Κάποτε υπήρχαν λύκοι

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Την συγγραφέα Σάρλοτ ΜακΚόναχι (Charlotte McConaghy) είναι πολύ πιθανό να την γνωρίζετε από το μυθιστόρημά της, με τίτλο ''Πριν χαθούν τα πουλιά". Tώρα, έρχεται να συστηθεί σε ακόμη ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, μέσα από το νέο της μυθιστόρημα, με τίτλο ''Κάποτε υπήρχαν λύκοι'' (Once there were wolves), το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα καί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της κυρίας Κλαίρης Παπαμιχαήλ. Ένα μυθιστόρημα πολυεπίπεδο που θεωρώ πως αξίζει της προσοχής σας.

''Κάποτε υπήρχαν λύκοι'', λοιπόν, ο τίτλος του μυθιστορήματος καί εγώ ως αναγνώστρια επιλέγω να δω πέρα απ'την πρώτη αίσθηση που μου αφήνει το άκουσμά του. Ανέκαθεν είχα μία ιδιαίτερη συμπάθεια -ίσως καί αδυναμία- προς τους λύκους. Θεωρώ πως είναι πολύ πιο ευφυείς απ'όσο νομίζουμε. Ακόμη περισσότερο κι από τους ανθρώπους. Εκτιμώ την στάση τους καθ'όλη την διάρκεια της ζωής τους. Όχι μόνο παραμένουν, εφ'όρου ζωής, πιστοί στους συντρόφους που επιλέγουν, αποδεικνύοντας μας πως μπορεί να υπάρξει αυτό που λένε η μία καί μοναδική αγάπη της ζωής μας -εντάξει εδώ ακούγομαι παραπάνω ρομαντική απ΄όσο θα επιθυμούσα, μα θα μου το επιτρέψετε- αλλά καί στην οικογένειά τους. Ναι, τους θαυμάζω για τους δυνατούς κι ακλόνητους δεσμούς που αναπτύσσουν με τα άλλα μέλη της αγέλης τους. Είναι αυτό που λένε ''ένας για όλους κι όλοι για έναν''. Κάτι που πλέον όλο καί πιο σπάνια μπορούμε να βρούμε στις ανθρώπινες σχέσεις κι αξίζει να μας προβληματίσει...

''Η Inti Flynn πηγαίνει στη Σκοτία με τη δίδυμη αδελφή της, την Aggie, ως επικεφαλής μιας ομάδας βιολόγων που έχουν αναλάβει να επανεντάξουν στα απομονωμένα Χάιλαντς δεκατέσσερις γκρίζους λύκους. Η Inti ελπίζει ότι θα γιατρέψει όχι μόνο το τοπίο που πεθαίνει, αλλά και την Aggie, την οποία έχουν καταστρέψει τα τρομερά μυστικά που οδήγησαν τις αδελφές να φύγουν από την Αλάσκα.

Ούτε η Inti είναι η ίδια γυναίκα που ήταν άλλοτε, καθώς το κακό που έχει δει την έχει αλλάξει – όχι μόνο το κακό που οι άνθρωποι κάνουν στην άγρια φύση αλλά και αυτό που κάνουν ο ένας στον άλλον. Ωστόσο, ενώ οι λύκοι, ξαφνιάζοντας τους πάντες, ευημερούν, η Inti αρχίζει να χαλαρώνει, φτάνοντας έως και να ανοιχτεί στην πιθανότητα ενός έρωτα. Όταν όμως ένας αγρότης βρίσκεται νεκρός, η Inti ξέρει πού θα ρίξουν το φταίξιμο οι ντόπιοι. Αδυνατώντας να δεχτεί ότι μπορεί να είναι υπεύθυνοι οι λύκοι, η Inti παίρνει την παράτολμη απόφαση να τους προστατεύσει. Αν όμως δεν σκότωσαν τον αγρότη οι λύκοι, τότε ποιος τον σκότωσε; Και τι θα κάνει η Inti όταν οι υποψίες στραφούν σ’ αυτόν ακριβώς τον άντρα που έχει αρχίσει να ερωτεύεται;" (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Διαβάζοντας το βιβλίο, αμέσως αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για ένα έργο αναλάφρο καί απλώς διασκεδαστικό. Η συγγραφέας επιλέγει να θίξει, μέσα από το κείμενό της, ζητήματα που μοιάζουν επώδυνα στο άκουσμα καί όχι μόνο. Όχι, δεν επιθυμεί να γίνει γραφική, ούτε να προκαλέσει εκβιαστικά συναισθήματα. Αντιθέτως, μιλάει για την δύναμη της αδελφικής αγάπης που μπορεί να ξεπεράσει κάθε όριο κι εμπόδιο, την κακοποίηση μέσα στις προσωπικές μας σχέσεις, την λατρεία για την φύση καί τα πλάσματα αυτής, τον έρωτα καί το πως μπορεί αυτός να είναι είτε καταστροφικός, είτε βοηθητικός ώστε να επουλωθούν οι πληγές της ψυχής, μα πάνω απ'όλα για την ανάγκη να βρούμε, να κατανοήσουμε καί εντέλει, να αποδεχθούμε τον εαυτό μας. Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα σε μία αντιπαραβολή των ανθρώπινων κοινωνιών -τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλαμβάνομαι- με τις αγέλες των λύκων καί το πως αυτές συμπεριφέρονται. Σαν να είναι μία άλλη οπτική των σύγχρονων κοινωνιών με τα θετικά καί αρνητικά πρόσημα στον χαρακτήρα των ανθρώπων.

Η συγγραφέας έχει μία πένα σαρωτική, που κατά την προσωπική μου άποψη, ίσως καί να υπερβαίνει καί την ίδια την υπόθεση. Προσέξτε! Σε καμία μα καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζω την ιστορία του βιβλίου, μα εμένα με παρέσυρε κάπως παραπάνω η δυναμική πένα της συγγραφέως. Τα στοιχεία εκείνα που με έκαναν να ξεχωρίσω την γραφή της δημιουργού είναι αυτή η εσωστρέφεια του ύφους της που ταυτόχρονα μοιάζει τόσο οικεία, προσιτή καί ορθάνοικτα ''διαμπερής'' σε όποιον/α επιλέξει να διαβάσει το παρόν έργο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως γνωρίζει τον ορθό τρόπο να περιγράφει τόσο τις εικόνες, όσο καί τον ψυχισμό της κεντρικής της πρωταγωνίστριας, ο ρεαλισμός στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων των προσώπων, αλλά καί η αφθονία στα ερεθίσματα των αισθήσεών μας.

Εν κατακλείδι, μιλάει για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που το διάβασα σε δύο ημέρες καί μου άφησε αρκετά καλές εντυπώσεις. Είμαι βέβαιη πως μελλοντικά θ'αναζητήσω κι επόμενα έργα της συγγραφέως. 

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.