Ο κύριος Κανένας

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Για μένα, ως αναγνώστρια, η επιλογή του βιβλίου, που θα ''ανοίξει'', ή, θα ''κλείσει'' την κάθε χρονιά, είναι βαρύνουσας σημασίας. Αναγνωστικές ιδιοτροπίες θα μου πείτε καί εν μέρει θα συμφωνήσω μαζί σας, μα δεν παύει να είναι κάτι που με απασχολεί, διότι θεωρώ πως αυτή η εκάστοτε επιλογή μου επηρεάζει -έστω κι εμμέσως- την επιθυμία μου για ανάγνωση βιβλίων. Ναι, είναι αλήθεια πως ενώ αρχικά παιδεύτηκα κάπως για το ποιο βιβλίο θα ήταν το τελευταίο που θα διάβαζα λίγο πριν την εκπνοή της φετινής χρονιάς, η λύση -για ακόμη μία φορά!- ήρθε από τα ίδια τα βιβλία. Τί καλύτερο, λοιπόν, για να ''κλείσει'' με όμορφο αναγνωστικό τρόπο η χρονιά, από το βιβλίο ''Ο κύριος Κανένας'' που συνυπογράφουν ο συγγραφέας Graham Masterton σε συνεργασία με την Πολωνή ψυχολόγο και συγγραφέα Karolina Mogielska, το οποίο δεν έχει παρά λίγες μέρες που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λυκόφως καί ''κλείνει'' τον κύκλο της σειράς βιβλίων ''Σκοτεινές πόλεις''; Προφανώς καί το ερώτημα που σας θέτω είναι ρητορικό καί δεν αναμένω κάποια απάντηση. Γι'αυτό καί προχωρώ με τις εντυπώσεις που αποκόμισα από την ανάγνωσή του...

Αντιμετωπίζω κάθε βιβλίο -ανεξαρτήτως είδους, ποιος/α το υπογράφει, κλπ.- ως μία αναγνωστική εμπειρία που έχει κάτι να μου προσφέρει. Φροντίζω να είμαι απολύτως συγκεντρωμένη σ'αυτό καί να το προσεγγίζω με προσοχή καί σοβαρότητα. Αναφορικά, λοιπόν, με το παρόν βιβλίο, αρχικά έχουμε έναν αρκετά ενδιαφέρον πρόλογο από την συγγραφέα Στέλλα Καραμπακάκη, που αν καί κοινός σε όλα τα βιβλία της σειράς, καταφέρνει καί κάθε φορά μας μυεί στον κόσμο της ιστορίας του εκάστοτε βιβλίου μέσω ενός ξεχωριστού τρόπου. Έπειτα, σημαντικό ρόλο παίζει καί η μετάφραση του κειμένου, με δεδομένο πως το βιβλίο δεν είναι εξ αρχής γραμμένο στα ελληνικά. Συνεπώς, ο τρόπος που προσεγγίστηκε από την συγγραφέα Μαρία Ροδοπούλου καί μεταφράστηκε στα ελληνικά, όχι μόνο κατάφερε να διατηρήσει αναλλοίωτο το ύφος γραφής των συγγραφέων, μα κυρίως να μεταφέρει αυτούσια όλα τα συναισθήματα καί το γενικότερο φανταστικό καί άκρως μυστηριώδες καί τρομακτικό κλίμα του βιβλίου. Καλά θα μου πείτε όλα αυτά, μα ποιο το αποτέλεσμα της σύμπραξης των δύο δημιουργών που το συνυπογράφουν; 

Αγαπώ ό,τι μπορεί να σχετίζεται με μύθους που μπορεί να υπάρχουν στην παράδοση κάθε τόπου. Καί πριν να με αποκαλέσετε αλαφροϊσκιωτη, ή, ονειροπαρμένη, να σας πω πως καί οι δύο συγγραφείς του βιβλίου μοιάζει να συμμερίζονται την ίδια αγάπη για τους μύθους μαζί μου, αφού η ιστορία του παρόντος βιβλίου στηρίζεται σε σκοτεινούς θρύλους της Πολωνίας καί πιο συγκεκριμένα στον μύθο γύρω από την Μητέρα του Θεού Γκρόμνικ. Δεν ξέρω για εσάς, μα εγώ ένιωθα πως κάτι με τραβούσε σαν μαγνήτης σε αυτό το βιβλίο. Με προ(σ)καλούσε το βιβλίο να το διαβάσω κι εγώ δεν συνηθίζω να αφήνω αναπάντητες τέτοιες προ(σ)κλήσεις...

