ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

''Εσύ θα σκότωνες για μια καλή ιστορία;"

Δεν μπορείτε να πείτε. Η παραπάνω ερώτηση θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία με εκείνες του ενός εκατομμυρίου... Γιατί, κακά τα ψέματα, όσοι/ες επιλέγουν να γράψουν ένα βιβλίο, έχουν ως μέλημα να πλάσουν μία ιστορία τόσο καλή που θα ξεπερνούσε τις υπόλοιπες καί θα γινόταν η πιο αγαπητή καί αναγνωρίσιμη από το αναγνωστικό κοινό. Ναι, αυτό μπορώ να το καταλάβω, αλλά μέχρι ενός ορίου, που δεν θα υπερβαίνει την ηθική μου καί γενικότερα τους όποιους κανόνες έχουμε ως κοινωνία στο σύνολό μας...

Δεν δύναμαι να μιλήσω για το σύνολο του αναγνωστικού κοινού, μα πολλάκις έχω εκφράσει την προτίμησή μου σε βιβλία, οι ιστορίες των οποίων βασίζονται σε αληθινά γεγονότα. Ναι, με ιντριγκάρει η σκέψη πως πολλά από όσα διαβάζουμε μέσα στα βιβλία μπορεί να έχουν συμβεί στην πραγματικότητα καί δεν είναι απλώς ένα αποκύημα της φαντασίας του/της εκάστοτε συγγραφέα/έως, αλλά μέχρι εκεί... Δεν ξεπερνώ τα όρια... 

Όμως, δεν παύει να υπάρχει καί εκείνη η μερίδα των ανθρώπων (που είτε ανήκουν στο αναγνωστικό κοινό, είτε όχι) που αρέσκονται να προσεγγίζουν ανάλογα έργα -κατά κόρον εκείνα που σχετίζονται με ειδεχθή εγκλήματα- μέσα από μία εμμονική ματιά, που φαντάζει σαν μία διαστροφή -εντός κι εκτός εισαγωγικών- η οποία θα πρέπει να μας απασχολήσει αναφορικά με την ψυχική υγεία ( ; ) καί τον πιθανό τρόπο σκέψης αυτών των ανθρώπων. Τί είναι αυτό που τους/τις ελκύει τόσο πολύ στο να συλλέγουν πληροφορίες, ή, ακόμα καί να ταυτίζονται με τα θύματα, ή, τους θύτες ανάλογων συμβάντων; Τί μπορεί να αποκομίσουν απ΄όλο αυτό; Δόξα; Χρήματα; Κάτι άλλο;

Όλα αυτά ήταν μερικές από τις αρχικές μου σκέψεις, όταν έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο της συγγραφέως Άλις Σλεϊτερ (Alice Slater), με τίτλο ''ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ'' (Death of a Booksheller), το οποίο κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών καί στην χώρα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μετάφραση της κυρίας Αριάδνης Μοσχονά. Άραγε, πώς μπορεί να συνδέονταν όλα τα παραπάνω με έναν θάνατο σε ένα συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο; Οι απαντήσεις έμελλε να δοθούν κατά την διάρκεια της ανάγνωσης...

''Η Ρόουτς, βιβλιοπώλισσα, μοναχική και φανατική με τα αληθινά εγκλήματα, δεν ενδιαφέρεται να αποκτήσει φίλους. Όση συντροφιά χρειάζεται τη βρίσκει στα βιβλία της που μιλάνε για κατά συρροή δολοφόνους, στα podcasts που αναλύουν στυγερά εγκλήματα και στο σαλιγκάρι της, τον Μπλιπ. Αυτό μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται στο βιβλιοπωλείο η Λόρα, μια νέα υπάλληλος. Η Λόρα, με τις χαριτωμένες υφασμάτινες τσάντες της και το λαμπερό χαμόγελό της, γίνεται η αγαπημένη βιβλιοπώλισσα όλων. Όμως, κάτω από το φωτεινό προσωπείο, η Ρόουτς νιώθει πως η Λόρα κρύβει κάτι σκοτεινό ‒ τόσο σκοτεινό, όσο κι αυτό που έχει μέσα της η ίδια. Και καθώς η περιέργειά της εξελίσσεται σε νοσηρή εμμονή, η Ρόουτς νιώθει όλο και πιο αποφασισμένη να γίνει μέρος της ιστορίας της Λόρα ‒ είτε το θέλει η Λόρα είτε όχι." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Για να είμαι ειλικρινής, ξεκίνησα το βιβλίο με μεγάλες προσδοκίες. Κάτι που για ένα αρκετό διάστημα (ξεπέρασε σχεδόν την μέση της εξιστόρησης) δεν έδειχνε να βρίσκει ανταπόκριση, μέχρι που κατά έναν περίεργο τρόπο πήρε άλλη τροπή. Κι αυτό, διότι η συγγραφέας επιλέγει, συνειδητά, να ''ντύνει'' με ένα πιο αργό ρυθμό όλη την αφήγηση της ιστορίας (εναλλάξ από τις δύο κεντρικές πρωταγωνίστριες) ''παίζοντας'' έτσι με την σκέψη, ίσως καί το θυμικό μας. Ναι, αυτή η περιρρέουσα αίσθηση μυστηρίου, ίσως καί φόβου, να συνέβαλε ώστε να με κρατήσει εκεί καί να θέλω να διαβάσω το βιβλίο μέχρι τέλους. Ναι, πέρασα από την λαχτάρα στην μερική αμηχανία για το που θα οδηγούμασταν καί εντέλει, κατέληξε σε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη με την ολοκλήρωση της πλοκής. Οξύμωρο κι όμως αληθινό!

Η συγγραφέας, ουσιαστικά, μέσα από την παρούσα ιστορία εξερευνά τα όρια της ελευθερίας καί της ηθικής του κάθε ανθρώπου. Όχι, δεν μας επιτρέπεται να επεμβαίνουμε με το έτσι θέλω στην ζωή ενός άλλου ανθρώπου, ούτε να διεκδικούμε ένα μικρότερο, ή, μεγαλύτερο κομμάτι των προσωπικών του εμπειριών. Όχι, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να μιλάμε καί να οικειοποιούμαστε τραγικές ιστορίες άλλων, απλώς καί μόνο επειδή γοητευόμαστε απ'αυτές. Δεν μπορούμε να παριστάνουμε κάτι άλλο απ'αυτό που είμαστε. Μόνο η δική μας ζωή πρέπει να μας ενδιαφέρει καί να κοιτάμε πως θα την κάνουμε καλύτερη με το πέρασμα των ετών. 

Καί για να μας γίνει πιο κατανοητό όλο αυτό, η συγγραφέας δίνει τον χώρο καί τον χρόνο καί στις δύο πρωταγωνίστριές της να μιλήσουν σε εμάς καί χάρη στην πρωτοπρόσωπη αφήγησή τους να καταλάβουμε καί να δούμε τα πάντα από την σκοπιά της καθεμίας. Εντάξει, δεν μιλάμε για χαρακτήρες ανθρώπων που θα μπορούσα να ταυτιστώ, ούτε καν να κάνω παρέα στην αληθινή μου ζωή, μα μου εξέπεμπαν μία οικειότητα που δεν μπορούσα να προσπεράσω.

Συμπέρασμα; Έχουμε να κάνουμε με αλλιώτικα ενδιαφέρον βιβλίο που το διάβασα, τμηματικά, μέσα σε δύο μέρες καί άφησε το δικό του λιθαράκι στην σκέψη μου. Εάν σας κέντρισε το ενδιαφέρον, δεν έχετε παρά να το αναζητήσετε.

Καλή ανάγνωση!

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.