Η καρδιά του καρπουζιού

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

Συνηθίζουμε να παρομοιάζουμε το μέγεθος των μωρών που βρίσκονται μέσα στις κοιλιές των μαμάδων τους -εκεί γύρω στον 9ο μήνα της κυήσεως- με εκείνο των καρπουζιών. Ναι, ξέρω τι θα σκεφτείτε. Τί σχέση μπορεί να έχει η χρήση της εν λόγω παρομοίωσης με τον πρόλογο των σκέψεών μου σχετικά με ένα βιβλίο που διάβασα. Δώστε μου λίγο χρόνο καί θα σας εξηγήσω. Το εξωτερικό καί πιο σκληρό μέρος του καρπουζιού μοιάζει σαν το δέρμα μας, ή, πιο σωστά με ένα κέλυφος που μας περιβάλλει -ίσως καί να προστατεύει- καί η καρδιά του με την δική μας καί δη με την ψυχή μας... Όταν, λοιπόν, έπιασα να διαβάσω το βιβλίο του Γιάννη Ρώσση, με τίτλο ''Η καρδιά του καρπουζιού'', το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι, όλη αυτή η σκέψη ήρθε καί μετουσιώθηκε σε ολοζώντανη εικόνα που κατέκλυσε το μυαλό μου... Μήπως για να κατανοήσουμε καί εντέλει αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό καί τους άλλους ανθρώπους γύρω μας, πρέπει να ''βουτήξουμε'' βαθειά μέσα μας καί να ''γευτούμε'' την ''καρδιά'' του καρπουζιού/ψυχής καί τους όποιους ''χυμούς'' αυτής;

Βρίσκω πολύ αρεστή την τάση καί συχνά επιδιώκω να ''παρεκκλίνω'' της όποιας ''αναγνωστικής'' μου ασφαλούς ''ζώνης'' καί να διαβάζω βιβλία που να διαφέρουν από εκείνα που κατά κόρον επιλέγω. Θα μου επιτρέψετε να θεωρώ πως με αυτόν τον τρόπο ''διευρύνονται'', ακόμη περισσότερο, οι πνευματικοί μου ορίζοντες. Κάτι ανάλογο μου συνέβη κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης της παρούσας συλλογής διηγημάτων. Διηγήματα άρτια δομημένα καί αυτοτελή ως προς την ουσία καί την υπόστασή τους, με κοινό παρονομαστή την ψυχή του ανθρώπου, τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα σε αυτήν καί το πως εντέλει τα αφήνουμε να μας επηρεάζουν καί σε ποιον βαθμό λειτουργούμε -βάσει αυτών- είτε αγνοώντάς τα, είτε δίνοντάς τους την πρέπουσα σημασία καί προσοχή... 

''Όταν κλείνω τα μάτια, βλέπω καλύτερα. Βλέπω μέσα μου τη μία και απόλυτη αλήθεια. Βλέπω εσένα.. να πίνεις καφέ στο μπαλκόνι σου, να βουρτσίζεις προσεχτικά τα δόντια σου, να χορεύεις με τα χέρια στον ουρανό. Να απομακρύνεσαι με τη ροζ τσάντα σου στους ώμους. Να φεύγεις. Να φεύγεις." (Από το οπισθόφυλλο)

Ο συγγραφέας, κάλλιστα, θα μπορούσε να αποτυπώσει μέσα στο βιβλίο του μία ενιαία ιστορία, με αρχή, μέση καί τέλος. Αντ'αυτού, επιλέγει να την ''σπάσει'' σε κομμάτια, εν προκειμένω σε μικρά διηγήματα, η δυναμική των οποίων είναι ισάξια -ίσως καί να ξεπερνά- εκείνη μίας μεγάλης ιστορίας. Κάθε διήγημα καί μία σκηνή παρμένη από την καθημερινή ζωή απλών ανθρώπων σαν κι εμάς. Καί ξέρετε τί ήταν αυτό που έκανε να απορροφηθεί η σκέψη μου τόσο πολύ; Το γεγονός πως μιλάμε για διηγήματα που εκπέμπουν μία διαπεραστική αληφοθάνεια καί ειλικρίνεια από την οποία δεν μπορείς, αλλά ούτε καί θέλεις να ξεφύγεις... Έρωτας, χωρισμός, πόνος, αυτοεκτίμηση, αγάπη για τον πλησίον καί το περιβάλλον, έμφαση στην ψυχική υγεία, αλλά καί λοιπές ανθρώπινες σχέσεις στο προσκήνιο δίνουν το έναυσμα για να γίνουν οι σκέψεις λόγια καί να αποτυπωθούν πάνω στο χαρτί...

Διάβασα το βιβλίο με μία ανάσα κι αυτό χάρη στην αμεσότητα της γραφής του συγγραφέα που είναι τόσο απλή καί σύνθετη την ίδια στιγμή. Μία πένα που δεν κουράζει, αλλά ούτε μας ''φορτώνει'' με αρνητισμό. Αντιθέτως, μας ''ξεδιψά'' καί μας ''αλαφρώνει'' από τα όποια βάρη... Ναι, ένιωσα να με διαπερνούν τα λόγια του συγγραφέα καί να βρίσκουν απευθείας στόχο στην καρδιά καί το μυαλό μου. Ολοκληρώνοντας, λοιπόν, κάπου εδώ τις σκέψεις μου για την παρούσα συλλογή, να είστε βέβαιοι/ες πως μελλοντικά θα ''επιστρέψω'' κάποια στιγμή πίσω σε αυτήν...

Αναζητήστε την! Καλή ανάγνωση.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συρτάρι.