''Πρώτα ήταν ο Κρίζτσοφ και μετά ο Πάουελ στους οποίους η Άννα εμπιστεύτηκε την καρδιά της, το παρόν και το μέλλον της. Γιατί ο Κρίζτσοφ ήταν πνευματώδης και ταίριαζε με την καλλιτεχνική της φύση, όμως με τα χρόνια έγινε βίαιος. Η Άννα προσπάθησε να τον ξεπεράσει με τον Πάουελ, έναν οικοδόμο που της έταξε μια ευτυχισμένη και ασφαλή ζωή. Όμως, ο Πάουελ αποδείχθηκε ένας άξεστος και άπιστος μέθυσος, που μείωνε την Άννα -«Είσαι ένα τίποτα», της έλεγε. «Ένα τίποτα».

Μετά τον χωρισμό της από τον Πάουελ, η Άννα κατέφυγε στη γιαγιά Τζάνκα. Και κάτω από την εικόνα της Μητέρας του Θεού Γκρόμνικ που περιστοιχίζεται από λύκους, η γιαγιά είχε μια ιστορία από το παρελθόν να της εκμυστηρευτεί, κάτι που συνέβη στην Λίμνη του Νεκρού, και μια συνταγή να της δώσει -τη συνταγή της εκδίκησης." (Περίληψη οπισθοφύλλου)

Σκοπίμως δεν θα σας αποκαλύψω κάτι περισσότερο σχετικά με την υπόθεση του βιβλίου καί θα σας παραπέμψω μόνο στην άνωθεν περίληψη του οπισθοφύλλου, μα θα μοιραστώ μαζί σας εκείνα τα στοιχεία που κατέστησαν το βιβλίο τόσο αρεστό σε μένα. Αυτά είναι:

- Ο τρόπος που συνεργάζονται τόσο αρμονικά οι δύο δημιουργοί, που όχι μόνο ενώνουν τις σκέψεις καί τις γνώσεις τους, αλλά καί τον τρόπο γραφής τους, που επιτρέπει καί στους δύο να αφήσουν το προσωπικό τους αποτύπωμα, δίχως να επισκιάζει ο ένας τον άλλον,

- Οι περιγραφές των εικόνων που ήταν τόσο διαπεραστικά γλαφυρές καί αληθοφανείς,

- Τα ρίγη κυμάτων τρόμου που διαπερνούν σαν κρύο νερό όλο μας το σώμα,

- Το πως ένας μύθος μπορεί να προσαρμοστεί στο σήμερα καί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης, δίχως να ακούγεται βαρετός, κλισέ, ή, γραφικός!,

- Το γεγονός πως ο τίτλος του βιβλίου ''Ο κύριος Κανένας'' μπορεί να εστιάζει σε οποιονδήποτε άνθρωπο, ή, καί σε κανέναν,

- Τέλος, η ροή όλου του κειμένου που δεν ''κόλλαγε'' πουθενά, δεν έκανε ''κοιλιά'', μα μας οδηγούσε με ακρίβεια σε έναν εξαιρετικό -ίσως καί λυτρωτικό ( ; ) επίλογο.

Εν κατακλείδι, μπορώ να πω πως η φετινή αναγνωστική χρονιά ολοκληρώνεται με θετικό πρόσημο καί δη με ένα βιβλίο που αξίζει να μπει στην λίστα σας με τα must read βιβλία της νέας χρονιάς που έρχεται.

Αναζητήστε το! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Τα λοιπά βιβλία της σειράς ''Σκοτεινές πόλεις''