη και προκαταλήψεις, θέλοντας να διασώσει την αλήθεια και να περισώσει την ανθρωπιά.

Κέρκυρα 1944. Η εβραϊκή κοινότητα του νησιού σχεδόν αφανίζεται από τους ναζιστές, με την ανοχή της τοπικής κοινωνίας και των Αρχών, στο πλαίσιο της αποκαλούμενης Τελικής Λύσης, το αποκορύφωμα της δίωξης των Εβραίων και βασικό συστατικό του ολοκαυτώματος. Ωστόσο ένα ιερό χρέος φωτίζει τη ζωή μέσα στον όλεθρο, ενώ όλα προοιωνίζονται την καταστροφή.

Κέρκυρα 2008. Ένα ξεχασμένο χειρόγραφο στην Οβριακή γίνεται η αφορμή να ξεδιπλωθεί το χρονικό αυτής της περιπλάνησης στα μάτια μιας ανυποψίαστης γυναίκας, η οποία αναζητά απαντήσεις για το οικογενειακό της παρελθόν. Μια διαδρομή σε θολά μονοπάτια, από τον ανεξιχνίαστο μέχρι σήμερα φόνο της μικρής Ρουμπίνας έως την παιδική υπόσχεση των χαμινιών και το Ολοκαύτωμα.

Ο συγγραφέας δεν φοβάται να θέσει επί τάπητος φλέγοντα ζητήματα που είναι επώδυνα από πολλές απόψεις. Ζωντανεύει μέσα από την υπόθεση του βιβλίου του την ιστορία αυτών των ανθρώπων, που τόσο άδικα υπήρξαν θύματα. Βάζει κι εκείνος το δικό του λιθαράκι να μείνει η ιστορία τους νωπή καί να μην ξεχαστεί. Να μην μπει κάτω από το χαλί, μαζί με όλα τα υπόλοιπα ανεπίτρεπτα λάθη που μας πληγώνουν ως ανθρωπότητα... Κι όλα αυτά δοσμένα από έναν λόγο στιβαρό, ευθύ, κατά τόπους αιχμηρό, μα πάνω απ'όλα αληθινό καί συμπονετικό. Οι περιγραφές των γεγονότων μοιάζουν τόσο αληθοφανείς που μας κάνουν να έχουμε την αίσθηση πως όλα γίνονται σε πραγματικό χρόνο μπροστά στα μάτια μας... Ακόμη καί η εξαιρετική εις βάθος σκιαγράφηση των χαρακτήρων του βιβλίου (πρωταγωνιστών/δευτεραγωνιστών) συμβάλλουν στο να έχουμε ένα κείμενο ''ζωντανό''. 

Διαβάζοντας το βιβλίο, ήρθα αρκετές φορές σε δύσκολη θέση. Κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο. Τί θέλω να πω; Ένιωσα άβολα, αμήχανα, ίσως καί ανήμπορη να βοηθήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη για βοήθεια, ενώ ταυτόχρονα, αισθάνθηκα λύπη καί θυμό για όσους/ες τοποθέτησαν τον εαυτό τους στην θέση των θυτών λόγω της άγνοιας, του ρατσισμού, του φανατικού τους υπέρμετρου εγωϊσμού καί της λανθασμένης τάσης ανωτερότητας (λες καί δεν υπάρχουν παντού καί πάντα καλοί καί κακοί άνθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, καταγωγής, κλπ.). 

Εν ολίγοις, μιλάμε για ένα πολύ δυνατό ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο διάβασα με μία ανάσα καί με έκανε να θέλω να αναζητήσω κι επόμενα έργα του συγγραφέα. Άν σας κίνησε το ενδιαφέρον, δεν έχετε παρά να το διαβάσετε κι εσείς.

Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.